05-06-2018

 

VEJUKKEJUK!

 

Een beetje belezen individu komt er al snel achter: er bestaat geen waarheid en dat is de eerste waarheid. Ev’rything is in the eye of the beholder.

Dat “the eye” staat voor al uw waarnemingen/gevoelens is evident. Tot zover is er niets aan de hand. Een miljoen mensen kunnen rustig naast elkaar leven, met elk een eigen levensvisie, een eigen verleden en een eigen toekomstverwachting. Toch schuilt daarin een levensgroot gevaar.

Als zo’n beetje belezen individu deel gaat uitmaken van een groep (de trias politica) die de dienst uitmaakt voor de (grote) groep niet-belezenen komt snel de neiging bovendrijven om iets creatiever met die “waarheid die toch niet bestaat” om te gaan. We noemen dat corruptie. Met alle consequenties van dien. Onze huidige, door Adam Smith gehersenspoelde, regeer-elite, is daar een overduidelijk voorbeeld van. Er is geen hond meer die onze bestuurderen nog gelooft, achter elke belofte schuilt een cynisch: “Ja, ja, dat zal wel… eerst zien, dan geloven”. 

En terecht. Als je mensen vaak genoeg voorliegt, wordt de leugen immers de nieuwe waarheid. Als de top zich decennialang heeft kunnen verrijken ten koste van de onderlaag van de bevolking, moet je er niet raar van opkijken dat die onderlaag automatisch gaat denken dat het jezelf verrijken de nieuwe democratie is. Welke wederrechtelijke verrijking dan natuurlijk weer gecorrigeerd moet worden door de rechterlijke macht, een van de drie – nu onbetrouwbaar gebleken – pijlers van de trias. Die zichzelf wel ongestraft kan bevoordelen.

Uit al deze onrechtvaardigheid, die uiteraard zeer sterk gevoeld wordt door de slachtoffers van deze bekrompen denkwijze, groeit snel een onkruid in onze geestelijke tuin, genaamd “populisme”. Dat de aanhangers van dit “isme” gemakkelijk te mobiliseren zijn, is evident. Het succes van de huidige, én gevaarlijke, nationaal-socialistische stromingen in Europa is voor een belangrijk deel daar aan te danken/wijten. Een echt sociale (n.b. niet socialistische!) maatschappij is natuurlijk de enige remedie.

De energie waarmee het egoïstisch-rechtse neoliberale denken probeert in te hakken op linkse stromingen die een sociale maatschappijvisie aanhangen, wordt daarmee afdoende verklaard. Toch zal het neoliberale denken uiteindelijk aan het eigen succes ten onder gaan. Het denken in procenten i.p.v. centen – de accumulatiewet – creëert immers een steeds groter wordende kloof tussen top en onderlaag. Waarmee bewezen is/wordt dat de neoliberaliteit domweg een nageboorte is van het verfoeilijke feodalisme. Eén procent van duizend is nu eenmaal veel minder dan diezelfde procent van een miljoen. Dat snapt een kind. Nu onze minister-president nog!

Jammer alleen dat met het badwater ook het kind weggegooid zal worden. Eén troost: een Aarde zonder mensheid, wat een verrukkelijk idee. 

 

02-08-2018

 

OUDER WORDEN

 

Zeventig ben ik nu. Zeventig en drie maanden. Ouder dan ik had gedacht ooit te zullen worden. Ik was al bang dat ik de dertig nooit zou halen, meldde laatst mijn eerste ex. Toen speelde dat al. Tobbend met een zwakke gezondheid, een broos bestaan noemt mijn huisarts dat, heb ik continu geleefd in de veronderstelling dat het elk moment afgelopen kon zijn. Wat mij soms verlamde, soms tot grotere spoed maande. Nog zoveel te doen, nog zoveel te leren. Gelukkig wonnen meestal de leerperiodes. 

Maar tegenwoordig, sinds ik wekelijks mijn medicijnen moet bijvullen en me daarom bewust word van een datum, raast de tijd voorbij. Een knetterhete zomer met veel langskomende lijkwagens - een verzorgingstehuis staat vlak bij mijn flatje - wordt al weer afgewisseld door de herfst. Terwijl in mijn tijdsbeleving het voorjaar nog maar net begonnen is.

Vroeger had ik dat niet, geen liniaal, geen kalender, geen medicijnen. Zo broos was die gezondheid nu ook weer niet dat ik daar dagelijks een portie helend gif voor moest innemen. Er waren periodes van sporten, fietsen, gezond tuinieren maar ook van contemplatie, navelstaren en meditatie. Dit alles afgewisseld met alcohol en kettingroken, de een een verderfelijke verslaving ter meerdere eer en glorie van de tabaksfabrikanten, de ander een poging de steeds maar nieuwsgieriger wordende geest stop te zetten, een korte vakantie te gunnen. Hetgeen nooit lukte, uiteraard.

Zeventig ben ik nu. Bezig met een serie schilderijen die niet kunnen, verbeeldingen van de menselijke motor bij uitstek: de paradox. You know the nearer your destination, the more you’re slip slidin’ away, zongen Simon and Garfunkel toentertijd al. Via mijn website kunt u de vorderingen volgen, het gaat langzaam, maar gestaag. Ik heb zelfs tijdens de afgelopen hete periode nog doorgewerkt. Ouder dan ik ooit gedacht had te zullen worden. Maar vooral langzamer omdat de uren, dagen, maanden, jaren vlieden. Als een “schaap door ‘t veen”.

 

15-01-2019

 

ODE AAN KEES (van der Staaij)!

 

Zoals u hoogstwaarschijnlijk wel weet, bestaat mijn dag uit schilderen, peinzen en denken, hond uitlaten en niet te vergeten: regelmatig op het internet zwerven op zoek naar kennis. Als computerjongen van het eerste uur ben ik nog steeds mateloos gefascineerd door de mogelijkheden van dit medium en gebruik/misbruik het regelmatig om als podium te dienen voor mijn enthousiast geschilderde creaties en voor door mij graag geponeerde visies op mens en maatschappij. Dat is dankbaar want er deugt veel niet aan onze, schijnbaar democratische, samenlevingsvorm. En schilderen, ach, ik zal wel dood gaan met het penseel in de hand. Zoals ik ook geboren ben. De cirkel is rond, per slot van rekening.

Op zich tamelijk onschuldig, gedachten zijn vrij uiteindelijk.. Wij wonen tenminste - en gelukkig maar - in een land waar ik net zo gemakkelijk kan zeggen dat goden niet bestaan als dat een ander kan zeggen dat hij in een god gelooft. In een land waarin het niet uitmaakt waarmee je het doet, zolang de ander zich er niet door gedwongen voelt en het ook lekker vindt, vrijheid blijheid. Waar zelfs een SGP zich kan veroorloven homoseksualiteit in een niet bestaand hokje te duwen uit naam van hun ook niet bestaande heilige leidsman. Hup, Kees van der Staaij! Het mag! Dat je jezelf op die manier belachelijk wilt maken, ook dat is toegestaan in ons liberale landje. Nogmaals, zet 'm op, Kees.

Maar één ding moet me van het hart: regelmatig krijg ik via Facebook vriendschapsverzoeken binnen van dames op ongeveer mijn leeftijd waarin zij aangeven een diepe band met mij te voelen. Op het verkeerde been gezet door A. de vriendelijkheid van mijn schilderijen en B. hun geloof in intermenselijke connecties die aantoonbaar NIET bestaan. Net zomin als de prins op het witte paard. Wat wel is aangetoond: het percentage overeenkomsten tussen u en uw zelfgefantaseerde prins-gemaal met paard bedragen in het maximale geval ongeveer 30%. En dan noemen ze het al een Maatje voor het leven.

Verder te benoemen, die dames dan, hè, zweefteef op leeftijd. Massaal gaan ze schilderen, pottenbakken, Nordic-wandelen, mediteren, yoga-en, ja, zelfs mind-fulnessen en wat er door slimme middenstandertjes nog meer verzonnen wordt om het verontruste gevoel de kop in te drukken. Doe dat nu niet dames! Niet de cursussen, dat moet u lekker zelf weten, maar mij benaderen. Ik ben niet vriendelijk, alleen maar aardig tegen mijn - enkele - vrienden. Ik heb mijn boek niet voor niets „Misantropisch gewas“ genoemd.

Ik kan u echt niet helpen, isme's zijn mij vreemd, super- en oppermachten krijgen bij mij geen kans en macramé vind ik alleen maar mooi om naar te kijken. Elke vereniging van meer dan twee personen (tijdelijk, Kees, tijdelijk) zijn per definitie taboe. Wilt u echt rust, zoek dan geen contact met mij, maar leer dat elk mens per definitie alleen is en dat eenzaamheid slechts een uiting is van het ontkennen, dus niet kunnen accepteren, van voornoemd feit. En voelt u toch banden, bijv. met mij, bedenk dan dat het uw banden zijn, niet die van het door U gekozen slachtoffer. Ik wens u een gelukkige, rustige dag. Alleen.

Kees closed!  

 

16-01-2019

 

BREXIT

 

Het is geen toeval dat, tegelijkertijd met de crisis in alle religieuze kringen, ook revolutie is ontstaan in de kapitalistische wereld. (Brexit is een symptoom daarvan, niet de oorzaak) Zij zijn immers beide geënt op dezelfde waardes. Absoluut geloof in een systeem dat kritiek van te voren al kortsluit, is de belangrijkste pijler en weerhoudt criticasters en/of anarchisten van ingrijpen.

Zoals je een gelovige niet kan bestrijden met rationele argumenten, (je moet het immers "geloven") zo zal je een kapitalist niet kunnen overtuigen dat er een andere maatschappelijke verdeling moet komen.

De kapitalistische dwangredenatie? "Zij geven wel aan wat ze niet willen, maar niet wat ze wel willen...", het veelgehoorde schijnargument van rechtse denkers. Ze geven donders goed aan wat ze niet - en wel - willen, het wordt alleen niet geaccepteerd of begrepen omdat een kapitalist zich geen wereld voor kan stellen zonder zijn eigen isme. Dat is heel wat anders. Zoals een gelovige zich niet voor kan stellen hoe de kosmos er werkelijk uitziet, op welke waarden die is gebouwd. Dus creëert hij/zij een supermacht waar je wel in kunt geloven. In beide gevallen is een manco aan abstract denken de wezenlijke oorzaak.

Wat we derhalve moeten stimuleren is oefening in abstractie. Het is niet voor niets dat dat "entartet" wordt gevonden, door beide (en vele andere) systemen.

 

15-05-2019

 

WADDENGENOT

 

Ter herinnering aan restaurant Waddengenot aan Zee.

Eerst de reis naar de boot, da’s al vreemd. De auto (een lelijke eend, rood, jawel) een tikkeltje ongerust achterlaten op een winderig parkeerterrein na een vervelende reis door dorpjes op het platteland van Groningen met namen als Adorp en Sauwerd. Waar je terug moet naar 50 km/uur. Vervolgens door Winsum, waar al heel veel automobilisten hun prijs betaald hebben voor een paar kilometertjes te hard, dan links aanhouden richting Lauwersoog, het bijna-uiterste puntje van Nederland. Mensingeweer en Eenrum staan na Winsum ook nog op het programma. Kwade tongen beweren zelfs dat het dorp Winsum, waar we net doorkwamen, haar gehele voorspoed te danken zou hebben aan een aantal strategisch geplaatste snelheidsmeters. Waar of niet, het blijft lastig. En Winsum welvarend. En Lauwersoog ver!

Maar dan toch eindelijk, die boot, de afvaartplaats naar Schiermonnikoog. Na de navelstreng met het thuisland doorgesneden te hebben door het 2CV-sleuteltje ferm om te draaien, moet ik verlangend naar links de dijk opkijken naar het restaurant met de belachelijke naam Waddengenot waar ik o, zo graag eerst nog een kop koffie zou willen drinken of een visje zou willen eten, maar nee hoor…. kom nou, kom nou mee, roept de rest van de groep en je gaat mee. Je moet! Want daar, daar in het noorden ligt je bestemming al, wordt tenminste verteld en dat kan je zien want het is mooi, helder weer. Aan de horizon onderscheid ik een soort zandstreep, wat bosserij en twee vuurtorens. Twee vuurtorens? Jawel, krijg ik te horen, een rode en een witte. De rode “doet het nog”, de witte is al lang buiten bedrijf, doet nu dienst als watertoren. Dan de loopplank opklossen, de diesels beginnen te grommen en eindelijk, trossen los, seaborne.

Na een vrij korte boottocht, voornamelijk leuk door stukjes brood uit de hand grissende meeuwen, de aankomst bij de pier. En daar gaat het over, die pier. De pier van Schier. Een godverlatener stukje aarde kunt u zich nauwelijks voorstellen: als een wormstekige vinger steekt van het verder zo schitterende eiland, een weg de zee in. Met aan het eind, waar de boot aanmeert, een verbreding voor een paar bussen. En een soort huisje. Die bussen zijn noodzakelijk want gemotoriseerd blik is verboden op het eiland, in dat paradijsje. Dus moet je óf met een bij dat huisje gehuurde fiets (want dat bleek het te zijn, dat huisje, een fietsenverhuurder), óf met de bus. Of gezond wandelen natuurlijk, zo ver is het dorp nu ook weer niet. We zijn nog jong, wie doet ons wat. Het eiland zelf kan ik me niet zo goed meer herinneren, eerlijk gezegd, maar dat huisje voor het fietsenverhuurbedrijf, de kale, glad bestrate pier en die bushalte, ja, die zijn me in het geheugen gegrift. De hoofdstraat met die typische, mooie huisjes, oké, die heb je op Terschelling en alle andere Waddeneilanden ook, de duinen, de paadjes erdoor naar het strand, de paviljoenen, alles net zo als op de andere eilanden. Behalve Texel natuurlijk, maar da’s geen eiland, dat is gewoon een verlengde van Noord-Holland met een strook water er tussen. Maar de rest…. typisch Waddeneiland. 

 

vervolg 2019

 

Ik kom hierop omdat ik, door de zegeningen van de moderne elektronica, net als miljoenen anderen, ook een computer heb met het inmiddels al lang vertrouwde internet. Maar dat hadden we in de boven beschreven herinnering nog niet. Nog lang niet, we schreven 1970, ongeveer. Maar nu wel! Op dat internet is een soort mondiale sociale commune, Facebook genaamd. Inmiddels wereldberoemd en berucht vanwege privacy-perikelen. Met miljoenen pagina’s om te bekijken, te veel om op te noemen. Ideaal om te bladeren, zeg maar.

Bladeren, dat heet op het net: surfen. Op de digitale plank de www-branding trotseren, erg leuk. En al surfend – toepasselijker kan het bijna niet – zag ik een site over Schiermonnikoog. Voor foto’s, herinneringen en met een uitnodiging om lid te worden. Aangezien ik altijd wel in ben voor mooie plaatjes uit de natuur, niet geschoten is altijd mis, aanmelden dan maar. Waarom niet! Lid geworden, krijg ik per kerende post een uitnodiging om een verhaaltje te schrijven over dit schitterende, autoluwe eiland. Voor een derde boek, twee daarvan zijn inmiddels afgerond. Met verhalen van enthousiaste fans. En drie maal is scheepsrecht. Omdat ik zo’n eiland-fan ben, ook omdat schrijven mijn tweede natuur is, naast schilderen, heb ik zo’n verhaaltje toegezegd. En toen niks! Een leeg hoofd.

Ja, een kale, lelijke pier - de Veerdam, zeggen ze daar – met een huisje en een bushalte, fietsen huren bij dat huisje maar verder helemaal niets. Niente, nada, noppes, zero! Ik heb nog gebiljart bij Van der Werff, weten wel, maar geen beelden in de herinnering. Wandelen, ja, vast wel, met de groep, weten wel, beelden….ho maar! Slechts een pier resteert. Met een bus en een huisje. En daar moet u het maar mee doen.

Vul uw eigen herinneringen maar in, schrijf uw eigen verhaal, mij lukt het niet. Of nog beter, neem zelf de boot, da’s al vreemd. Parkeer uw auto. Doe de overtocht en huur een fiets. Bij dat huisje op die vreselijke, wanstaltige pier. Van Schier.  

p.s. Ze hebben het verhaaltje niet gepubliceerd, waarschijnlijk niet genoeg gelogen over al dat natuurschoon en zo...

 

10-11-2019

 

ISMES

 

De tijd van de “ismes” is bijna voorbij. Waar vroeger de rijken de aarde werden geschaard onder het feodalisme, gesteund door vermogende kerkleiders naadloos overgaand naar het kapitalisme, de gelovigen ieder onder hun eigen Herder, de armen onder het socialisme en de idioten onder het communisme, komen de iets verder doordenkenden tot de conclusie dat het niet heeft gewerkt. Hoe groter de massa, hoe dommer het volk.

Dát was iets wat die feodalen heel goed wisten. Evenals de clerus, natuurlijk. Gaat heen en vermenigvuldigt U, was de boodschap. Voor twee kinderen kun je een leraar maken/huren/kopen, voor dertig moet je de gemeentegelden al aanspreken en overvolle klassen in het hele land leiden tot betreurenswaardige taal- en andersoortige achterstanden. En zeg niet dat ze het niet wisten, het was gewoon zo bedoeld, het hoorde zo te gaan.

Een grote domme massa creëren, een massa die vrijwel willoos de door haar verdiende centjes weer mocht uitgeven in de winkel van de baas van wie ze de centjes in eerste instantie hadden gekregen. Zo kreeg de baas dubbel en de massa niets. Hij wist het wel!

Maar het tij kentert. Door hun eigen winstbejag, nota bene.

Het Internet! 

WWW.ONBENUL.NL. Want dat vertelt de grote, domme ismes waar de geheimen zijn verstopt. Hoe verschillende vunzige vorken in evenzovele walgelijke stelen zitten. Maar dat is nu over. Want, zoals alle filosofen weten, elke actie kent tegelijkertijd zijn eigen reactie en het is een kwestie van uithoudingsvermogen hoe lang je iets één kant op kunt trekken. Je kunt er op wachten, het gaat vanzelf een keertje mis.
En nu is het dan eindelijk zover. Velen, waaronder ik, zijn er achtergekomen dat de massa als zodanig helemaal niet bestaat. Gelovigen versplinteren zich in hun ontkennende ijver om lekker inteelterig en/of incestueus bij elkaar te blijven - hetgeen tot mislukken gedoemd is - kerken worden afgebroken of worden tot koopjeshallen gemaakt (het hilarische ten top, dat waren ze eigenlijk al, lees "de tollenaars"), de goden teruggeschopt naar het land waar ze met z’n allen vandaan kwamen (de kennisloze verbeelding) en we gaan het Hallelujah van het individu prediken.  Maar help, 10 miljoen individuen zijn weer een isme. Het individualisme.

Paniek, hoe nu! Ik weet het wel, U ook? 

Groet, een individu.

 

15-11-2019

 

 GRUNNEGS

 

‘k Bin nait ‘n echte Grunneger. ‘k Bin ‘n stadjeder, ook wel stadjer neumd, dat ligt ‘r moar an woar ien Stad joe woon’n. Ik bin geboor’n in zuid, bie Paarkweg, in Rivier’nbuurt. Woar toen nog de weilanden aan grensd’n. Papiermool’n was dr ook nog nait, dei heb ik nog bouwd zien word’n. Geboor’n oet ‘n verbintenis van ‘n Zeeuwse stiefkop en en ‘n Achterhoeks wicht. In oorlog afzakt noar ‘t Hoge Noorden. Doarom is mien Grunnegs ook hailendaal niks. Bedörven as dei toal is in Stad, deur import zo as ik, en deur student’n oet ‘t haile laand.

‘t Is niks en ‘t zel ook niks word’n, zee’en ze. Wat toal betreft tenminste. Loater verhoesd noar Corpus den Hoorn woar noa oorlog neie flats oet grond stamt werden veur ‘n neie stad. Een échte stad. ‘n Grode stad. En doarom proat ik Stads, Stadjeders. ‘t Liekt nargens op. Moar as ‘k ergens aanders kom in ‘t land zegg’n mensen toch direct: nou, je kunt wel horen waar je vandaag komt. Hoe goed ik ook probeer netjes Nederlands te spreken. En dat moest ik wel toen ik in de jaren tachtig ging studeren in Breda. Jawel, in ‘t Zuien, he! Met een heel ander taaltje. Waar ik naam en faam maakte met mijn bastaard-Gronings. En door mijn daden. Want met carnaval sloot ik mezelf op met voldoende mondvoorraad na het één keertje meegemaakt te hebben. Want carnaval, dá’s niks voor Grunnegers, ook niet voor import-Grunnegers.

Ik bleef daar niet lang, trouwens, daar in Breda, want tot mijn grote verbazing werd ik ziek... en hoe.

Wat bleek! Ik had heimwee. Ik zag groen en geel van de misselijkheid en wist alleen maar te bedenken dat ik terug wou. Ik liet dus de boel de boel daar in Breda, stapte in mijn lelijke eend en reed in vliegende vaart terug. Noar Stad. Om doar verder lelijk Grunnegs te spreken. Zoas ‘t heurt veur ’n Stadjer. 

 

p.s. dit verhaaltje is ook nog op RTV-Noord voorgelezen in de Grunneger week. Mijn radio-debuut! 

 

24-11-2019

 

 EMPATHIE

 

Een van de meest sympathieke, misschien wel dé meest sympathieke eigenschap van de mens is zijn vermogen tot empathie. Het zich kunnen inleven in de leefomstandigheden van anderen wordt beschouwd als een groot goed. Hetgeen, menselijk gezien, ook zeker waar is. Geen kwaad woord willen wij horen over mensen die zich inzetten om het leed van anderen te verzachten.

Goede doelen, mits appellerend aan het al eerder genoemde inlevingsvermogen, zien hun kas dan ook, en graag, gevuld met de pecunia van/door anderen die zich graag gekend willen worden in de verbetering van de omstandigheden van het onderwerp in kwestie.

En ik geef toe, ook ik trap in die menselijke val. Mede door mij als sponsor bestaat Kids United in Groningen, mede door mij heeft de groep Groeiend Verzet van de PvdD een aantal stukken natuur (mét dassenhol!) in Twente voor verwoesting door kwaadwillende agrariërs kunnen behoeden, mede door mij (een gratis schilderij ter veiling aangeboden) kan een jongetje misschien zijn leven verlengen omdat de asociale leiding van dit godvergeten land de zorg voor de onderkant van de samenleving stelselmatig aan het afbreken is. Een gezonde, oude arbeider is immers een dure arbeider, luidt de feodale boodschap.

Ook ben ik nog voor een heel klein stukje mede-eigenaar van een voor de sloop gered schip van Greenpeace. Een stokoud fossiel (Trix, een tyrannosaurus rex) van een van onze eerdere bewoners van deze planeet staat trots opgericht in Leiden, mede door mijn goede financiële zorgen. En oké, ik ben daar trots op, niets menselijks is mij vreemd. Maar toch, en toch, kraakt er een levensgroot spagaat in mijn bewuste brein.

Ik heb namelijk tegenwoordig ook (weer) vogeltjes, Japanse Meeuwtjes heet de soort. Die planten zich ijverig voort in alle omstandigheden, werd mij beloofd. Hetgeen gebeurt. Jawel. Inmiddels vliegen er al twee nieuwe vogeltjes in de groep rond. Twee maar? Jawel, twee maar. Want als van elk nestje er twee het redden is het mooi. De overigen zijn de zwakke exemplaren die de gang naar volwassenheid niet kunnen volbrengen. En zo hoort het ook, hoor ik U denken. De sterkste moet overleven voor de instandhouding van de soort. Wie kent George Darwin niet? Maar leg mij dan es uit, waar komen al die wijken vandaan, honderden, duizenden, miljoenen wijken, gevuld met mensen die van voren nauwelijks weten dat ze van achteren leven, mensen die ‘s zomers aan te treffen zijn op de stoep van hun armoedige woningen, bierzuipend, zich voortplantend, lawaai makend, mensen die maar amper in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien. Mensen die wij met z’n allen in leven houden om maar één gedachte niet te hoeven uitspreken. Uit vrees dat wij er misschien zelf bij zouden horen?

Het spijt me dat ik U opgezadeld heb, opgezadeld met de ergste spagaat van de mensheid. En dat getuigt dan wel weer van een behoorlijk empathisch vermogen, dacht ik zo.

 

12-11-2019

 

MEA CULPA, MEA MAXIMA CULPA

 

Ik geef het toe, ik ben niet geslaagd in jullie maatschappij. Argwanend als ik ben, zie ik achter bijna alle maatregelen, wetten en voorschriften óf de hand van een god, óf de hand van een afgod. Wil ik baas zijn over eigen leven ben ik overgeleverd aan een middeleeuws regime dat gelooft in een voorbeschikking, mede geregisseerd door een sinterklaas in een hemels paradijs. Wil ik me onttrekken aan de “baas en personeel” - regel dan word ik gehouden door een postfeodaal regime dat mij voorschrijft dat wie niet werkt, dan ook niet zal eten. En dat volgeling is van de goden Baäl en Mammon. Let wel: Baäl betekent grondeigenaar, patriarch. Maar ook echtgenoot, bezitter. Opgelet feministjes! (In geschriften wordt die naam ook nog genoemd als afgod van het kapitaal, n.b.).

Maar terug: ik ben dus gezakt! Ik heb gefaald! Dus Hoera! Driewerf Hoera! Ik heb me met m’n dwarse kop verzet tegen elke inmenging in mijn eigen wil door anderen, heb daarvoor de maatschappelijke klappen gekregen (who cares) en ben er uiteindelijk achter gekomen hoe fake jullie maatschappij echt was. Het is nog erger dan ik vroeger in mijn argwaan intuïtief reeds vermoedde.

Met trots kan ik u dan ook mededelen dat jullie maatschappij de mijne niet (meer) is. Want ik geloof niet in maatschappijen, ik geloof in miljoenen/miljarden mensen. Eenieder verschillend, eenieder apart. En allemaal gelijk. Die zelf zouden moeten kunnen uitmaken hoe ze willen leven en vooral, hoe ze willen sterven. Niet door kogels of zwaard, niet door chemische ziektes of gevolgen van vervuiling door jullie maatschappij, nee gewoon, zoals het hoort te gaan. Van ouderdom. Of in geval van ernstige ziekte: door zelfgekozen euthanasie. Zonder bangmakerij, zonder wraak, zonder hemel of hel, nee gewoon met hun eigen geweten. Dat in eerste instantie altijd de baas zou moeten zijn. En in tweede instantie ook! 

 

07-12-2019

 

LISTEN TO THE VOICE 

 

Gisteravond (vrij. 6-12-19) me weer eens laten verleiden tot het kijken naar The Voice. Of Holland, jawel. Dat neem ik dan eerst op (lang leve mijn smart-tv!) zodat ik tijdens de hoogst irritante reclameblokken snel door kan zappen. Later op de avond dan lekker kijken naar dit circus. Nu is daar een nieuwe presentatrice gekomen, Chantal Janzen. Dit in plaats van Wendy van Dijk, zo eentje die op haar 70ste nog steeds een meisje is. Heerlijk! Hetgeen je van Chantal niet kan zeggen. Van „het lekkere buurmeisje“ is die binnen een paar jaar verworden tot een echte MILF. Als u niet weet wat dat betekent: gewoon doorlezen. En daar is het mee begonnen.

Toen een gezelschap, de zangeres was helaas (nou ja, helaas?) niet door, afscheid nam, hoorde ik de presentatrice uiterst opgewekt zeggen: „Doei-doei!“. En het leed was geschied. Niets is zo erg als mensen bij een afscheid „doei-doei“ horen zeggen. Zwaaien met je handje tot je er bij neervalt, zolang het maar niet gemeend is. En vooral veel gebezigd door jonge vrouwen uit de zorgsector. Nee, ik klets niet, ga zelf maar kijken/luisteren. Vreselijk! Doei-doei... wegwezen. 

Sorry, ik lieg, dat is niet het ergste. Er zijn twee dingen nog erger, nog overtreffender. Eveneens uit die sector afkomstig, dat wel. De eerste is het afgrijselijk Nederlandse: ik heb zoiets van! Nauwelijks uit te roeien, terroriseert deze bastaard-uitdrukking menig interview. Ik heb zoiets van.... Heb je het nou wel, of heb je het nou niet. Denk je dat je het hebt, of heb je zoiets van: ik denk dat ik zoiets heb van... Ziet u wel, afgrijselijk.

En de tweede, nog ergere gewoonte, ook al een aantal jaren er heel sneaky ingeslopen: de drie zoenen in de lucht als je iemand ontmoet. Hou daar mee op! Gebiedende wijs enkelvoud. Enkel fout, dus! U meent er niets van, is het uw minnaar dan kreeg hij hem vol op de platte bek, is het een lieve bekende, doe hem/haar een knuffel, is het een onbekende, gewoon niet doen! Geef maar een handje, of in het ergste geval, gewoon negeren.

Wat overigens ook een heel bijzonder woord is, negeren. Leg de klemtoon maar eens ergens anders, bijv. op de eerste lettergreep. U ziet wat ik bedoel? Soms denk ik wel eens...

Daarom mijn welgemeend advies, mijn KERSTWENS voor iedereen, mijn GELUKKIG NIEUWJAAR-hoop: drie dingen die u niet meer hoeft te doen: drie zoenen in de lucht en “ik heb zoiets van“ zeggen. Wat zegt u, dat zijn maar twee dingen? U hebt gelijk, doei-doei... 

 

15-12-2019 

 

KENNAIT! (Gronings voor: dat kan niet!)

 

Ik zou U zo graag willen bewijzen dat goden niet kunnen bestaan. Een wetenschappelijk bewijs leveren voor een van de grootste blunders van de menselijke geest. Maar helaas, dat kan ik niet, dat is onmogelijk. Dat zou ik alleen kunnen als ik zelf een god zou zijn. Een contradictio in terminis derhalve. Je kunt nu eenmaal niet het bestaan bewijzen van iets wat niet bestaat. Net zo min als gelovigen, ondanks al hun zogenaamde wonderen, zullen kunnen bewijzen dat hun god wel zou bestaan. Van al die reli-wonderen is er overigens nog nooit eentje bewezen. Waarbij over het hoofd wordt gezien dat uw existentie eigenlijk het allergrootste wondertje is. Daar kan geen god tegenop.

De miljarden jaren durende ontwikkeling van de, voor het eerst zichzelf splitsende cel tot datgene wat nu - op dit eigenste moment - dit stukje zit te lezen en dan ook nog begrijpt wat er staat, is een wonder van een grootte die we zelf niet eens kunnen bevatten. U alleen al, hebt meer mogelijke schakelingen in uw hersenen dan dat er sterren bestaan in onze Galaxy, de Melkweg. Meer dan 400 miljard! En van al die capaciteit gebruikt u maar een schamele 10 procent, de rest is voor automatische reflexen en opslag van data (uw verleden, zeg maar) die later, samengevoegd met observatie van het heden en inpassing van het verwachtingspatroon in de nabije toekomst, iets oplevert wat oude vrouwen meestal intuïtie noemen.

Van welke zij overigens - volkomen misplaatst - weer een nieuwe godin maken. Alsof een nabije toekomst echt te voorspellen is. Ik beloof U, dat is zij niet. En van die intuïtie komt ook al niet zo bijster veel terecht. Wel meer dan door koude mathematische berekeningen, maar toch, op de keper beschouwd, maar heel weinig. En dat is maar goed ook. Konden wij de toekomst wel voorspellen, dan zou daar ongetwijfeld wel weer een zogenaamd slimmere mens voordeel uit putten. Zogenaamd slimmer, want als U uit materialisme uw voordeel moet halen, zal U uiteindelijk door datzelfde materialisme ten onder gaan. Gegarandeerd. Door de wet van de omgekeerde inspanning. Door diezelfde wet schrijf ik dit stukje ook niet en hebt U het zonet niet gelezen. Want mijn doel is de mensheid een klein stukje slimmer maken en dat kun je het beste voor elkaar krijgen door de mensheid dom te houden. Leve de contradictio. Pfff, wat een werk!

 

16-12-2019 

 

HIER EN NU

 

Vannacht is er een boek geboren. Vlak voor het slapen gaan, na de geruststellende wandeling met Pantu, mijn eigenwijze Jack Russell - welke Russell is niet eigengereid - openbaren zich vaak mooie gedachten in de totale ontspanning van de eerste duisternis. Vaak knip ik dan gauw het licht weer aan en schrijf die gedachte op, een speciaal boek met pen ligt altijd klaar. Maar gisteren had ik daar geen puf meer voor en dacht ik: ach, dat doe ik morgenvroeg wel, dit vergeet ik niet. In fraaie bewoordingen een vlakte beschrijven waar een koude wind de dienst uitmaakt, ach, dat moest ik toch wel kunnen. Dacht ik zo. Niets bleek minder waar.

Elke schoonheid in de beschrijving was ik kwijt. Ik kwam niet verder dan de zin die u hierboven hebt gelezen. Waar ik in de tekst een begrip wilde kweken voor de dorheid van de bedoelde uitgestrekte vlakte, hoe er af en toe een flard koud blauw zich manifesteerde tussen de, in vele grijs/grauwe schakeringen uitgevoerde wolkenlucht, gezien door de eenzaam-mannelijke hoofdfiguur van het toekomstige boek, zag ik de poging stranden in bombastisch literair geweld.

En nu wordt het lastig. Want ik weet zeker dat ik diezelfde visie niet weer zal beleven. Er is een boek geboren en het haalt geen adem, het is overleden voordat het kon gaan leven. Al exit voor de entree had plaatsgevonden. Dat zal mij leren. Met m’n grote bek over het ‘Hier en Nu’!

Dat boek komt er nooit.

 

18-12-2019  

 

PAYTIME 

 

Zoals iedereen weet is er vooral één groot nadeel als je ouder wordt, de dagen lijken steeds sneller te gaan. De uren vliegen voorbij, de dagen zijn dwarrels die door een grijsgekleurde toekomst vliegen. De weken worden gedicteerd door je pillendoosje en voor je het weet is het alweer de maandelijkse payday, voor je het weet is de ‘pay’ alweer op ook. Ook: hoe harder je probeert dat tegen te houden hoe sneller het gaat, weet ik inmiddels uit ervaring. Zo zijn we nu alweer eventjes in afwachting van de jaarlijkse ‘fik’ vlak voor mijn deur en ligt de vuilniszak al klaar voor de droevige glas- en overige restanten daarvan. Die ik traditiegetrouw elke 1ste januari bij elkaar raap.

Als dat tenminste lukt, het is me kortgeleden namelijk in mijn rug geschoten zodat ik me nu als een echte bejaarde met wandelstok door het leven moet bewegen. Dat heb ik al vaker gehad (een beetje overgewicht?) dus die wandelstok staat altijd klaar. Meerdere stokken zelfs. Eentje in de auto en eentje vlak bij de voordeur. Die bij de voordeur is zo een met allerlei blikken plaatjes er op gespijkerd van alle plaatsen waar een vorige eigenaar is geweest. Totdat ook zijn tijd te snel ging voor zijn benen.

En dat brengt me op het volgende: geconstateerd hebbende dat de tijd sneller lijkt te gaan omdat een dag een steeds kleiner deel van je leven is (als je 1 bent een 365ste deel van je leven, als je 71 bent een 25.910de deel, ik bedoel maar) zit er achter dit rekensommetje een veel groter besef verborgen. Namelijk dat je je altijd onbewust bewust bent van de lengte van je hele leven. Anders kon je de subjectiviteit van het verglijden van de uren niet bevroeden, toch? Je bent je dus, of je dat nu weet of niet, of je dat nu wil of niet, altijd bewust van je ‘hele’ leven en dat hele leven is dus de liniaal waarlangs je jouw ondermaanse tijd opmeet. En niet het aantal omlopen om de zon van onze aardbol, niet het aantal keren dat het dag en nacht geworden is, uw meer of mindere bewustheid is de zuiverste meetlat.

Dit gezegd hebbende: zouden we daarom niet écht bewust willen worden? Zodat we zouden kunnen ervaren hoe zinloos dit leven is, slechts bedoeld om het leven, en niet onszelf, in stand te houden? Dit gevraagd hebbende: vind jij die conjunctief (aanvoegende wijs) ook zo mooi, zo ouderwetsch schitterend?

 

20-12-2019

 

AFWASKWAST

 

Net als in een koffiemok, alleen maar omgespoeld, nooit afgewassen tijdens jarenlang gebruik waardoor de bruine ringen zich in het glazuur ingevreten hebben, zitten er ook sporen in uw geest. Jawel, uw mok ruikt heerlijk na al die jaren, je hoeft er bijna geen koffie meer bij te doen, zo lijkt het. Ware het niet dat die koffie zo ontzettend lekker is. En misschien behandelen we onze geest wel net zo. Hij voelt heerlijk vertrouwd (is een geest mannelijk?) en nieuwe kennis/inhoud hoeft bijna niet meer toegevoegd te worden. Dat jarenlange gebruik van uw hersenen voelt dan wel vertrouwd, het is echter geen garantie voor slimheid en/of wijsheid zoals je zou veronderstellen. Maar eerder voor verontreiniging en sleetsheid. Dan kan dan wel lekker voelen, maar eigenlijk is het gewoon ordinaire luiheid. Afwasluiheid. Nee, denkluiheid!

En zo moet af en toe ook de afwaskwast door mijn eigen geest, een nieuwe uitdaging, een nieuw geluid. Weg met de aangekoekte viezigheid. Het gebaande pad moet weer verlaten, kortom, ik moet weer op reis. Want ik reis niet om ergens te komen, ik reis om te reizen, om nieuwe indrukken op te doen. Ik schilder niet om een schilderij te maken, ik schilder om te schilderen. Dat daar toevallig wel eens een product uit rolt, mooi meegenomen. Maar niet meer dan dat. In mijn boek heb ik dat uitvoerig uitgelegd. Te lezen op mijn site. www.alex-zen.nl voor wie nieuwsgierig is. Maar in het kort komt het hierop neer: er is geen doel, dus waarom zou ik me daar dan druk over maken?

 

Er is geen weg te gaan, geen doel om na te streven

Geen richting, wat een ander ook maar zegt

Geen stelling of zij is al snel weerlegd

Waarheid door geld en tijdsbesef verkracht

Maakt zienden blind, opake dag wordt nacht

Resteert een zeer droefgeestig zeker leven

 

Dat schreef ik vroeger al eens als onderdeel van een zeer opgewekt sonnet. Waarmee ik maar bedoel, weg met al die bestemmingen, al die zekerheden. Nergens goed voor, totaal onnut. Ook ene Alan Watts (Engels filosoof, schrijver, spreker, anglicaans priester, hoogleraar) heeft daar al een keertje een fraai boekje over geschreven: Lof der onzekerheid. Nee, U hoeft niet te gaan zoeken op het net, de kans dat u er nog eentje vindt is uiterst klein. Maar omdat het geschrevene daarin wel erg gedateerd is (vijftiger jaren, het begin van de zweefteefjestijd) heb ik me voorgenomen dit fraaie boekwerkje te her-redigeren. Om onder meer de toch nog aanwezige religiositeit te verwijderen. Da’s een heel karwei, als het af is, hoort u van mij. Gelukkig heb ik een witte koffiemok met bruine koffieranden, die helpt mij wel deze winter - en deze klus - door.  P.s. juli 2021 : het redigeren is gebeurd: voor een kopie (epub of .doc) een mailtje naar lama1948@home.nl en het wordt u per kerende email toegestuurd.

 

21-12-2019

 

CYNICUS

 

Geboren in het jaar onzes heren 1948, waarna ik al op tienjarige leeftijd het geloof in diezelfde heer verloor, heb ik mijn hele leven deel uitgemaakt van de lichting der ‘babyboomers’. Maar helaas wel behorend bij de laatsten van deze volkomen overbodige generatie.

Uit de grond gestampt om het land weer op te bouwen, trouw te zweren aan het weer ijlings teruggekeerde koningshuis - afkomstig uit het land wat wij net verslagen hadden, gevlucht naar de vijanden daarvan - terwijl wij ondertussen ook nog de Ko-ho-ho-ho-ho-ning van Hispanje moesten eren. Probeer dat allemaal maar es te begrijpen als tienjarige van ‘Dietschen’ bloed.

Het babyboomvervolg op zijn beurt laat zich raden. Waar ik ook heenging, er gingen altijd duizenden met mij mee; waar ik ook solliciteerde, er waren nog zoveel wachtenden voor mij. Dacht ik recht te hebben op een bepaalde voorziening, werd die opgeheven, was er te weinig geld; was ik toe aan een huis huren, werden ze opeens onbetaalbaar, enzovoort, enzoverder. De lijst is te lang om in zijn geheel hier op te sommen. Naast de pot pissen is mijn tweede natuur geworden.

Het gaat nog steeds zo. Nu ik met pensioen ben, is het pensioen bijna op en wordt gekort, nu onze generatie eindelijk mag uitrusten van deze hopeloze strijd (generatie, want ik was natuurlijk niet de enige met zo’n verhaal, slechts een enkeling ontsnapte) en een beetje kan profiteren van het eventueel bij elkaar gespaarde geld, hebben de banken opeens een negatieve rente voor ons in petto. En ook de bejaarden-tehuizen, zo braaf opgezet voor de generaties voor ons, worden hals-over-kop ontmanteld. Voordat wij er aanspraak op kunnen gaan maken. Staan we straks met z’n duizenden weer voor dichte deuren. En aan het einde van dit verhaal is er nu een moderne generatie die ons verwijt dat we überhaupt bestaan, dat we teveel geld kosten, dat wij dat pensioen opmaken. Wat we nota bene zelf bij elkaar hebben gespaard.

Maar, hoe wrang is de geschiedenis, de massale geboorte van mij en mijn leeftijdgenoten zal zich ook vertalen in een massale sterfte. De begrafenisverenigingen bereiden zich al voor: de tarieven stijgen jaarlijks, de begraafplaatsen liggen te vol, er wordt nu al hartstochtelijk geruimd om weer plaats te maken voor al diegenen die al vijftig jaar premie betalen om netjes opgeruimd te worden. De komende twintig jaar wordt topdrukte voor hen. En een top-omzet, natuurlijk.

Dus geloof ze niet, de economische onheilsprofeten, in alles wordt/is reeds voorzien. Het verval heeft zich al ingezet, van mijn kennissen zijn er bijna geen meer over, van mijn kunstenaars-leeftijdgenoten is het merendeel ook al opgekrast. De zware beroepen het eerst, de pottenbakkers door de giftige glazuren, de glasblazers door de te hete en dodelijk dampen en de artiesten door hun eigen creatieve wanhoop waarvoor een dak, een hoog balkon of een verslaving de uitweg bood.

Olieverf is overigens ook niet zo heel gezond, acryl is puur gif.

Kortom, nog even afzien en de generatie die voor een twijfelachtige vooruitgang heeft gezorgd, zal weer opgekrast zijn. Met in het spoor hun door de Duitse bezetting veroorzaakte anti-autoritaire kinderschaar, die op zijn beurt weer voor massa’s ellende en nauwelijks te corrigeren kinderen zal gaan zorgen. Maar daar hebben wij dan geen last meer van. Verzeihung, Wilhelmus von Nassaue, wir haben es nicht gewusst.

 

28-12-2019

 

PAPPOT

 

Eens te meer is het me duidelijk geworden hoe de verschillende vorken in de verschillende stelen zitten, hoe vele brijpotten gecompleteerd worden met klatergouden lepels, wat er gebeurt als je inziet aan hoeveel kanten de messen snijden. Dan wordt het eten heter gegeten dan het wordt opgediend, komt er een scherpe mosterd na elke maaltijd als al niet eerder het brood je wreed uit de mond werd gestoten. En hoe sprookjes over niet bestaande goden ons door de strot worden geduwd.

Alhoewel...!!?? Na zeventig jaar gekweel en geblèr over kindekes die werelden redden, over hoe heilige moeders onbevlekt bleven tot ver na de maagdelijke geboorte, dat we dat vieren met naaldbomen in huis met lampjes er in, zou het me toch eigenlijk worst moeten wezen. Arme Jozef, een beetje gespeeld voor de poort en je werd genaaid waar je bij stond. Te snappen is het natuurlijk wel als je ziet hoe vandaag de dag nog vrouwen worden behandeld in die contreien, zeker als ze een seksueel slippertje gemaakt hebben. Dan kun je wel nagaan wat de gevolgen voor Maria zouden zijn geweest als ze dit leugentje niet had bedacht. Een leugentje met verstrekkende gevolgen, dat wel.

Nou ja, te snappen is het natuurlijk wel? Ik snap het eigenlijk helemaal niet.

In de afgelopen zeventig jaar heb ik een mensenland zien afglijden van een verscheurd rijk nadat Germaanse populisten er een zootje van hadden gemaakt (bedankt, Adolf!) tot een zogenaamde welvaartsstaat, waarin geld een ergere dwingeland blijkt dan voornoemde dictator. Met op een mooie tweede plaats de religieuze instituten, die er geen been in zagen hun eigen godswetten op hun eigen concilies zo te verbasteren dat veel geld verdienen opeens een verdienste bleek in plaats van verwerpelijk gedrag. De geboorte van de neoliberaliteit, zeg maar. Kapitalisten en gristenen aller landen, verzamelt U. Die slogan overigens, hadden ze gejat van de socialisten. Die niets sociaals hadden en ook maar een feodaal werktuig bleken. Hetgeen ene politicus, Wim Kok (*) genaamd, duidelijk en uitvoerig bewees.

Nee, er zal iets nieuws moeten gebeuren, ingrijpende maatregelen zijn nodig willen we deze aardbol nog redden van de kanker die mensheid heet. We woekeren haar kapot, vervuilen haar mooie velletje en vernietigen haar schoonheid. We zijn domweg met veel te veel. Bijna 8 miljard mensen! In cijfers: 8.000.000.000 warme maaltijden per dag. En een van die maaltijden eet U. En ik!  

 

(*) What’s in a name, nu begrijpt U tenminste hoe ik aan die etens- en bestekmetaforen kwam, bedankt Wim... 

 

31-12-2019

 

AAPJES

 

Er is iets goed verkeerd gegaan. Volgens Freek de Jonge althans. Wie kent hem nog! Een aapje liep (op z’n aaps, uiteraard) door het bos en kreeg een kokosnoot op z’n hoofd. Per ongeluk. Het aapje riep: Au! en het leed was geschied. Boven zijn hoofd verscheen een ballonnetje met een lampje er in. Volgens ene Walt Disney, alweer althans. Het aapje verbond voor de eerste maal in de geschiedenis oorzaak en gevolg en begon zijn mede-aapjes uit te leggen dat zij niet onder die- en die- palm moesten gaan lopen omdat zij dan het risico liepen een kokosnoot op het apekoppetje te krijgen. En omdat het erg veel werk was om al die aapjes datzelfde uit te leggen, vond A. (zo noemde het aapje zichzelf, tegenwoordig) het schrijven uit.

Omdat de spijkers nog niet waren uitgevonden, schreef A. het op het blad van dezelfde palm waar die noot uit was geflikkerd. De rest van het verhaal kent u, u is er het produkt van. Maar het Grote Leed was toen geschied. Want toen oorzaak en gevolg eenmaal bekend waren verondersteld, was het nog maar een klein stapje om van ervaring een toekomstvisie te maken. Toen die visie ook nog es werkelijkheid werd, bedacht A. in zijn ongebreidelde fantasie dat hij G. was, hij had immers de toekomst geschapen. En de ellende was compleet!

Veel te veel aapjes sloopten daarom en daarna alle palmen omdat zij bang waren dat ook zij een kokosnoot op de kop zouden krijgen (dat hadden zij immers op het Heilige Palmblad gelezen), vergetend dat diezelfde bomen ook zorgden voor heerlijke schaduw. Schaduw waar elk fatsoenlijk aapje graag in zou willen liggen als de grond hem te heet onder de voeten was geworden. Wat inmiddels G. (vroeger A.) ook al had ondervonden. En dan hebben we het nog niet eens over de kokosnoten zelf, die kon je ook nog es eten, immers. 

Dat de waterhuishouding en de grondstructuren op die manier ook ernstig verstoord raakten, ach daar hadden gewone aapjes toch geen verstand van. Dat lieten ze maar aan de wetenschaps-aapjes over. Zolang zij maar geen builen op de kop kregen, was alles allang goed. En G.? Ach, een paar honderdduizend jaar later kwamen zijn nazaten er uiteindelijk achter hoe de vork werkelijk in steel had gezeten. Maar toen waren de kokosnoten inmiddels op.

 

08-01-2020

 

HET TWEEPERSOONSBED

 

Sinds mijn vrouw is overleden, nu al bijna weer 6 jaar geleden, ben ik mooi door de tijd heengekomen, moet ik zeggen. Ik heb m’n eigen, oude beroep van beeldend kunstenaar weer opgepakt - daar was nu weer tijd voor - en heb al een aantal zeer fraaie doeken afgeleverd. Met wisselend succes. Tenminste, als je rekent hoe veel er verkocht zijn. Maar daar doe ik helemaal geen moeite voor, voor dat verkopen, ze komen allemaal op een zolder te staan en worden vanzelf een keertje ‘den volcke getoond’. Verder is mijn huis onherkenbaar veranderd, een woonhuis verandert snel in een atelier, tenminste bij mij. Lekker rommelig, overal ligt wat, ik weet precies wat en waar (nou ja, bijna altijd!) maar niet vies. Daar hou ik niet van. De natte hoek moet gevaarvrij betreden kunnen worden, vind ik altijd.

Maar toch ontbreekt er iets. Ik kan namelijk ook behoorlijk goed koken, al zeg ik het zelf, alleen doe ik dat nu niet meer. Je kookt niet voor jezelf, je kookt voor anderen. Want net als met Kunst is het ook zo met Koken: zonder Liefde werkt het niet. Kun je je in de Kunst met een Muze tevreden stellen, voor het Koken heb je een echt Mens nodig. Hoe heerlijk zou het zijn om weer lekkere schotels, salades, soepen te mogen klaarmaken voor iemand die dat ook waarderen kan. En daar openbaart zich het probleem: heb je al een bij jou passende vrouw gevonden (die moet het goed vinden dat ik 24/7 in de eerste plaats aan Kunst denk), sleept zo’n vrouw gelijk weer een complete familie, dan wel een vriendenschaar met zich mee. Daar moet je toch niet aan denken! Brrrr!

Ik zoek dus een leuke vrouw, liefst ook kunstenares (die weet tenminste wat mij bezighoudt) zonder familie en vriendenkring. Om voor te koken, jawel. Of zij voor mij, dat mag uiteraard ook. Daar staat altijd wel een ezel voor klaar. (Nee, niet ik, een schildersezel!) Je kunt zo beginnen! En als daar dan een tweepersoonsbed voor aangeschaft moet worden, beter! Dan doen we dat ook. Maar denk erom, geen familie en maar een paar échte vrienden.

 

10-01-2020

 

DE KUNST

 

Het internet kent, naast alle voordelen van de communicatie en niet te vergeten de ontmanteling van de vele leugens der religie, ook een groot nadeel. Het zorgt namelijk tegelijkertijd ook voor een „versloffing“ der waarden. Een voorbeeld: vroeger werd een schilderij, een beeld, een ets, gewoon kunst genoemd als het een bepaalde graad van moeilijkheid had overwonnen. Zo had je pottenbakkers en ceramisten, u voelt het verschil gelijk al. Van het bord van de een kon je eten, het bord van de ander hing je aan je wand. Dat was/is duidelijk.

Nu echter, met de onbeperkte mogelijkheden van ‘den modernen tijd’, denkt iedereen die een potlood of een penseel kan vasthouden, of een draaischijf kan rondschoppen, dattie gelijk dan ook maar een kunstenaar is. De, in dit verband meest ergerlijke uitspraak is dan ook: „ieder mens is eigenlijk een kunstenaar“ Brrr! Horror.

Daarom, en mede omdat ik gisteren weer es een aanvaring heb gehad met een stelletje mafferiken uit deze laatste categorie, een korte uitleg. En ja, dat woord moet met 1 k omdat de klemtoon op de eerste lettergreep rust. Sinds kunstenaars de grenzen van de realiteit zijn gaan uitrekken, niet hoe knap je iets kon schilderen maar hoe duidelijk je er iets mee kon zeggen, heeft de Kunst een andere functie gekregen.

Voor de exacte weergave van iets hebben we film- en fotocamera’s uitgevonden, voor wat iemand ergens van vond, moest er iets heel anders uit de kast worden gehaald. De kunstenaar werd intellectueel. Slim was hij al, nu moest hij ook nog wijs worden. Kunst was niet langer dat bordje wat je aan de muur kon hangen, maar de boodschap die op dat bordje, in dat schilderij verborgen was.

Kunst zal nooit meer het product van een kunstenaar zijn, die tijd is voorbij. Dat hebben we afgeschud als erfenis uit de tijd dat we nog in goden geloofden. De Middeleeuwen, ja. Het sublimeren, niet geheel toevallig ook in diezelfde tijd nauwkeuriger geduid - (Freud en Jung waren nog lang niet geboren) - werd maatstaf. Er is iemand die u wat vertellen wil, zegt een kunstwerk. Wie dan niet wil horen, moet maar voelen. You better listen! Niet naar de kunstenaar, uiteraard, die is slechts het medium, maar naar wat de Kunst u vertelt. Want dat bent uzelf.

 

24-01-2020

 

AYOUB & KES/KES & AYOUB 

 

Vorige week vrijdag, in „The Voice...“ een vertederend moment. Ali B. had het bestaan om een mooi liedje door een Marokkaan te laten zingen, met als schaduwzangeres een prachtig, Hollands blond meisje. Ayoub en Kes, heetten ze geloof ik. Volgens de media: Bruggenbouwer Ali B werd overstelpt met complimenten over de battle van zijn pupillen Ayoub en Kes in The Voice of Holland. Ook onze nationale popu-bink Matthijs van Nieuwkerk deed nog een zeer overdreven duit in dit zakje en kon het niet laten op dit melodramatische succes mee te liften.

De twee zongen voor het eerst een Arabisch liedje in de zeer goed bekeken televisieshow. Waarbinnen Kes (het blondje!) zelfs een heel mooi stukje in het Arabisch zong. Volgens Ali ook nog eens heel goed. Het was ontroerend en ik geef toe: ook ik hield het niet droog.

Wat later, tranen gedept, rees bij mij toch wel wat twijfel. Wat als het omgekeerd was gegaan. Als het Fatima (zonder hoofddoek) en Kees-Jan was geweest? Zouden die Marokkanen dan nog net zo enthousiast zijn geweest? Alle berichten gevolgd hebbende, kan ik maar tot één conclusie komen: dat zouden ze niet. Want hun meisjes/dochters mogen maar nauwelijks buiten hun geloof verkering hebben, laat staan trouwen. Bezoekende buitenlandse vrouwen moeten daar hun haar bedekken, maar moslimvrouwen mogen hier niet hun hoofddoek afdoen. Wie is hier nu de discriminerende partij? Want in dezelfde media was er toch ook een foto van een Nederlandse (nu ex) minister van de vrouwelijke kunne, op bezoek in een moslimland, getooid met hoofddoek. Foei!

Nog afgezien van het feit dat goden niet bestaan, een overblijfsel zijn uit de achterlijke Middeleeuwen en al helemaal geen kledingvoorschriften uitdroegen, wordt het toch tijd dat zaken maar es fatsoenlijk uitgesproken worden. Ja, u mag best geloven, geloof wat u maar wil, maar bedenk dat u daar geen enkel recht aan kan ontlenen.

Want vrijheid van godsdienst betekent ook vrijheid om geen godsdienst aan te hangen. Als u beweert dat goden wel bestaan dan ligt de bewijslast toch echt bij u. En dan heb ik het nog niet eens over de walgelijke vertoningen van incest en misbruik in zowel de Katholieke, als ook in de Yehovakringen. En het zal me ook benieuwen hoeveel inteelt er bij Mormonen optreedt. Wat allemaal wel een heel bedenkelijk licht werpt op het isme dat religie heet. Amen.

 

27-01-2020

 

 TREKVOGEL

 

Afgelopen weekend in het kader van het nakend voorjaar voor trekvogel gespeeld. Maar voordat je uit het Zuiden kunt terugkeren, zoals elke rechtgeaarde sprutter (spreeuw!) weet, zal je er eerst heen moeten. Zo gedacht, zo gezegd, zo gedaan. Fluks in het autootje gestapt en op weg naar het land van onze zuiderburen, alwaar ik enige vrienden heb wonen. Belgen, jawel. Een volkje dat het werkwoord eten hoog in het vaandel heeft staan. En dat heb ik geweten. Hetgeen trouwens elke keer zo is als ik daar heen ga.

Lekker en gezellig en veel is hun motto! Al eerder heb ik u bericht over de neiging van deze lieve zachte‘G‘mensen om al de uitgestalde etenswaren in restaurants, cafés of frietkotten eerst op de gevoelige plaat te leggen, dan wel met de tegenwoordig alom aanwezige smart-, dan wel I-phone, te vereeuwigen. Dit weekend had ik die taak maar op mij genomen.

Na aankomst en een korte pauze om bij te komen van 4 uur autorijden met z’n drieën naar een soort openluchtmuseum. In Bokrijk. Waar ze uit allerlei Belgische plaatsen kenmerkende huizen, hoeves, gebouwen en molens hadden overgeplaatst zodat je in dat park het hele Belse land wel gezien zou kunnen hebben, als je tenminste de hele wandeling uitliep. Hetgeen wij niet gedaan hebben - veel te ver voor de oude baas - maar gelukkig hadden ze halverwege ook nog een mooie eetgelegenheid (nee... goh?!) waar wij koffie met vlaai zouden nuttigen. En toen ik voor op de kersenvlaai bij de serveerster een flinke dot slagroom bestelde, en niet zo’n klein zuinig toefje, wachtte mij een kolossale verrassing. Het resultaat ziet u op de begeleidende foto. U snapt dat het bedienende meisje (wat heel erg moest lachen, we zullen die Hollander wel es even leren!) een flinke fooi heeft gekregen. En ‘s avonds natuurlijk weer lekker eten.

Enorme bergen Franse frieten met daaronder een heerlijke biefstuk verstopt voor de vrouwen des huizes, steppegras genaamd - dochterlief was ook mee -, de heer des huizes een steak met Belgische frieten en de gast des huizes, ik dus, een spaghetti carbonara. Die ik maar voor de helft soldaat kon maken, zo’n enorm bord vol. Maar geweldig. En veel gelachen. Wel op tijd naar bed, ik kon me alleen nog maar rollend voortbewegen, zo ongeveer. En Zondag weer terug, na eerst ontbeten te hebben. Een ontbijt waarvoor je ‘s morgensvroeg al bij de plaatselijke bakkers terecht kan, met rijen klanten die geholpen worden door drie bakkersvrouwen, je gelooft je ogen niet als oprechte Noorderling. Daarna auto aftanken, spulletjes bij elkaar zoeken en weer op pad, terug naar het Noorden, waarmee het trekvogelgedeelte was aangebroken.

Ik had geluk, mooi weer, beetje zon en de wind in de rug. En daarom ook in de rug van enorme groepen kieviten die prachtig tuimelend en zwenkend weer op weg waren naar de noordelijke Friese velden waar het eerste kievitsei traditiegetrouw gezocht - én gevonden - wordt. Pas dan is het voorjaar pas echt aangebroken. Huiswaarts dus, met in de kofferbak een plant uit de Belgische tuin, die gelijk bij mij de grond is ingegaan. Nu even afwachten, maar het is een woekeraar, zei de Belg, dus dat zal wel goed komen. Ik hou u op de hoogte. Voilà!

 

01-03-2020

 

LIEF?

 

Jawel, 1 maart. De door de meeste vrouwen zo gehate sandalen weer aan - weer of geen weer - en vroege vogels luisteren op de radio, de vogel-webcams op het internet (Beleef de Lente) zijn weer aan. Onbeschaamd spieken in de vogelwereld waar uil, roodborst, merel en vele andere soorten weer hun uiterste best doen de mensheid te vermaken. Welnee, dat doen ze niet om ons te vermaken, dat doen ze omdat ze niet anders kunnen. Dat ze ons daarmee vermaken interesseert ze geen lor. Voortplanten, de soort in stand houden. Er moet gepaard, ge-eilegd, nestgebouwd maar vooral, gescholden naar de buren. Troost U, de mensheid is niet de enige die oorlog maakt. De hele natuur is er op gebouwd, de sterkste zal overleven.

Van micro tot macro, van cel tot Brontosaurus, alleen de sterkste moet aan het werk. Overleven is de boodschap! Zo hoort het! Helaas is dat laatste bij de mensheid een beetje mislukt. Door bewustwording van zichzelf en zijn omgeving is de mens ooit een keer begonnen de zwakken te beschermen. Empathie, noemden we dat. Gevolgd door medelijden. Hetgeen we daarna een goede eigenschap zijn gaan noemen. Wat het niet is! Omdat we ons, in tegenstelling tot dieren, konden voorstellen hoe het zou zijn als onszelf zoiets zou overkomen. Hetgeen lief is maar helaas niet de bedoeling.

Lief, daar heeft moedertje Natuur niets aan! Ikzelf zou allang niet meer bestaan hebben, heb de soort niet verspreid en lijdt vaak aan kleine, nauwelijks te verklaren kwaaltjes. En U, zou U dit stukje hebben kunnen lezen? Ik maak me sterk dat dat zeker bij 8 op de 10 niet het geval zou zijn geweest. Dan leefden er opeens nog maar 4 miljoen mensen in Nederland. Nog steeds erg veel, maar toch duidelijk veel beter te doen dan wat er tegenwoordig met al onze ruimte gebeurt. Stelt U zich dat toch eens voor. Slechts een paar boeren nodig voor het voeden, hele Vinex-wijken konden weer afgebroken of domweg weer aan de natuur overgelaten (die daar heus wel raad mee weet) maar het allermooiste: geen populisten meer in de politiek. Domweg omdat die dan geen bestaansgrond meer zouden hebben. Jawel, 1 maart, tijd voor wat optimisme met een kleinere mensheid en derhalve een veel grotere wereld. Want alles is betrekkelijk.

Zal je zien dat ze dan gelijk weer een nieuwe godheid gaan verzinnen en onbeperkt kindertjes gaan lopen fokken om de opgelopen (in-hun-ogen) schade weer te herstellen. Want we leren het nooit. Of liever: we leren het nooit meer af. Helaas: we kunnen niet terug. Op naar de tweede maart.

 

02-03-2020

 

ONBENULLEN

 

De rechtse patserbakkenmeute, de ASO-bandietengroep van de snelweg, laat weer es, met name in ons aller Telegraaf - de foutste krant van Nederland - van zich horen: wat het wel niet kost, al die borden, en ook: de veiligheid vergroot niet. Ik heb het natuurlijk over de 100 km/uur maatregel. Alle schijnargumenten worden weer ter tafel gebracht. En een van hun zielloze argumenten was: de ergernis op de snelweg zal weer toenemen. Hahahaha, ja dat klopt, hún ergernis. Hún gebrek aan bereidheid zich een beetje aan te passen met het schijnargument: TIJD IS GELD in het achterhoofd. Terwijl, vooral op de kortere afstanden, snelheidsverschillen helemaal niet uitmaken in reistijd. Eén stoplicht tegen en al uw winst is weer teniet gedaan. Nog afgezien van het argument zelve: tijd is helemaal geen geld.

Om daar het fijne van te weten moet U maar es een goed boek daarover lezen. Wat U waarschijnlijk niet doet, goede boeken zijn aan U niet besteed, slechts het kasboek is interessant.

Het andere argument: de borden langs de weg moeten allemaal weer aangepast. Gek hè, dat je dat argument niet hoorde toen het naar 130 ging, een maatregel waar heel wijs en slim Nederland toen al van zei: wat een waanzin. En wat die veiligheid betreft: ik geef U, rechtse malloot, op een briefje, als U netjes 110 op de teller aanhoudt, zullen er massa's minder ongelukken zijn, zal er er voor miljoenen euro's brandstof per jaar bespaard worden (jammer, hè, Shell!), zal dus de emissie met vele procenten afnemen en nog vele, vele andere voordelen zullen op uw bordje terechtkomen. En dan heb ik het nog niet eens over Uw bloeddruk.

Ook zullen heel wat medeweggebruikers U erg dankbaar zijn. Dat is toch ook wat waard. Bent U tenminste één keertje niet een rechtse hufter. Hoe heerlijk zou dat zijn. Voor U! Dat U, rechts zijnde, een malloot bent, is weer es overduidelijk bewezen door de leden van VINDICAT, de rechtse mallotenkweekbak te Groningen. Die zagen er geen been in met z'n negenhonderden vorige week gewoon op vakantietrip te gaan naar een Coronagebied.

Moge er geen enkele terugkeren is dan mijn vurige gebed. Gelukkig bestaan goden niet zodat mijn onmenselijke gebed niet uit zal komen, dat scheelt.

 

04-03-2020

 

WELDENKEND

 

Over al die ellende van de laatste tijd...mag het een pietsje minder? Oftewel: opdracht voor weldenkende mensen. Jazeker, dat klinkt arrogant. Alsof er weldenkende en niet-, dan wel slechtdenkende mensen zouden zijn. Twee soorten van denken, zeg maar. Misschien een verrassing: die zijn er inderdaad. De mensheid wordt uiteindelijk geleid door die mensen die geen leiding gedogen, die individualiteit voorop stellen, die weten dat elk mens zijn eigen wereld met zich meedraagt, die beseffen dat er geen goden bestaan, dat elk geloof een twijfel aan de existentie is, die weten dat tijd geen liniaal is en derhalve niet kan worden gemeten in aardse omwentelingen.

Maar die vooral beseffen wat zij zelf doen. De maatstaf bij zichzelf leggen. Hier en nu. Niet foutloos, maar wel bewust. Die andere mensen, vraagt U? Ach, gaat heen ter kerke - elk ander „isme“ volstaat ook - en vermenigvuldigt U. Daar was U immers toch al mee bezig.

Het zal mijn tijd wel duren. 

 

13-03-2020

 

MET EEN HOOFDLETTER?

 

Vrijdag de dertiende. Omdat het mij vaak gevraagd wordt... Omdat ik het er vaak over heb...Omdat er veel misverstanden over zijn...Omdat... Kijk, je hebt kunstschilders en kunstenaars, beeldhouwers en kunstenaars, schrijvers en kunstenaars, U voelt hem al aankomen, ik ben een kunstenaar. Een schilder kan heel mooi schilderen, daar heeft ie voor geleerd. Op een academie of van een andere schilder of zelfs van zichzelf. Die laatste noemen we dan een autodidact. Je hebt heel goeie en heel slechte schilders en alles daartussenin. Rembrandt was natuurlijk een heel goeie, dat snapt U. En Vermeer, Breughel, Mesdag... Er is een heel lange lijst te te maken van al dan niet goeie schilders maar wat ze gemeen hebben: zij maken schilderijen. Voor aan de muur, op een muur, in ieder geval, op iets om naar te kijken. En dat kunnen ze meestal heel goed. De Oôôh’s en Aââh’s zijn niet van de lucht, kijk-es, net echt. Mensen betalen zelfs geld aan een gebouw om er naar te mogen kijken. Dat noemen we dan een museum. Met, uiteraard, een directeurtje die er alles van af weet, van schilders. Of beeldhouwers. Of musici, maar dan heet het een concertzaal.

En dan heb je kunstenaars, da’s toch heel ander volk. Die hebben een boodschap. Die willen U graag wat vertellen. En omdat mensen niet luisteren willen, bedenken die mafferiken van alles om toch maar gehoord te worden. Sommigen schilderen ook, da’s waar. (maar niet zo goed als een Rembrandt). Of houwen een beeld. (maar niet zo goed als een Rodin). Terwijl ze liever, eigenlijk, er op los zouden willen houwen. Echt waar! Luister nou toch es, G.V.D.! Maar nee hoor, er wordt niet gemept! Want dat mag nu eenmaal niet!

Dus bedenkt een kunstenaar iets. Dat bedenken, dat noemt een kunstenaar dus Kunst. Met een grote K. Om zich te onderscheiden van de al eerder genoemde schilders. Die noemen hun produkten, hun schilderijen gewoon kunst. Dingen die je kunt kopen. Het product van een kunstenaar is niet te koop. Die heeft zijn ongenoegen naar een hoger plan gebracht, gesublimeerd noemen we dat, zodat het U geen pijn doet. Althans, niet vanbuiten. Want van binnen moet het natuurlijk wel een beetje schuren. Dan is de kunstenaar blij. Hij heeft Kunst gemaakt. Met een hoofdletter.

Om het geheel nog een beetje ingewikkelder te maken zijn er natuurlijk ook allerlei tussenvormen denkbaar. Schilders die een beetje kunstenaar zijn (Picasso, Dali) of kunstenaars die een beetje schilder zijn, maar ook een beetje schrijver, een beetje muzikant, een beetje beeldhouwer, een beetje actievoerder maar vooral: een beetje eigenwijs (ik en nog vele anderen). Waarnaar bijna nooit geluisterd wordt omdat ze nu eenmaal erg eigenwijs zijn. En als anderen al luisteren, ze bijna nooit begrepen worden. Want sublimatie, dat is niet voor iedereen weggelegd.

En nog arrogant, ook, potverdikkie!

 

22-03-2020

 

BELGEN

 

Ik heb een paar Belgische ( Belse) vrienden. Slimme Belgische vrienden zelfs. Jawel, ik ben U een slag voor, hahaha. Eentje doet iets in ruimtevaart-software (geen flauw idee, wat precies) en de andere is een kunstenares. Woonachtig met man in een "kot" in Zuid-Belgie, tegen de Franse grens aan. Als de Corona voorbij is en we hebben het allemaal overleefd, ga ik daar zeker es heen. Verheug ik me nu al op. Mooie reis, kunstenaar-kadootjes mee, heerlijk. Maar waar het nu eigenlijk om gaat, eergisteren schreef ze een zeer fraai stukje op ons aller Facebook en dat wil ik U toch niet onthouden. In - voor een Belse rebel - zeer aanvaardbaar Nederlands beschreef ze wat er eigenlijk gebeurt in uw hoofd (en het hare, uiteraard) in tijden van crisis. Want dat het in België ook crisis is, neem dat maar van mij aan. Het stukje is niet gecorrigeerd, het is een op een, na toestemming, overgenomen. De illustratie is een bijpassend schilderij, inmiddels al aan mij geschonken. Dat krijgt een ereplaats. Uiteraard. Dan nu het stukje:

*******************

Ik wil toch graag effe iets kwijt... Allereerst : Ik ben mij absoluut bewust van alle maatregelen die de staat genomen heeft én ik ben, tot nu toe, voorstander. Dit staat niet ter discussie in mijn hoofd. Maar soms bekruipt mij een lastige kriebel, een frons in mijn voorhoofd, ja zelfs een rilling op mijn rug. Want nu wij hier in lockdown zitten, in ons kot, kan ik niet anders dan ook beseffen dat een basisrecht als ‘vrijheid’ heel snel kan afgenomen worden. Sterker nog, dat een overheid en de media een massa kan klaarstomen om zélf dat basisrecht af te geven. Er is eigenlijk maar 1 ingrediënt nodig: angst. Maak mensen bang, en ze roepen zelf om een lockdown (ja, ik ook en ik was waarschijnlijk één van de eersten). Ook denk ik dat je het gevoel van vrijheid verliezen niet kan oproepen als je het nooit beleefd hebt. Ik beleef het nu, ik voel het. Ik, dat mens dat eigenlijk sowieso in haar kot blijft, met geen stokken buiten te krijgen is. Ja ik, ik voel dat nu. Ik observeer de buitenwereld, met politie, leger en drones. Toen ik die rare toestellen in de lucht zag in China, twee maanden geleden, boezemde net dát me angst in en ja ik voelde zelfs afschuw. Die gevoelens zijn nu ook mijn werkelijkheid. Ik kan enkel nog zeggen : Volg nu de regels en draag zo zorg voor jezelf én elkaar. Maar neem ook even de tijd om, los van de angst om ziek te worden, voor jezelf uit te maken wat vrijheid voor jou betekent. En zelfs in deze crisis... ga voor jouw vrijheid. Want leven is vrijheid en vrijheid is leven. Blijf nu vrij in je hoofd. Dat is nu de kunst. 

 

04-04-2020

 

PRETTIG PASEN

 

Nu wij midden in een crisis zitten die ouderen onder ons noodzaakt zo veel mogelijk thuis te zitten, willen ze de beroemde pijp niet aan Maarten geven, en die goede-doelen-stichtingen en andere lieve goedwillenden over hun benen laat struikelen om voor die "oudjes" toch maar goed te zorgen (waar natuurlijk niets mis mee is), moet mij iets van het hart. Het gaat over ‘eenzaam’ en ‘alleen’. Zelf het woord eenzaam in de praktijk niet kennende, heb ik daar mijn licht eens over laten schijnen.

Met de nu volgende conclusie: in de beginne waren daar aapjes. Rondtrekkend in mooie groepen van boom tot boom, vruchten snaaiend waar zij die maar tegenkwamen, de schillen en klokhuizen gewoon maar vallen latend (wat maakt het uit, nee, niets), leefden zij hun mooie leven. Tot ze te oud werden, niet meer mee konden komen en meestal ten prooi vielen aan een of andere predator. Van slang tot jakhals, van krokodil tot gier, iedereen profiteerde van deze situatie. En de resten werden aldus goed opgeruimd. Tot zover dus alles keurig netjes geregeld.

Zolang je dus maar in die groep zat, was je (betrekkelijk) veilig, je was nog gezond en je kon de rovers goed zien aankomen. Heerlijk leven gegarandeerd. Toen was geluk nog gewoon, dachten ze allemaal. Je moest dus wel zorgen dat je in die groep bleef, dat wel. Daar hadden ze iets voor bedacht: als je per ongeluk in afzondering kwam, werd je bang, de paniek sloeg toe en de adrenaline die dat veroorzaakte, liet je als de wiedeweerga terugkeren naar de groep. Tenzij je dat niet kon, natuurlijk, dan was de rest van het verhaal duidelijk.

Die angst, die paniek, dat vreselijke gevoel om niet de groep om je heen te voelen, dat noemen we tegenwoordig eenzaam. En nooit geleerd hebbende hoe daar mee om te gaan, zitten nu duizenden mensen, afgezonderd van de groep, op hun roofdieren te wachten. In welke vorm dan ook. En ze weten het, dat instinct is zo oud als de wereld, daar kun je niet omheen. Aapjes zonder groep, hartverscheurend.

Heel anders is het met sommige aapjes die zich nooit aangesloten hadden bij zo’n groep, die dat maar vervelend vonden, die dachten: de wereld is groot en mooi, veel mooier dan zo’n groep, ik ga op pad. Jawel, ook bij aapjes had je ‘loners’. Dat die tevens onbewust een mooie rol vervulden door de genen te verspreiden zodat inteelt werd voorkomen, dat was mooi meegenomen. De vrouwtjesapen waren dan ook meestal door hetzelfde genen-mechaniek dol op die rondtrekkende bohemiens, die vagebonden. Die natuurlijk ook wel heel slim en sterk waren. Dat moest wel, anders overleefde je immers niet in die hongerige wereld.

Die zwervers waren natuurlijk nooit eenzaam, die waren alleen maar alleen. En dat vonden ze prima. Ze trokken van stam naar stam, vertelden hun verhaal (U merkt wel, we hebben het nu opeens over de homo ludens), waren slim en wijs, de vrouwen waren dol op hen, kortom, ze kwamen niets tekort in het leven. Tot zo’n zwerver teveel hun vrouwen betoverde, te gevaarlijk werd voor de groep, dan moest zo’n aapje natuurlijk aan het overdrachtelijke kruis op last van de patriarch (Pontius Pilatus) van de groep, dat snapt U.

Nu snapt U ook in één keer waarom veel mannen hun vrouwen als eigendom beschouwen, waarom de groepsvrouwen dat eigenlijk helemaal niet erg vinden, emancipatie of niet, waarom vagebonden dat nooit doen, waarom oude groepsaapjes nooit afgezonderd mogen worden door hun groep opdat ze niet in de paniek en eenzaamheid schieten en waarom zoveel aapjes hun afval gewoon maar laten vallen.

En waarom sommige mensen nooit eenzaam zijn. Alleen maar alleen. Dat zijn de echt gelukkigen en daar hoor ik bij. Hallelujah! Prettig Pasen!

En al die vrouwenkoren over de hele wereld maar in koor zingen: Wir setzen uns mit Tränen nieder.... jaja!

 

12-04-2020

 

METHUSALEM

 

Als notoire mensheid-hater (of liever ‘daden-der-mensheid-hater’), heb ik mijn uiterste best gedaan mijn leven te verkorten. Zowel tabak als alcohol moesten hun heilzame werk doen in combinatie met een toch wel tamelijk ongezonde levensstijl. Helaas (en ook wel een beetje gelukkig), het lukte niet. Nu, 71 jaren oud, voel ik mezelf al een halve Methusalem, een zeer eerbiedwaardige grijsaard uit de Bijbelse geschiedenis. Die er volgens de overlevering bijna duizend jaar over deed om het hoekje om te gaan. Dat daarmee waarschijnlijk duizend maanden zou moeten worden bedoeld, is duidelijk.

Er werden vroeger maar heel weinig mensen veel ouder dan 55 - 60 jaar. Dat de goed voor zichzelf zorgende feodale upperclass wat ouder werd, was dan ook uitsluitend te danken aan het feit dat al het werk door hun onderdanen (lees: lijfeigenen, oftewel slaven) gedaan werd (moest worden op straffe van, eigenlijk). Die werden dan ook niet veel ouder dan een jaar of veertig, tenminste, als je kop er niet eerder af ging of als je als vrouw al niet veel eerder in het kraambed gestorven was. Wat in en voor de Middeleeuwen ook nogal vaak voorkwam. Bedenkt U zich nog maar een keertje als U weer eens verzucht: ‘Ach, die goeie ouwe tijd...’ U weet duidelijk niet wat U zegt.

Terug naar Methusalem: veel mensen (mannen!) uit zijn tijd werden ook heel erg oud volgens de overlevering, de eerste man (Adam) zou meer dan 900 jaar oud geworden zijn, volgens het boek der boeken van de christenen.

Nou staan daar wel meer sprookjes in, wat heet, het is één groot verzinsel, maar ach, het boek werd dan ook geschreven door mensen die nog maar nauwelijks konden bevatten dat de aarde rond was en niet het middelpunt der schepping, maar zelf draaiend om een enorme zon, die op zich weer een zeer nietig stipje was in de uitgestrektheid van onze Melkweg met miljarden van dat soort zonnen, welk stelsel zelf weer een nietig stipje was in het universum. Voor zover wij weten... Welke getallen-hoeveelheid mij alweer terugbrengt naar de 1000 maanden van M., 969 om precies te zijn.

Rekensom: 969 gedeeld door 12 = 80 jaar en 9 maanden! Ik moet nog even door wil ik de beste, brave grijsaard nog inhalen. Mijn uiterlijk heb ik alvast mee. (Ha, M. kon in zijn tijd nog geen selfie maken....). Ik kan het dus nog halen, tenminste, als de corona-oplossing van Moeder Aarde (als je nu toch een God zoekt, zoek dan liever een Godin) niet voortijdig een eind maakt aan het lange leven van deze medepleger-der-verderfelijke-daden-der-mensheid.

Mea culpa, mea maxima culpa.

 

18-04-2020

 

  KENTERING?

 

Midden in de nacht ga ik bijna altijd nog een keertje met het hondje wandelen. Dat kan vanaf een uur of twaalf zijn, liever nog iets later. Een uurtje of een, half twee is prachtig. Want dan wordt het heerlijk stil. Relatief gezien, uiteraard, want als je in de hoek tussen de A7 en de A28 woont in Groningen, komt er natuurlijk altijd wel een auto voorbij. En met noord-noordoostenwind is het het ergst. Dan hoor je elke vrachtwagen langs denderen, piepend afremmen en/of grommend weer optrekken. Dat is binnenkort over als dat beroemde kruispunt stoplichtvrij wordt gemaakt. Daar zijn ze nog wel een paar jaartjes mee bezig, reden te meer om het zelf ook nog maar even vol te houden.

Maar tegenwoordig valt me iets heel anders op. Ik hoor niet meer het verkeer, nee, ik hoor de individuele auto’s optrekken en afremmen, kan zo’n ding helemaal volgen, komend vanuit Friesland de bocht om naar Assen, of rechtdoorgaand naar Moffenland. Ja, zo heet dat hier nog steeds, zal er wel nooit meer uitgaan. Maar, waar het hier om gaat, een overduidelijke vermindering van het doorgaande verkeer. Heerlijk.

Genietend van die betrekkelijke stilte merkte ik vannacht nog iets wonderbaarlijks op. Ik zag Venus ondergaan. Nou is dat niet zo abnormaal maar wat wel mooi was, de planeet schitterde als nooit tevoren. Goud-wit stralend stond ze daar, de planeet der planeten. Dat was lang geleden! Corona telt, naast de vervloekingen, dus ook haar zegeningen. De luchtvervuiling is enorm afgenomen, ondergaande sterren en planeten worden niet meer verduisterd door fijnstof en andere vervuiling, overdag stralend-blauwe luchten, nauwelijks vertroebeld door dunne flarden vliegtuigluchtvervuiling. Prachtig, net als vroeger.

Het zal wel niet beklijven, vrees ik.

In de gezamenlijke politiek-rechtse VVD-CDA-pecunia-jacht zal het foute deel der mensheid straks gewoon weer doorgaan met vervuilen, daar waar de grens al lang bereikt is, doorgaan met gaat-heen-en-vermenigvuldigen terwijl daar het maximum van wat de Aarde kan verdragen ook allang in zicht is, kortom, zich als kanker gedragend met als bijna willoos slachtoffer onze Gaia. Godin-symbool voor dat kleine plekje thuis in de gigantisch-enorme Kosmos, waar de mensheid per ongeluk is ontstaan en wat ze nu hard bezig is te vernietigen.

Niet geheel willoos, want ook de natuur heeft het in zich om door middel van rampen, Australische branden en moeilijk te bestrijden ziektes weer in balans te willen komen. Nee, ik ben niet hoopvol, dat klopt. Er zal een nog veel grotere ramp als pest, corona, tbc, kanker nodig zijn om het allemaal weer te herstellen. Maar misschien, als wij met z’n allen beseffen dat juist wij de Kanker van Gaia zijn, dat het tij dan toch nog gekeerd kan worden. Want 8 miljard mensen zijn teveul, veulsteveul.

 

20-04-2020

 

SAMEN

 

Doodgeslagen door onnodige beleefdheden, gewurgd door alle niet gemeende vriendelijkheden, platgewalst door neoliberale lafheid (want sociale moed is nu eenmaal slecht voor de omzet), overkomt ons nu een nieuw fenomeen: het heet sociaal SAMEN. In een crisis, veroorzaakt door de mensheid zelf door overbevolking, overbevissing, over-industrialisering en vooral een overgrote dosis overmoed, heeft onze verbeelding een absoluut dieptepunt bereikt. Het neoliberale SAMEN, god betere het.

Een kapitalist als ons aller MP dat woord horen uitspreken is een gotspe, om dat mooie Hebreeuwse moord maar weer eens van stal te halen. Eén stapje verder en we gaan weer gezamenlijk de kerken bevolken, schijnheilig psalmenzingend de nieuwe Middeleeuwen tegemoet. Of volksliedzingend het zelf-uitgeroepen feodale Nassausche koningshuis - afkomstig uit de diepe krochten van het Germaanse Rijk - toejuichen met vlaggetjes aus Oranienburg, in de toepasselijke kleur uitgevoerd. Kleine kinderen schreeuwen aan de kant van de weg hun longetjes kapot, leve de koning, leve Maxima, leve de minima.

Want samen, MP, koning, koningin en wij ook natuurlijk, zetten we de schouders eronder, samen kunnen we virus Corona verslaan, samen gaan we ons wapenen tegen het zelfveroorzaakte Chinese gevaar, dat juist gevaar geworden is omdat onze eigen entrepreneurs vrachtschepen en vrachtvliegtuigen vol goedbedoelde rotzooi over hebben laten komen teneinde dat in de maag te splitsen van Nederlandse minimumlijders die niets anders meer kunnen kopen omdat de neoliberale leiding van ondernemend Nederland de onderkant van de samenleving dermate uitgekleed heeft dat eindelijk, ten lange leste (*), de munten echt de zwaartekracht hebben overwonnen. Na Rutte de omgekeerde zondvloed, alle geld stroomt omhoog.

Het zal pas echt goed gaan als de kleine beleggers erachter komen dat ook zij verneukt zijn, dat ook zij hun spaarcentjes toch maar beter in een ouwe sok hadden kunnen stoppen in plaats van te investeren en beleggen, gedwongen door de kunstmatig laaggehouden rente op spaargeld terwijl de onterecht onvolprezen bank-CEO’s bonus op bonus krijgen om de opgelopen schade - door een klein sociaal oproer veroorzaakt - weer te repareren.

Want uit stof is u geboren en tot stof zal u wederkeren. Maar eerst nog even gedwongen door dat stof gekropen. Amen.

(*)

Het hemelse gerecht heeft zich ten lange leste/erbarmd over mij en mijn benauwde veste/en arme burgerij, en op mijn volks gebed/en dagelijks geschrei de bange stad ontzet/Den vijand, zonder dat wij uitkomst durfden hopen/is/zonder slag of stoot vanzelf hard weg gelopen/Dan nu ter Kerke, fluks ter Kerke/ook wie niet werken kan zal werken/want samen, samen lossen we het op/en wil je niet, heb je een dwarse kop/dan zal je ‘t echt op je salaris-strookje merken!

 

21-04-2020

 

 BIJ JUPITER

 

Op mijn vroege-morgen wandeling met het hondje, op jacht naar vallende sterren (nee, niet eentje gezien) viel me wel opnieuw op hoe helder onze sterren tegenwoordig staan te fonkelen aan het firmament. (Dank zij corona, onze nieuwe bijbelse plaag volgens Kees van der Staaij). Hoe boven de zuidwestelijke horizon Mars, Saturnus en Jupiter vrijwel op één lijn stralend stonden te vertellen hoe groot de kosmos eigenlijk wel niet is. Dat zal ons leren, denken ze daar. Want ze heten natuurlijk helemaal niet zo, wij hebben die sterren zo genoemd. In een tijd dat we nog niet eens wisten wat planeten waren, laat staan dat we beseften dat daar niemand zou kunnen wonen die ons kon vertellen hoe die planeten eigenlijk wel heten. En of die bewoners hun planeet überhaupt wel een naam gegeven hebben. Dit soort beschouwingen overvallen mij meestal zomaar, uit onverwachte hoek. Hoe wij, mensen, dingen namen geven en er daarna vreselijk arrogant vanuit gaan dat die dingen ook zo heten. Hetgeen natuurlijk volkomen flauwekul is. Want hoe iets of iemand heet, dat maakt diegene of datgene zelf wel uit. Begrijpen is bezitten, denken wij in onze hoogmoed. De eerste menselijke denkfout...

Ooit gehoord: bij sommige Eskimo-stammen wordt dit naamgeven dan ook overgeleverd aan de bezitter van die naam zelf. Die in zijn naam zijn hele levensloop weergeeft. Bijvoorbeeld: Hallo, ik ben derde kind, tweede zoon, heel ziek geweest, snelle jager, eerste man van .... En dan weet je gelijk wie en wat je tegenover je hebt. Handig. Ook bij Indianen, zijdelings verwant aan de Eskimo’s, treffen we zoiets aan, die vieren geen verjaardag maar een naamgevingsdag. Want wanneer je bent geboren, dat is niet interessant, dan moet je eerst een jaar indelen in maanden, weken, dagen, allemaal namen om te komen tot nieuwe namen. Want... als iets een naam heeft, hebben we er, opnieuw, macht over. Denken we. Nee, als je als klein mensje altijd moest lachen, aardig bent geweest (of juist net niet), je eerste zeehond hebt gedood (of bizon, als je zo’n indiaantje was), wanneer je bent gehuwd, hoe dapper je bent, kijk, dat zijn dingen die in een naam horen. En dat soort namen groeien dus mee met wat een mens heeft beleefd of gepresteerd. Wat heerlijk! En hoe dan de bureaucratie krakend in elkaar stort omdat ze niets of niemand meer kunnen benoemen teneinde er macht over uit te oefenen, van dat beeld in mijn hoofd stond ik vanmorgen toch wel geweldig te genieten toen ik Mars, Saturnus en Jupiter als op één lijn boven de zuidwestelijke horizon zag staan. Want ook daar klopt natuurlijk helemaal niets van, dat lijkt alleen maar zo. Zoals alles alleen maar zo lijkt. It’s all in the eye of the beholder. Nothing is real, there’s nothing to get hung about, strawberriefields forever....

 

13-05-2020

 

OBESITAS

 

In deze rommelige tijden, waarin virussen hun uiterste best doen onze mooie Aarde te bevrijden van de kanker die mensheid heet, waar een chemokuur voor een mens heilzaam is maar chemie voor de blauwe planeet juist de ondergang betekent, waar bestraling het averechtse effect heeft (het doodt Gaia, maar geneest de kankercel die homo sapiens heet), ben ik vooral bezig mijn gewicht op 95 min te houden, mijn streefgetal. Te zwaar, ik weet het, maar mijn door een hartvirus geremde lijf verzet zich nogal tegen al te veel bewegen. Wat ik dus juist zou moeten doen wil ik de honderd halen, tenminste.

Nu wil ik dat helemaal niet, ik woon vlak bij een bejaardenhuis, dat zegt genoeg, maar toch... Kortom, op 95 blijven is een hele klus. Ik was al nooit zo’n sportief type, nerd zijnde, ik leefde eigenlijk al voornamelijk in mijn hoofd. Waar ik het uiterst plezierig vind.

Mooie gedachten worden op de meest vreemde tijdstippen geboren, meestal als ik geen mogelijkheid heb ze ergens op te slaan, de hersenspinsels die het wel lukt te overleven, worden in mooie korte stukjes proza op het internet gepoot om daar hun heilzame werk te doen, weerslagen in acryl op doek van al dat hersenwerk kunnen rekenen op een aantal bewonderaars, kortom, ik vermaak me wel. Behalve die kilo’s, hè! Want van denken val je niet af.

Maar dat is nu over! Gisteren zag ik in een kookprogramma op ons aller beeldbuis (weinig buis!) dat de gemiddelde Amerikaan meer dan 120 kilo vlees per jaar eet!

Waar Nederlanders met 89 kilo al ruim boven het gemiddelde zitten (en nog steeds heel erg veel boven wat we eigenlijk nodig zouden hebben), werken onze overzeese nakomelingen steak na steak naar binnen. Met als gevolg dat royaal overgewicht in de VS al heel gewoon wordt gevonden. Zie ze schommelen! Kijk maar es naar al die Amerikaanse shows! Je schrikt je rot!

Door het beeld waggelend proberen ze aan de man te komen (ook nog verbaasd dat het niet lukt), in kookprogramma’s prachtige gerechten te maken of nieuwe huizen betrekkend waar ze nauwelijks door de voordeur kunnen. Om binnen hijgend te kunnen zeggen dat de keuken zo prachtig ruim is.... en zo mooi uitzicht biedt op tuin met barbecue.

Ik ben genezen!

Vergeleken met hen ben ik prachtig slank, alles is betrekkelijk! Ik zet weer zeer tevreden mijn petje op, trek mijn flamboyante lange jas weer aan en loop, nee flaneer, weer uiterst trots door het straatbeeld. Aldus de goden tartend hun bestaan waar te maken door mij met hun bliksemstralen te treffen. Want trots is verboden, in het zweet uws aanschijns... Stop, even terug naar het begin, U heeft samen met mij toch ook geconstateerd dat datgene wat voor ons genezend is, voor Gaia rampzalig blijkt te zijn? En dat dat genoeg zegt? I rest my case... voor vandaag!

 

21-05-2020

 

A’DAM

 

Gisteren (20-05-2020) noodgedwongen een boodschap in Amsterdam gedaan. Ik had online een 3/4 gitaar gekocht (ik ga even kijken of ik op zo’n kinder-instrument nog wat van de muziekvreugde van vroeger terug kan vinden) en die bleek na bezorging een complete puinbak. Een enorme dreun gehad tijdens het vervoer, dat was duidelijk. Normaal gesproken stuur je zo’n ding terug, maar zelfs dat was niet meer de moeite.

Dus ik naar de muziekwinkel gezocht die zich achter de onlineshop verborg, ha, ook een echt filiaal, een echte winkel in Amsterdam. U weet wel, zo’n plek waar ze dingen in voorraad hebben, die je dan gewoon mee naar huis kunt nemen na betaling. Vroeger had je ze veel, nu is dat bijna nostalgie. Gekeken of ie open was, jawel, en omdat ze in onze flat aan het bouwen zijn met slaghamers en boren was ik maar al te blij dat ik mijn huis kon ontvluchten. Geluid draagt ver in zo’n revolutiebouw-flat. Een verre boodschap doen is dan een typisch geval van het beroemde, aan twee-kanten-snijdende mes.

Dus hup, het autootje in, hondje mee, 5 uur alleen is wel veel - ze kan het wel, hoor, daar heb ik haar op getraind - en de weg op. Door de polders naar onze hoofdstad. Had van te voren al even gekeken waar we precies moesten zijn in A’dam (goeie gewoonte uit de tijd van voor de routeplanners), zodat ik ook in onze enorme hoofdstad niet voor verrassingen zou komen te staan. So far, so good. Maar het beste moest nog komen.

De jagende linkerbaan was verdwenen! Al die Audi’s, Tesla’s, BMW’s en Mercedessen van drie maal modaal en hoger waren weg, verschwunden! Heel af en toe dook er nog eentje op die zo nodig 140 of harder moest, maar ik heb er op de hele reis, heen én terug, niet meer dan een stuk 10 gezien. Vrijwel iedereen 108/109 (dat is honderd echte kilometers, ongeveer) dus inhalen had ook geen zin, rustig achter elkaar aan met voldoende tussenruimte en geduldig langs een bijna onafzienbare rij vrachtwagens. Lekker muziekje aan (Dire Straits, Leonard Cohen), wie doet me wat. 

Twee bumperklevers gehad, vrijwel te verwaarlozen, en maar één riskante inhaalmanoeuvre via een ophoudende linkerbaan. Het feit alleen al dat ik ze tellen kon, zegt al genoeg. De enige file (nee, in A’dam ook al niet!) was afkomstig van de open brug in de polder op de terugweg door een schipper die te lui was om de mast te strijken. Gelukkig stond ik vrij vooraan, dus dat viel ook wel mee. En vergeleken met wat ik anders meemaak op zo’n hoofdstedelijke trip, peanuts! Ik maak me sterk dat ik minstens 1 op 23 moet hebben gereden en geen enkel tijdverlies hoefde bij te schrijven om volkomen ontspannen 5,5 uur later weer in Groningen terug te komen. Gelijk hondje uitlaten, de ringweg Groningen was het drukst van alles en toen thuis maar chinees besteld. Niet uit luiheid maar om het te vieren.

Van mij mag het nog wel even corona-crisis blijven, wat dat verkeer betreft. Natuurlijk niet voor de getroffenen, dat spreekt. Mijn oprechte condoleances. De sociale ramp is nu al niet meer te overzien. Maar de heldere blauwe luchten zonder zwaar vervuilende condenssporen spraken boekdelen. Moeder Aarde haalt opgelucht even adem.

Het zal wel weer overgaan, vrees ik, zo gauw we het virus hebben bedwongen. Dan zal de financiële vraatzucht van het neoliberale gedeelte van Nederland wel weer zorgen voor een volgend vuil Nederland, wachtend op een volgende crisis. Die komt, geheid. Want dat de Aarde uiteindelijk wint, desnoods met miljarden menselijke slachtoffers, dat staat vast.

Die kapitalisten spelen een spelletje met iets wat ze totaal niet kunnen begrijpen, laat staan kunnen bedwingen of, voor hun nog beter, verslaan. Want al lijkt dat momenteel niet zo, ze hebben bij voorbaat al verloren. En als enige oplossing kennen ze enkel het Grote Graaien, waarvan ze denken dat dát hun wel zal helpen. Terwijl ze niet eens beseffen dat al dat graaien juist de oorzaak is. Want van vicieuze cirkels hebben ze ook nog nooit gehoord, op school waren ze ook al niet de heldersten, immers. Wat zegt u, die gitaar? Ach, daar is een mooie regeling voor getroffen en een gaaf exemplaar staat nu op mij te wachten.

Als ik het weer een beetje beheers, zal ik het u laten horen.

 

29-05-2020

 

NOGMAALS JUPITER 

 

Vanmorgen vroeg (héél vroeg), wakker en traditiegetrouw even wandelen met het hondje. Het was al wat licht aan het worden, niet direct- en echt licht, maar zo dat de atmosfeer zelf al in de zonneschijn baadde en op de plek waar ik was, we het moesten hebben van de weerschijn daarvan. Hetgeen dat typisch-blauwe morgeneffect geeft. En nog steeds: corona op „den Aardkloot“. Daarom nauwelijks een vrachtwagen te horen terwijl er toch een licht Noordenwindje was, waardoor, als gevolg daarvan, je normaal gesproken al van de A7- en A28-herrie om zou moeten komen. Maar nee hoor, stilte.

Wel een heel gelukkig scharrelende Jack Russell, neus op de grond en op die te korte pootjes druk bezig overal de juiste sporen en geuren te analyseren. Want Pantoufle is niet het enigste (fout-Nederlands, Alex!) hondje dat daar langs komt, dus werk aan de winkel.

Maar voor mijn ogen en oren was er ook genoeg te doen. Een vijver vol kwakende kikkers, van rek-kek-kek-kek tot krâârrk-krâârrk, een lawaai van jewelste. En niet een paar, tientallen! Dubbel-glas vereist als je aan de rand van een stadsvijver woont in de vroegzomer. En voor mijn ogen in de, nu o zo heldere morgenlucht, ook een kadootje, een parel, lange jaren niet meer zo mooi gezien. Omdat ie laag stond leek ze uiteraard ook nog groter door de lens van de dampkring, maar daar stond onze schitterende morgenster: Jupiter. Mars, er vlak naast zou moetende staan, was al niet meer te zien door het te veel aanwezige morgenlicht, maar Jupiter straalde daar nog ruimschoots doorheen. Wonderschoon.

Nog even kunnen we daar van genieten, dan heeft de economie het weer gewonnen, kun je van de snelweg-herrie daar niet meer wandelen en zie je helemaal geen morgensterren meer. Letterlijk beneveld door de welvaart. En is onze MP weer als een kind zo blij.

Het zal mijn tijd wel duren (ik hoef niet meer zo lang) maar ik heb nu al medelijden met alle toekomstige generaties. Zie het wonder van de Nederlandse krottenwijken, zo maar ontstaan uit de hoog-conjunctuur, de laatste leugen van Jhwh en Allah en hoe ze nog meer mogen heten. Als ik een vrouw was, ik wist het wel. Steriliseren, die boel. Maar ook dat hoeft misschien straks niet meer, daar zorgt de dan alom-aanwezige straling wel voor.

Maar gaat U rustig slapen, zei ooit ene zwaar-gereformeerde MP Hendrikus Colijn in 1945.

En: Signum Crusis. In nomine Patris. et Filii. et Spiritus Sancti. Amen... mompelde een zwaar collaborerende Paus Pius XII, die het niet zo erg vond dat het Jodenprobleem eventueel opgelost zou worden.

L’histoire se repète, voorwaar, ik zeg het U... het is volbracht!

 

24-06-2020

 

SANITAIR

 

De nachten zijn kort. Achter de tv in slaap gevallen, wat me midden in de nacht dwong nog even met het hondje uit te gaan. Kwart over drie. Maar in het Oosten was de lucht alweer aan het bleken, nog even en de warmste dag van het jaar (voorlopig) zal aanbreken. 28 graden in het noorden des lands, voorspelden ze. Da's veel! Maar nu nog niet, het was heerlijk koel. T-shirt met mouwloze fleece, dat was meer dan genoeg. En geflankeerd door een heel blij hondje voelde ik me weer even totaal relaxed.

Dat blije hondje was natuurlijk vooral blij omdat zij haar drol weer kwijt was, van opluchting gaat ze dan even heel hard huppelen.

Da's een mooi gezicht, zo'n Jack Russell blij springend met die te korte pootjes. Daar had ik al heel vaak over nagedacht, bijna alle honden doen dat. Op de hurken, verlost van de rommel en hoera, huppelen. Van groot naar heel klein, bijna allemaal. En nu, terwijl Saturnus en Jupiter aan de zuidelijke hemel hun best deden de hardst-stralende ster te zijn, vond ik opeens een antwoord op die totaal niet prangende vraag: hondachtigen trekken 's nachts! Naar een andere locatie of gewoon op jacht, maar onderweg!

En als je dan even "moet", trekt de roedel natuurlijk gewoon verder, die gaat heus niet braaf als een mensenbaasje namaak-onverschillig staan kijken alsof jij (hondje zijnde) helemaal nergens mee bezig bent.

Kwijt is weg en alleen is gevaarlijk in de jungle, op de steppe, op de toendra, op de uitlaatplek. Van rover naar prooi is maar een heel kleine drolpauze lang. En daarom, besloot ik midden in de nacht terwijl het in het Oosten inmiddels al veel lichter was geworden - het daghet altijd in datzelfde Oosten - huppelen ze. Snel terug naar de roedel/baas/bazin. En die "blije huppel" is onmiddellijk over zo gauw ze weer bij jou zijn. Modus: normaal is goed genoeg. Niet alleen de hemel was verlicht, zonet.

 

16-08-2020

 

ZONDER GOD

 

In reacties op mijn posts krijg ik wel eens de betiteling "atheïst" mee. Al dan niet positief bedoeld. Dit is echter fout. Het moet antitheïst zijn, gezien mijn "heilige" overtuiging dat religies uiterst schadelijk zijn voor een mensengeest daar zij de verantwoordelijkheid voor daden buiten de "gelovige" leggen. Dat een antitheïst tegelijkertijd ook atheïst moet zijn, is evident.

Overigens is de term atheïst filosofisch en logisch volkomen onjuist. Je kunt nu eenmaal niet zonder een iets zijn wat niet bestaat.

'Insha'Allah', Deo Volente of gewoon Nederlands "zo God het wil" is derhalve absolute flauwekul. Iets wat niet bestaat heeft immers ook niets te willen.

Dat religies schadelijk zijn, kun je zien aan mensen die hun religie "verliezen", die ontpoppen zich erg vaak als kleine criminelen. Wat ze natuurlijk voor die tijd ook al waren maar door hun eigen godsbeleving konden bedwingen. Zonder "Deo" zal dus de opvoeding en later de maatschappij corrigerend moeten optreden en die is daar absoluut ongeschikt voor omdat onze samenleving slecht gedrag juist beloont. Zoals het in de Heilige Geschriften der VVD wordt gedicteerd.

 

02-01-2021

 

DRIE-EN-ZEVENTIG 

 

Dit is het jaar dat ik 73 word.

Ik moet het nog worden, de tweede mei, dus afwachten maar of ik dat haal.

Want we hebben een tumultueus jaar achter ons. Een jaar waarin Moeder Aarde eindelijk wraak heeft genomen op de krankzinnige fouten van de mensheid. Vooral van de bezittende klasse. De armen en de ongeschoolden, de achtergestelden en de verbannenen, zij hadden het altijd al moeilijk en zullen dat ook altijd blijven hebben. Want de mens deelt niet eerder dan wanneer hij het zich permitteren kan te delen zonder het zelf te merken.

Nee, echt niet, we zijn hufters.

Onder het mom van valse vooruitgang vernietigen we het huis waarin we wonen zonder te zorgen voor een nieuw onderkomen. We geloven in supermachten zodat we zelf geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen, we putten ons uit in bijgeloof omdat we de waarheid niet willen kennen. Die waarheid drukt ons namelijk op ons eigen geweten. Een geweten dat wij in coma willen houden want we weten het allemaal echt wel. Wij hebben allemaal een buurman/vrouw die het moeilijk heeft.

Die supermachten, goden hebben we ze genoemd, die bestaan niet, de enige „supermacht“ die wel bestaat heet domweg het Leven. Waar wij een deeltje van zijn. Samen met alle levende wezens, zoogdieren, vissen, insecten, planten, nuttig of schadelijk. Welke laatste begrippen natuurlijk alleen vanuit het menselijk standpunt zo gezien worden. Nuttig en schadelijk kent het Leven niet. Zijn of niet zijn, leven of niet leven, dat zijn de enige criteria van Gaia. Leven, waar wij geen zeggenschap over hebben. En wat zich in stand zal willen houden, linksom of rechtsom. Die implicietheid, daar kan geen filosoof of andersoortig-logische denker omheen.

Maar wij, met onze domme hersentjes, denken dat wij dat leven hebben uitgevonden, dat wij dat leven zijn, dat wij daarover kunnen beschikken omdat wij dat van onze eigen god gekregen hebben. Ik garandeer U, dat kunnen wij niet. Geen Boeddha, geen Jhwh, geen Allah, geen Zeus, geen enkele godheid of supermacht anders dan de door mij genoemde Gaia, kan zijn/haar bestaan werkelijk aantonen, laat staan leven schenken. En wanneer deze ene, wel bestaande godin haar gezicht laat zien, zoals vorig jaar, siddert de mens.

Het jaar 2020 zal de geschiedenis ingaan als de zonsomloop waarin zij haar toorn over de arrogante mensheid toonde. Want Gaia, zo hebben wij het leven genoemd, is ziek door onze daden. Doodziek. Haar huid verkankerd, haar ingewanden verkrampt, haar longen vergiftigd. En haar schoonheid, waarvan wijze mensen nog steeds melding maken, bijna vernietigd. Haar, omdat het leven uiteraard vrouwelijk is, het scheppende, de baarmoeder waaruit alles en iedereen geboren is.

Boeren, die moesten zorgen voor ons eten, zijn nu zelf loonslaven geworden, vissers hebben in hun hebberigheid om de oceanen leeg te willen vissen, zulke dure boten aangeschaft, dat zij horigen van de banken zijn geworden en gewone „vrije“ mensen vinden het vandaag de dag al normaal (n.b.) om te moeten werken voor een ander, die dan zelf niet hoeft te werken omdat die ander dan geld genoeg heeft. Een zelfgecreëerde slavernij, jawel. Gaia is ziek, akkoord, maar de mensheid is nog veel zieker.

En heb je daar commentaar op, of spui je ongezouten je kritiek, dan word je verbannen, verketterd, gekruisigd of onthoofd. Als je je bek maar houdt. Want dat gewetentje, waar ik het eerder al over had, dat moet zwijgen. Als dat gaat spreken, dan breekt de hel pas goed los. Laten we hopen dat ik 73 word. De tweede mei, anno domini.

 

28-03-2021

 

THE LIES OF THE HUMAN MIND

 

Binnen de beperktheid van de menselijke geest spelen ogen een belangrijke rol. Zij nemen voor ons waar zodat uit de ontvangen beelden opgemaakt kan worden of iets goed of slecht voor ons is. Of wij ergens heen kunnen of dat wij maar beter een andere weg kunnen inslaan om ons doel te bereiken. Een groot deel van de beslissingen die het brein maakt, zijn op de waarnemingen van onze ogen gebaseerd. Helaas hebben die hersens het niet altijd bij het rechte eind en interpreteren ze het ontvangen beeld soms behoorlijk verkeerd. Illusionisten op de TV laten ons keer op keer versteld staan door hun trucjes. Die meestal gebaseerd zijn op deze gebrekkige communicatie tussen onze mooie ogen en onze beperkte geest. Het schilderij dat je altijd aankijkt, waar je ook maar staat, is zo’n mooi voorbeeld. Terwijl iedereen die dat trucje kent, het gemakkelijk kan toepassen. Uiteindelijk is het domweg manipulatie van de geest. Dat gaat zo diep dat, zelfs al je de truc kent, je geest toch nog tegen je zegt dat dat schilderij je steeds maar aankijkt.

Er is derhalve een kanttekening te plaatsen bij het waarheidsgehalte van wat onze ogen denken te zien. Een gevleugelde uitspraak van van een onzer kunstenaars is niet voor niets: „Kijk maar, er staat niet wat er staat!“(Nijhoff) Een wantrouwige geest is een zegen voor de bezitter er van. Dat de meeste kunstenaars zo’n soort geest hebben is natuurlijk niet voor niets. (ook verwondering is een vorm van wantrouwen)En zo is ook het beeld van wat wij hebben op het verstrijken van tijd volkomen incorrect. Wij zien de seizoenen aan ons voorbijtrekken en concluderen gemakshalve dat de tijd een soort liniaal is. Na de zomer komt de herfst, na de herfst volgt de winterkou etc. etc. Dat dat allemaal een gevolg is van de draaiing van onze aardbol, gecombineerd met een schuine stand t.o.v. onze zon weten wij, relatief gezien, nog niet eens zo heel erg lang. Maar toen was de verkeerde gevolgtrekking al diep in ons onderbewuste geworteld. Kom daar dan maar weer es vanaf!En omdat onze geëvolueerde hersens hebben geconcludeerd dat de tijd verstrijkt in een mensenleven - door het beperkte aantal lentes dat wij meemaken - heeft het idee van een meetlat voor de tijd in onze geest plaats gevat. Dat het de bewuste geest is die verstrijkt - niet de tijd - komt domweg niet bij de meesten op. Tijd is niet een rivier die van de top van de berg naar de oceaan stroomt. U, uw geest, die naar die rivier kijkt en constateert dat dat water van boven naar beneden stroomt, u bent die tijd.

Wat tijd dan wel is? Ach, binnen de theoretische natuurkunde vechten ze daar al jaren, zeg maar rustig decennia, over en proberen dat fascinerende fenomeen in ingewikkelde formules en beschouwingen te vangen. Maar net als de ogen die ons maar aan blijven kijken - terwijl wij toch zeker weten dat het een rationele dwaling is - zullen wij nooit in staat zijn om tijd te kunnen bevatten. De geest kan veel zien maar nooit zichzelf. En dat geeft natuurlijk niets. De rivier zal nog steeds oceaanwaarts stromen, ook als u alweer in biljoenen deeltjes uiteen gevallen bent. Tijd van anderen zal verstrijken, u, uw liniaal is dan allang ongeldig verklaard.

Persoonlijk hou ik het op het opraken van energie en als die op is, is het klaar. Ook aan The Big Bang zal ooit een einde komen en wees dan maar trots, u was een korte spanne een bewust deel van diezelfde enorme uitbarsting. Maar ook die dooft een keertje uit, zijn tijd is dan verstreken. His Time Is Done. En tegelijkertijd dan ook de uwe, gebruik haar wel.

 

 

03-04-2021

 

NATGEREGEND!

 

We leven in een democratie. Tenminste, dat wil men u doen geloven. En juist in dat ‘doen geloven’ schuilt het addertje onder het weelderige grastapijt van Den Haag. Terwijl 70% van de bevolking laag- en middelbaar opgeleid is, is slechts 7% van de Tweede Kamer dat. Hoezo vertegenwoordigd! Heel langzamerhand namelijk, sluipenderwijs, is onze democratie verworden tot een meritocratie. En nee, dat betekent niet dat ‘de beste’ ons vertegenwoordigt, maar de handigste. Ons aller roverhoofdman Mark Rutte is daar het beste bewijs van. Gespeend van alle mogelijk-sociale empathie is deze kapitalistische onbenul in staat om zich, in allerlei bochten wringend, uit de meest politiek-lastige situaties te wringen. Ondertussen de moraal met zich meevoerend van dat jongetje uit die reclame (u kent die vast wel) die zich met handigheidjes doornat laat regenen zodat hij thuis extra balletjes in zijn tomatensoep krijgt. Graag gedaan, Unox! (en nee, ik krijg hier niets voor, nog geen blik soep. Die ik ook niet lust, maar dat terzijde) De leugen betaalt uit! Treffender kan je deze man niet omschrijven. En het merendeel van de bevolking vindt dat vertederend, zo’n jongetje. Met een aai over zijn bol zie je hem denken, ha, weer dat mens thuis verneukt!

Ondertussen voelt dus 63% van de bevolking zich niet gehoord in Den Haag! Lees een krant, maakt niet uit welke en je ziet dat ik gelijk heb, dat het waar is. Populisten vissen graag in dit soort troebele vijvers en omdat die vijvers voornamelijk bevolkt worden door laag-opgeleiden, hebben die arme vissen niet eens door dat ze aan politieke haakjes zitten.

Dus democratie? Ammeneus! En als je je verzet tegen de maatregelen die dit - van de bevolking afgescheiden eliteclubje - uitvaardigt, dan wacht jou de verbanning. Hetgeen ene Pieter Omzicht heeft ervaren. Ziek thuis? Mooi niet. Ja, doodziek van de ‘gristelijkheid’ van zijn mede-tweede-Kamerbewoners.

Gelukkig heeft die andere oproerkraaier, Renske Leijten, een achterban die juist afkomstig is uit die niet gehoorde 63%. Een medaille voor die vrouw! Zij is voorlopig veilig. En ook gelukkig hebben we in Nederland één partij die zich niet bezighoudt met al dit menselijke gekrakeel, maar die bewaker is van dat waar het echt om gaat. Die zich niet bezighoudt met democratie of meritocratie of welke vorm er nog meer te bedenken is. Die weet dat, als je geen huis hebt, je ook nergens kunt wonen.

 

Soekutsellufmalekkuruitwelketatis.

 

05-04-2021

 

GELIEG EN GEDRAAI

 

Waarom Rutte wel MOET liegen. En hij het niet als zodanig beschouwt.

Rutte is een stroman van het kapitalisme. Een stroming die er van uitgaat dat wanneer en als de top het goed heeft, de onderkant van dezelfde samenleving vanzelf ook in een welvarende staat verkeert. Hetgeen een interessant, maar functioneel niet juist idee is.

Maar waarvan de aanhangers van dit kromme idee zeer overtuigd zijn. Want er is buiten de waard, genaamd empathie, gerekend.

Bezit namelijk is de doodsteek voor empathie, zeg maar het medemenselijkheidsgevoel. Juist de armen bekommeren zich om de medemens, juist de rijken kunnen het zich niet eens voorstellen hoe het moet zijn om met 65 euro in de week rond te moeten komen met een gezin. Konden ze dat wel, zouden ze immers niet meer tot de rijken gerekend worden. De hoofdregel van het kapitalisme: streaming up, trickle down.

Ze helpen niet de behoeftige, nee, ze leggen belastingen op aan de massa en wie het echt niet kan redden, krijgt wat subsidie. Jij mag voor mij werken en het geld dat je daarmee verdient, kan je alleen uitgeven in onze winkels. En dus blijft het ons geld, redeneren de rijken.

Zodoende heeft degene die zich een beetje aan de armoede (en die neerbuigende subsidies) heeft ontworsteld, het eigenlijk nog zwaarder dan de armoedzaaier zelf. Die hoeft zich in principe geen zorgen meer te maken, wordt apatisch, ontsnappen zit er toch niet in. En die apathie is de wortel van elke volkswijk. Die enkel doorbroken kan worden door populisme.

Zodoende zijn Hendrik Koekoek, Fortuyn, Baudet, Wilders en al die anderen rechtstreekse producten van de hebzucht, hét kenmerk van kapitalistisch rechts. Dat zich gesteund weet door de middenstand, die voornamelijk bestaat uit lieden uit de voorste kerkbanken sinds een of ander concilie had besloten dat veel geld verdienen toch niet zo ongristelijk was. En juist die sterke juistheidsfixatie met dat grondidee laat de kapitalisten natuurlijk goed samenwerken met de waarheidsfixatie van gelovigen. Die lul je echt niet van hun Verlosser of Onze-Lieve-Heer af. Die creëren zelfs een Maria-maagdelijke geboorte en een opstanding uit de dood om hun dwangneurose kracht bij te zetten. Beide naadloze overstapjes uit het niets naar het niets waar een mens (elk leven, eigenlijk) tot gedoemd is.

We kunnen nu eenmaal niet begrijpen waar wij vandaan komen en waar wij naar toe gaan, het is niet anders. Wisten we dat wel, waren we immers zelf goden. En op die manier lul je kapitalisten ook niet van hun stroming af. Elke redenatie is gebouwd op dezelfde streaming up, trickle down. Of, zoals ik het altijd zeg: geld stroomt tegennatuurlijk omhoog, dat houdt zich niet aan de zwaartekracht. En beantwoordt het niet aan hun idee-fixe, dan heeft het geen bestaansrecht. Sociaal zijn is net zoveel duivel als Satan is voor gelovigen.

De uitspraak: „Ik lieg niet“, zelfs met een weinig hartstocht beweerd, heeft dezelfde kracht als het: „zo ware helpe mij god almachtig“. Zo bekrachtigen zij hun eigen overtuiging. En geloven zij daar hartstochtelijk in. Ook gelovigen liegen niet, zeggen ze.

Tien minuten na zijn totale afgang stond de Minister-President al weer in alle glorie te beweren dat hij hij echt niet aan opstappen denkt. Want twijfelen aan zaligmakende goden of zaligmakende economische redeneringen is slechts voorbehouden aan hen die aan alles twijfelen, inclusief zichzelf. Hetgeen elke kunstenaar, elk creatief denkend mens nu eenmaal wel doet. Waardoor de scheppende mens dichter bij de niet bestaande waarheid staat dan welk mens dan ook. Waarmee tegelijkertijd de paradox van het bestaan verklaard is. Amen.

 

13-04-2021

 

DE NIEUWE HOOP

 

De laatste tijd, nu het rijke fascistische Westen, het achterlijk-christelijke Noord-Amerika, het bijgelovige en arme zuiden van Afrika, het in de Vroeg-Middeleeuwen levende Zuid-Amerika, het dictatoriale Midden-Oosten en het feodale Verre Oosten, kortom de hele wereld geplaagd wordt door de gevolgen van haar eigen overdreven inwonertal in de vorm van een wereldwijd virus wat nauwelijks te stoppen lijkt, duikt in commentaren en beschouwingen steeds vaker het woordje „hoop“ op. Een woord waar ieder weldenkend mens de terechte kriebels van krijgt. Want hoop heeft zijn wortels in de toekomst. Morgen zal het beter zijn... later komt alles wel goed. Het is niet voor niets dat religies, die ons een valse visie op de toekomst geven, het woord te pas en te onpas in hun wervende teksten misbruiken.

Want, en dat zult u allang van mij kennen uit eerdere hartstochtelijke pleidooien, die toekomst bestaat helemaal niet. Als u uw leven wilt veranderen zult u dat nu moeten doen, elke actie nu zal gevolgen hebben voor uw eigen blik op uw eigen horizon. Dat externe factoren zich daarmee willen bemoeien, vindt dan ook zijn oorsprong in datzelfde waanidee over tijd.

Natuurlijk, we wisten niet beter, vroeger. We dachten ook dat de zon onderging, dat sterren onze toekomst konden bepalen, maar nee hoor. Allemaal flauwekul, de aarde gaat onder, niet de zon. De constellatie van sterren blijkt domweg een kwestie van standpunt te zijn en het heelal is zo onwezenlijk groot dat een fatsoenlijk mens daar volledig „nuts“ van kan worden. Het licht van sommige sterren blijkt al zo lang onderweg te zijn dat het al werd uitgezonden voordat er überhaupt leven op ons kleine planeetje ontstond. Laat staan dat de homo sapiens zijn opwachting maakte, dat is nog maar 125.000 jaar geleden, zo ongeveer. Een beetje meer of minder is dan niet zo erg belangrijk. Misschien vinden ze nog wel eens wat oudere sporen en zo ja, pas zelf deze tekst even aan. Mea culpa....

En zie hoever we gekomen zijn. We kregen eindelijk vat op onze omgeving en het eerste wat we er mee deden, was die omgeving vernietigen. Voorwaar, de wereld is een kroon op de schepping, zoals de gristenen dat graag mogen geloven. Maar niet heus. Dus hoop? Ik denk het niet.

Ja, misschien. Misschien als we ons ontdoen van al onze rationele dwaasheid, als de Rutte’s, de Erdogans, de Hitlers en de Stalins, ja, zelfs onze goden geen bestaansrecht meer hebben omdat de mens eindelijk door heeft gekregen dat we onszelf moeten veranderen en niet onze wereld, heel misschien kunnen we dan wel weer goede beslissingen nemen. Beslissingen die onze wereld sparen, niet de mensheid.

Want wie zijn huis vernietigt, kan nergens meer wonen. Dan worden wij de nieuwe SF-film die over een met mensen gevulde monsterraket gaat. Op een eeuwigdurende zoektocht naar een andere bewoonbare planeet. Mochten we die vinden, mochten al die mensen niet vervallen zijn tot een voor religieuzen zo herkenbare inteelt-debiliteit, dan zou het mij niet verbazen dat we die nieuwe woonplaats in no-time weer verkrachten. Want Kanker blijft nu eenmaal Kanker, of die zichzelf nu mens genoemd heeft of niet.

 

16-04-2021

 

AMBITIE

 

Als je consequent bij de dag leeft, hetgeen ik al mijn hele (bewuste) leven ambieer, is elke dag een geboortedag, een verjaardag. Dan is de dag zelf het kadootje. Vandaar mijn onverwoestbaarheid. Dat schreef ik in een Facebook-gesprekje of hoe ze dat tegenwoordig ook maar mogen noemen. Wat ging over een eventueel verjaardagskadootje voor mij. Een rondvluchtje in een Tiger Moth, een oude tweedekker, een van de beroemdste ooit. Mag ook wel een Boeing Stearman zijn, die vind ik ook prachtig. En daar staat er eentje van op het landelijke Vliegveldje Oostwold, richting de Duitse grens, vlak bij Bourtange, ons prachtig gerestaureerde vestingdorp.

Ons is natuurlijk Groningen, mijn geboorteprovincie. Jammer van al die toeristen in die vesting, maar ja, daar hadden ze het wel allemaal voor gedaan. Een echte Nederlander investeert pas dan, als het ook wat oplevert. Wat denken ze wel, we zijn Sinterklaas niet.

Ik raad u aan, plan een rustige dag om dat dorp te bezoeken. U zult er geen spijt van krijgen. Ik ga het dan uit de lucht bekijken, dat snapt u.

Terug naar mijn ambitie. En de onverwoestbaarheid. Want als je dat inderdaad consequent uitvoert, bij de dag leven, word je opeens op de harde waarheid gedrukt dat dat geen pas geeft in onze maatschappij. Onbetrouwbaar is het eerste verwijt dat je naar je hoofd geslingerd krijgt, je kunt er niet op bouwen. Want onze Calvinistische samenleving is gebaat bij een leugenachtig verleden en een zo zeker mogelijke toekomst. We vergeten wat we fout gedaan hebben, dan hoeven we dat ook niet te verantwoorden, en we plannen onze dag van morgen het liefst met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van minstens 95 procent. Daar niet in geloven is een doodzonde, leert ons de Heere der Heerscharen van Kees van der Staay. Terwijl het toch voor ieder weldenkend mens een gegeven zou moeten zijn dat morgen allerminst zeker is, die moet immers nog komen. En dat het verleden alleen maar in uw eigen hoofd gekleurd wordt, dat hoeft al helemaal geen betoog.

Veel wijze mannen, pas onlangs ook vrouwen (maar dat is niet mijn schuld), hebben mij al geleerd dat ‘ev’rything in the eye of the beholder’ is. Daar kun je dus al helemaal geen peil op trekken. Ergo: elke dag is nieuw. Hetgeen natuurlijk ook maar flauwekul is, onze aarde draait rustig zijn wentelingen en wij verhuizen elke dag van schaduwkant naar zonkant. Welke kant wij dan maar gemakshalve „dag“ hebben genoemd. Het enige dat nieuw is, is uw gewaarwording, uw besef dat de zon weer boven de horizon klimt, dus opstaan allemaal, lekker uitrekken en het wakkere leven vervolgen. Beetje poedelen, sommige douchen ‘s morgens, anderen schieten zo in het dagelijkse kloffie. Want er moet nog een hoop gebeuren, voor je het weet is het alweer avond. En in het zweet uws aanschijns... u kent het wel. En daarom doe ik daar niet aan mee. Ik heb heus geen bezwaar tegen zweten, maar wel tegen het feit dat daar een beloning aan geplakt wordt. En dan ook nog door een zogenaamde oppermacht die verantwoordelijk zou moeten zijn voor die valse dag- en nachtbeleving. Mij niet gezien, vlieg maar op. In die Tiger Moth.

 

24-04-2021

 

KAPOT

 

Ik ben een beetje kapot. A broken toy, zeg maar. Net als miljoenen andere mensen trouwens, dat wel. Sommige gebeurtenissen zetten zich gewoon vast in je hoofd en die zijn met een tang zelfs niet meer los te wrikken. Wat je ook probeert, steeds komt in de juiste omstandigheden dat gebeuren weer omhoog borrelen. En dan blijkt het dus helemaal niet vast te zitten, want vanuit de diepe krochten van je hersenen is er steeds dat verhaal dat naar de voorkant van jouw toneel des levens komt wandelen. Dat vormt je persoonlijkheid, zeggen ze dan.

Hetgeen natuurlijk lariekoek is, het is er gewoon tegenaan geplakt. Zo wordt een onbezorgde jeugd vanzelf een bezorgde ouder. Zoals het hoort in religieuze kringen. Zo willen kinderen uit achterstandsmilieus, als je ze vraagt wat ze zouden willen hebben als ze rijk zouden zijn, altijd een villa.

Én een mooie auto. Die villa voor de familie, wat zeg ik, iedereen een villa, en die auto voor zichzelf. Om van villa naar villa te rijden, natuurlijk.

Ik wilde vroeger niet zozeer rijk als wel muzikant worden. Grootgegroeid in de Beatles-tijd (Love me do...) waren George, Ringo, Paul en, lest best, John natuurlijk, fenomenale helden. Je had ook nog wel de Stonesfans, maar dat waren toch andere kinderen. Die deugen nu nog niet, hun kleinkinderen zetten nu nog de boel het liefst op z’n kop. Beatlefans niet natuurlijk, de Beatles waren de musici onder de muzikanten. Anarchisten in het hoofd, dat wel, maar de oorlog diende gewonnen worden met teksten en harmonieën.

Om aan mijn wens tegemoet te komen, kreeg ik van mijn toch wel heel arme ouders een mondharmonica, niet zo’n lekkere bluesharp (zo heten die diatonische kleintjes in maar één toonsoort) maar een chromatische. Daar kon je alles op spelen. Maar niet Love me do...

En het eerste wat ik van ze moest leren was ons volkslied, het Wilhelmus van Nassaue. Zo leer je het je kinderen wel af, zo worden ze vanzelf wel linkse actievoerder. Hetgeen achteraf een geluk bij een ongeluk bleek te zijn, ik kan het nu nog steeds, het volkslied spelen én actievoeren. En ga hoogstwaarschijnlijk al actievoerend én volksliedblazend de kist in. Of, in mijn geval, omdat ik gecremeerd wil worden, letterlijk de blaaspijp uit.

Dat wordt dan tegelijkertijd ook mijn laatste actie. Voor een schoner milieu. Opgeruimd staat netjes.

Brave Alex! Bravo! Brava!

 

25-04-2021

 

GAIA REVISITED. 

 

We leven in een spannende tijd. Een heel spannende tijd. Een tijd waarin het leven, waar wij met z’n allen deel van zijn, samen met al het andere wat ook leeft, bedreigd wordt door het feit dat de mens niet in staat is gebleken de negatieve invloed van zijn rationele vermogen te onderkennen en - erger nog - de rampen die daardoor ontstaan zijn weer te herstellen.

Een tijd waarin ouderwets godsbesef door datzelfde rationele vermogen ingehaald wordt, en de bewijslast bij de gelovigen komt te liggen. Dat de religieuzen zich momenteel met hand en tand - en via wrede oorlogen zelfs - verzetten, is evident, temeer daar elke gelovige van welke godsdienst dan ook, heel diep van binnen heel goed weet dat zijn god en/of goden niet bestaan. Domweg omdat de drang tot mythologiseren voorkomt uit angst voor het onbekende, het niet-benoembare, dat fenomeen wat elk mens voelt als hij/zij zich bewust wordt van diezelfde enormiteit die Leven heet. Als u dan toch een god zoekt bij die confrontatie, dit is een wel bestaande. En sterker nog: u bent er wezenlijk deel van.

Deze godin (want het leven is uiteraard vrouwelijk) woont echt in u. En niet in een hemel of nirwana, niet op de eeuwige jachtvelden, nee, echt, gewoon in u. U bent die god, of u dat nu wil of niet. En daarom moet elke beslissing van u op datzelfde leven gebaseerd zijn. Want elk ander besluit zal zich tegen u keren. Karma noemen ze dat in het Verre Oosten, het Lot noemen ze dat in astrologische kringen en hoe de gristenen dat noemen: kijk om u heen voor het antwoord. Precies: de Hel.

Jawel, we leven in een spannende en ook een krankzinnige tijd. Mocht de mens zijn eigen Lot overleven - hopelijk - dan zullen ze over een paar honderd jaar op deze decennia terugkijken als het ontwaken van de echte mens. De manifestatie van de échte verlichting. Die volgens sommige berekeningen de afgelopen 20ste Maart zou zijn begonnen: The Age of Aquarius. Gelukkig is dat ook bijgeloof, hoewel het een zeer sympathiek idee was. Gegrondvest op hetzelfde fenomeen als dat wat ik net voor u beschreven heb. 

Ik stel aan u voor: Gaia.

 

23-05-2021

 

VERLICHTING VOOR BEGINNERS

 

Dat er in de reclameblokken op tv nogal licht met de waarheid wordt omgegaan, is algemeen bekend. Niet-werkende ontkalkers strijden om de aandacht met nagenoeg gratis airfryers, bij de ene supermarkt kun je nog veel voordeliger je boodschappen doen dan bij de andere en opeens is vrijwel elke bedelpartij voorzien van het predikaat ‘planeet-redden’. Lieve kinderen doen hun best u te overtuigen dat u met product A veel liever voor het klimaat bent dan met het product B.

Niet dat dat laatste met name genoemd wordt, dat is zelfs de reclame-code-commissie te gortig. Je mag wel een beetje jokken, maar alleen over je eigen product. En dit alles natuurlijk ter meerdere eer en glorie van onze welvaartsstaat, welke alleen geldt voor hen die bovenaan de inkomenslijst staan.

Maar het allerlaatste struikelpunt voor tv-kijkers is toch wel dat je je zogenaamd ‘ZEN’ moet voelen. Lieve en een beetje moederlijke tv-presentatrices informeren elkaar tijdens een publiekelijk kopje koffie uitbundig over het feit hoe ‘ZEN’ zij zich wel voelen. Brááááákk! Waarmee bedoeld wordt dat je in totale geestesrust midden in een kolkend stadscentrum je ‘eigen ding’ kan doen, het middelpunt van je eigen universum staat te zijn en de universele wijsheid - vooral die! - in pacht hebt. Niets is minder ‘ZEN’. En ook op het internet struikelen de swami’s en de goeroes in de haast zieltjes te winnen voor hun clubje, wetend dat bij een voldoende aantal inloggers ook weer hun portemonnee gevuld wordt. Maar ook het door hun gepreekte individualisme is nog steeds een ‘isme’. Toen de Beatles 50 jaar geleden naar India trokken om daar de beroemde Maharishi te ontmoeten, hadden we niet kunnen voorzien dat TM (transcendentale meditatie) zo’n hoge vlucht zou nemen. Nu moeten we verplicht in het reclameblok naar een yoga-dame kijken, die vreselijk door het lint gaat tegenover een aantal lawaaimakende bouwvakkers. Waarna zij door een ‘goeroeachtige’ verschijning naar een vakantie-plannende organisatie gestuurd wordt, "pas bij ons kun je tot rust komen". De enige van de FAB-FOUR die het een beetje begrepen had, werd niet veel later vermoord door een idioot, die niet eens de moeite had genomen echt naar John’s woorden te luisteren, laat staan die begreep. Nu is er natuurlijk niets tegen een beetje mediteren. Een stukje zelfinzicht en leugenontmaskering zou voor sommige politici zeer heilzaam zijn (hè, Markje!?) en yoga, als bewuste lichaamstraining, is natuurlijk uiterst gezond. Maar met ZEN heeft dat allemaal geheel niets te maken. In een boek van Foucault, De Moed tot Waarheid genaamd, staat het eigenlijk heel duidelijk. Het gaat er niet om of jouw waarheid de waarheid ook is (wat het natuurlijk nooit is, dé waarheid bestaat niet), het gaat er om dat je die waarheid durft uit te spreken en, mocht je het toch mis hebben, gewoon van standpunt durft te veranderen. Precies wat Lennon deed toen hij het eenmaal begreep.

Bewakers van de status quo zullen er toch altijd zijn, evenals bestormers van de verschillende hemelpoorten, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar gewoon durven onderkennen dat machten buiten u nooit kunnen bepalen wat u denkt en zegt, is de eerste stap naar echte geestesrust. Speak out your name and be! Daar wordt echte ZEN geboren.

 

17-06-2021

 

LASCAUÏSME

 

Al sinds de oorsprong der menselijke tijden heeft de mens zijn uiterste best gedaan zijn omgeving te kunnen begrijpen om hem daarna te kunnen beheersen. Uitbeelden van die omgeving gaf hem die macht, zo dacht hij. In de grotten van Lascaux (en andere grotten, uiteraard) maakte hij beeltenissen van de dieren die hij eerde, maar ook bejaagde. Dat was natuurlijk een succesvolle uitvinding want door het verbeelden wordt tegelijkertijd ook je verstand verscherpt. En hoe scherper verstand, hoe meer macht over het afgebeelde object. (externe attributie)

Dat was mede de reden dat hij in eerste instantie ook zijn „goden“ probeerde uit te beelden ( de antieke Griekse en Italiaanse goden) en waarom de midden-oosterse religie hem juist niet mócht verbeelden. Als je macht over een god kon hebben was het immers geen god meer. Vandaar dat zowel Jhwh en Allah niet verbeeld mogen worden door de aanhangers van deze religies. Dat werd prachtig opgelost door ene profeet Jezus (later uitgeroepen door een concilie tot de zoon van god) en voor moslims, de profeet. Jezus mocht wel uitgebeeld worden vanwege zijn zoon-functie, maar de moslim-profeet tot vandaag de dag, bij sommige groeperingen, niet. En zeker niet op een spotprent. (aniconisme)

En ook de (kunst)schilders konden niet aan deze dwang tot afbeelden, ontsnappen. Van de vroeg-religieuze tijden die vormgegeven werden door voor- en tegenstanders van die krankzinnigheid, via de neiging om de mens af te beelden in zijn milieu, zijn wij nu aangekomen tot een kunstvorm waarbinnen niet het product (schilderij, beeld etc.) meer centraal staat maar het scheppingsproces zelve. Kunt U scheppen, zo bent u god. Om op die manier, inderdaad, macht te krijgen over de eigen hersenspinsels.

Ook via dichters en boekenschrijvers is dit thema populairder dan ooit. Ik ben een god in ‘t diepst van mijn gedachten (Willem Kloos) is niet voor niets een van de meest bekende poëtische uitspraken, te pas en te onpas aangehaald.

En zelfs, en mede binnen de strikte muzikale grenzen worden rekoefeningen uitgevoerd om te komen tot contemplatie, niet meer tot het scheppen van een product. Van jacht-tovenaar via middeleeuwse onruststoker nu naar leidsman voor de ontdekking van de eigen geest. Hoe mooi kan iets zijn.

Maar laten we, kunstenaars in de meest brede zin van het woord, dan ook niet verontrust zijn als Jan-met-de-pet ons niet meer begrijpt. Dat heeft ie immers nog nooit gedaan. We zijn per slot van rekening geen middenstanders, en ook geen grootgrutters! Maar wegbereiders, ja, dat zijn we wel.

 

27-06-2021

 

DRAMMEN 

 

Wie regelmatig mijn Fb-pagina bezoekt zal hem/haar opgevallen zijn, dat ik niet zo veel op heb met onze huidige maatschappij. En dan druk ik mij nog voorzichtig en vriendelijk uit. Een materialistische samenleving, die jou alleen maar beloont als je haar regels volgt, die jou uitkotst als je daartegen protesteert of als je iets mankeert, kan nu eenmaal mijn goedkeuring niet wegdragen.

En dus protesteer ik voortdurend, drammen noemen de voorstanders van dat verfoeilijke systeem dat. Omdat alleen een voortdurend wijzen op de misstanden iets kan laten veranderen. Dat is de enige methode. Het door rechts ingevoerde poldermodel is alleen maar ontworpen om de eigen visie door te drukken en protesten in de kiem te smoren, dat snapt u toch zelf ook wel. Omtzigt en Leijten lopen al jaren tegen dat zelf- en vooringenomen standpunt aan.

En nu gisteren ook weer Sylvana Simons uiterst pijnlijk tegen die muur aangeknald is, moet mij toch van het hart dat deze egoïstische samenleving alleen maar bestaat door uw en mijn stem. Gelukkig hebben we (nog) kiesrecht, het enige front waar we ons kunnen wapenen tegen het non-empatische en schandalige gedrag van kapitalisten en gristenen, die beiden slechts Mammon en Baäl dienen, de een als front voor veel te rijke, maar zeer domme boeren die waarlijk geloven dat het land hun door hun heere der heerscharen geschonken is, de andere als hoer voor het grootkapitaal, de erfgenaam der feodalen. Beiden afkomstig uit de zwarte Middeleeuwen. In beide gevallen dus a-sociaal tot op het bot. Zo, dat moest er even uit. Ik weet wel dat het vervelend is, maar ik kan het niet laten. De wereld is van ons allemaal en we hebben allen evenveel recht op een fatsoenlijk bestaan. Want binnen een fatsoenlijk bestaan is de kans op misstanden en criminaliteit uiteraard veel kleiner, zo wijzen alle statistieken uit. Wat dat zal opleveren, hoef ik u niet uit te leggen. Dank voor het lezen, bedenk op wie u stemt.

De Aarde is niet van ons, wij zijn van de Aarde. Een beetje eerbied voor Gaia zou wenselijk zijn. Ik reken op u.

P.S. en nogmaals excuses voor het drammen.

 

29-06-2021

 

LIEVE MEDEMENSEN

 

Lieve medemensen, er moet me wat van het hart. Vooropgesteld dat ik de MeToo-beweging een warm hart toedraag. Geen vrouw moet tegen haar zin "genomen" worden. Vooropgesteld dat ik het knielen van sportlui om „Black Lives Matter“ een heel goed signaal vind. Vooropgesteld dat ik heel goed besef dat religieuze oorlogen eigenlijk alleen maar financiële oorlogen zijn. Waarom kijkt u niet verder dan uw veilige voordeur?

Natuurlijk, ik weet best dat sommige dingen heel moeilijk zijn. Ook ik gebruik mijn autootje nog te vaak met de halve smoes dat mijn hondje Pantouffle uit moet. Ook ik bestel dingen online omdat parkeren in de stad duurder is dan het laten bezorgen. Zodat duizenden bestelbusjes hun zegenrijke, milieuvervuilende werk moeten doen. Ook ik koop nog wel es karbonaadjes van de supermarkt, terwijl ik net op het nieuws hoor dat de vervuilende en dieronvriendelijke varkensboeren zich niet willen laten uitkopen, omdat het geboden bedrag te laag is. Maar als we het nou allemaal eens een beetje minder doen.

Voor de MeToo vrouwen: u weet toch wel dat geverfde lippen (zodat ze gezwollen lijken) een sexueel signaal zijn? U weet toch wel dat het tonen van de koopwaar, zoals decolletés dat beogen, uitnodigen tot kopen? Dan moet u niet raar opkijken als er kopers langs uw marktkraam lopen en opmerkingen over uw verse fruit maken. Waar u zich druk over maakt maar tegelijkertijd door gevleid voelt!

Over en tegen die knielende sporters: jullie weten toch wel dat jullie duizend keer zo veel verdienen dan de vervolgde „zwarten“ die heel vaak alleen al uit armoede komen tot hun niet te tolereren daden, waardoor ze het risico lopen op gevolgen waartegen jullie nu protesteren?

Over de oorlogen: u beseft toch zelf wel dat die leiders echt niet religieus zijn, maar CEO’s van ideologisch-financiële massa-bedrijven zoals de wapenhandel, all over the world? Waarmee ik alleen maar wil zeggen, probeer het thuis nu zelf een beetje beter te doen. Doe het met wat minder, steun het werk wat uitgevoerd moet worden om deze planeet te redden. Laten we weer een beetje sociaal - niet socialistisch! - worden. U hoeft echt niet met het vliegtuig naar Marokko of Turkije op vakantie, zodat u maar liever niets zegt over foute religies die tegenstanders domweg over de kling jagen. Want u beseft het niet maar het water staat u - ons, eigenlijk - al tot de lippen. Stop de symbool-politiek, goden bestaan niet, klootzakken en kutwijven wel. Net als wel-deugende mensen voor wie alleen het mens-zijn telt. U mag zelf kiezen waar u bij wilt horen. Want op die keuze wordt u beoordeeld. Door uzelf.

 

02-07-2021

 

 GODENFOUTJE

 

Het heeft de Heere van het Gokwezen - St. Ats. Lot (een neefje van Mammon) - niet behaagd mij aan te wijzen voor de prijs van 30 jaar lang iedere maand 10.000 eurootjes netto op de bankrekening. Hetgeen dom van Hem is, want die dertig jaar haal ik natuurlijk lang niet, waardoor Hij er zelf ook niet slecht van zou afkomen. Gereformeerder redeneren bestaat toch niet, dacht ik zo. Terwijl ik die prijs natuurlijk ook nog es zeer verdiend zou hebben, gezien mijn zegenrijke werk voor Man, Vrouw, Maatschappij. Om over de Kinderen maar niet te spreken, hun erfenis zou toch een betere wereld zijn. Nu moet ik dat, net als altijd al, gewoon weer Pro Deo doen. En je weet heus wel wie die Deo is, daar is het kwaad garen mee spinnen, dan wel slecht kersen mee eten.

Van der Staaij en Segers, de generaals van de CU en de SGP zeggen niet voor niets: "Vreest den Heere". Nu moet ik maar hun Heere der Heerscharen weerstaan en me tevreden stellen met een troostprijsje van 20 Euro, daar betaal ik dan wel het lidmaatschap van de PvdD mee.

Waar ik uiteraard lid van ben. Waarvan anders ...

 

12-07-2021

 

ANGST

 

Ik ben niet Bang. Nou ja, dat ben ik natuurlijk wel. Maar ik ben niet Bang om dat te zeggen. Dat heb ik van Foucault geleerd. Ik ben niet Bang om dood te gaan, dat zeker niet. Ik ga terug naar waar ik vandaan ben gekomen, waar dat ook maar mag wezen. En hier aankomen is gelukt, nog maar nauwelijks, trouwens, in mijn geval, dus het vertrekken zal ook best wel gaan. Goden en hemels en duivels zijn aan mij niet besteed, die tellen dus ook niet mee. Waar ik wel Bang voor ben, is de pijn die dat afscheid misschien met zich mee zal brengen. Maar niet het afscheid zelf, integendeel. Ik heb mensen gezien die zo moe waren dat ze blij waren om de ogen voorgoed dicht te doen. Daar was alleen maar opluchting in te lezen.

Nee, ik ben Banger voor de levenden. Hoe de ‘Ikken’ van de ‘Zelven’ gescheiden worden, als de bokken en de schapen. Hoe wel-Bange levenden zich in hun gedachten een hemel en hel geschapen hebben waar ze hartstochtelijk in geloven. Omdat ze dat wel moeten. Moeten, omdat ze bevreesd zijn te sterven, zo vreselijk bang, zodoende juist vergetend te leven. En vervolgens de wel-levenden terroriserend, omdat die hen herinneren aan hun eigen angst. Heel wat martelaren zijn gestorven juist omdat ze niet in die Hemel en Hel geloofden.

Waar ik nog meer bang voor ben? Hoe de ‘Ikken’ niet in staat zijn de wereld echt te zien zoals ze wezenlijk is en daarom maar blijven proberen die wereld aan hun ego’s aan te passen. Met desastreuze gevolgen, zo desastreus dat we zelfs uit moeten kijken dat ze - die blinde mensheid! - niet ons enige thuis vernietigen. De wereld is maakbaar, zeggen ze al Gaia-verkrachtend, planeet-verwoestend, er dan bij. Hetgeen natuurlijk niet waar is, de wereld is alleen maar vernietigbaar.

Je kunt de wereld niet maken, die wereld is er al heel lang. Al zo’n 4,6 miljard jaar, schatten de wetenschappers. Dat is veel te lang, het getal veel te groot om te kunnen bevatten. En nu hebben wij het bestaan om in zo’n tweeduizend jaar, slechts een fractietje van die 4.600.000.000 jaren de zaak om zeep te helpen.

Dus waar ik eigenlijk bang voor ben? Voor de zogenaamde ‘maatschappelijke’ vooruitgang, die de bokken nastreven.

Niet voor mijn sterven, niet voor mijzelf, het zal mijn tijd wel duren, maar wel voor de komende generaties. Vooruitgang bestaat immers niet. Tijd is geen liniaal, tijd is stromende, dus oprakende energie. En U staat erbij en kijkt ernaar.

Gelooft U in vooruitgang? Niet doen, het is fake. Net als die Hemel en Hel, net als alle goden ter wereld. De enige vooruitgang is stilstand, stil staan bij dat wel-bewegende fenomeen wat leven eigenlijk is, stilstaan bij het echte beseffen wat Gaia eigenlijk beoogt, stilstaan bij de ware onbeduidendheid, die U eigenlijk bent. Wees niet bang. Sta stil.

 

16-07-2021

 

WAAR GEBEURD

 

In het park... prachtig voorjaarsweer en naast een speelweide een reuzegroot schuinliggend tablet van wel anderhalf bij twee meter met een paar vilten trommelstokken er bij. Ik wist gelijk wat het was, een instrument. En na even geprobeerd te hebben kon ik er prachtige tonen uithalen, bijna klankschaalachtig. En ik begon te spelen, voorzichtige opbouw, langzaam aan steeds zekerder, het klonk behoorlijk klassiek. Feilloos wist ik de plekken te raken zodat geen valse noot het geheel bedierf. Er kwamen steeds meer mensen op af om te luisteren en mijn vrouw (?) stond een beetje terzijde vol liefde naar mij te luisteren. Met een „fortissimo“ beëindigde ik mijn spelen en keek zelfvoldaan en trots in het rond terwijl de klanken wegstierven, iedereen applaudiseerde en was blij. En toen werd ik wakker... heel tevreden. Maar met één brandende vraag... wie was die vrouw nou? Deze dag gaat natuurlijk niet meer kapot. dat snapt u.

 

p.s. natuurlijk weet ik nu, terwijl ik dit voor u opschrijf, wel wie die vrouw was zodat ik mijn dag niet hoef te verpesten met zoeken naar iets wat er de hele tijd al was. Zoals de meeste mensen helaas iedere dag doen.

Arme mensen, op weg naar iets waar ze allang zijn.

 

24-07-2021

 

ALLEEN

 

Nu wij midden in een crisis zitten die ouderen onder ons noodzaakt zo veel mogelijk thuis te zitten - willen ze de beroemde pijp niet aan Maarten geven - en die goede-doelen-stichtingen en andere lieve goedwillenden over hun benen laat struikelen om voor die "oudjes" toch maar goed te zorgen (waar natuurlijk niets mis mee is), moet mij iets van het hart. Het gaat over ‘eenzaam’ en ‘alleen’. Zelf het woord eenzaam in de praktijk niet kennende, heb ik daar mijn licht eens over laten schijnen.

Met de nu volgende conclusie: in de beginne waren daar aapjes. Rondtrekkend in mooie groepen van boom tot boom, vruchten snaaiend waar zij die maar tegenkwamen, de schillen en klokhuizen gewoon maar vallen latend (wat maakt het uit, nee, niets), leefden zij hun mooie leven. Tot ze te oud werden, niet meer mee konden komen en meestal ten prooi vielen aan een of andere predator. Van slang tot jakhals, van krokodil tot gier, iedereen profiteerde van deze situatie. En de resten werden aldus goed opgeruimd. Tot zover dus alles keurig netjes geregeld.

Zolang je dus maar in die groep zat, was je (betrekkelijk) veilig, je was nog gezond en je kon de rovers goed zien aankomen. Heerlijk leven gegarandeerd. Toen was geluk nog gewoon, dachten ze allemaal. Je moest dus wel zorgen dat je in die groep bleef, dat wel. Daar hadden ze iets voor bedacht: als je per ongeluk in afzondering kwam, werd je bang, de paniek sloeg toe en de adrenaline die dat veroorzaakte, liet je als de wiedeweerga terugkeren naar de groep. Tenzij je dat niet kon, natuurlijk, dan was de rest van het verhaal duidelijk.

Die angst, die paniek, dat vreselijke gevoel om niet de groep om je heen te voelen, dat noemen we tegenwoordig eenzaam. En nooit geleerd hebbende hoe daar mee om te gaan, zitten nu duizenden mensen, afgezonderd van de groep, op hun roofdieren te wachten. In welke vorm dan ook. En ze weten het, dat instinct is zo oud als de wereld, daar kun je niet omheen. Aapjes zonder groep, hartverscheurend.

Heel anders is het met sommige aapjes die zich nooit aangesloten hadden bij zo’n groep, die dat maar vervelend vonden, die dachten: de wereld is groot en mooi, veel mooier dan zo’n groep, ik ga op pad. Jawel, ook bij aapjes had je ‘loners’. Dat die tevens onbewust een mooie rol vervulden door de genen te verspreiden zodat inteelt werd voorkomen, dat was mooi meegenomen.

De vrouwtjesapen waren dan ook meestal door hetzelfde genen-mechaniek dol op die rondtrekkende bohemiens, die vagebonden. Die natuurlijk ook wel heel slim en sterk waren. Dat moest wel, anders overleefde je immers niet in die hongerige wereld. Die zwervers waren natuurlijk nooit eenzaam, die waren alleen maar alleen. En dat vonden ze prima.

Ze trokken van stam naar stam, vertelden hun verhaal (U merkt wel, we hebben het nu opeens over de homo ludens), waren slim en wijs, de vrouwen waren dol op hen, kortom, ze kwamen niets tekort in het leven. Tot zo’n zwerver teveel hun vrouwen betoverde, te gevaarlijk werd voor de groep, dan moest zo’n aapje natuurlijk aan het overdrachtelijke kruis op last van de patriarch (Pontius Pilatus) van de groep, dat snapt U.

Ene Maria Magdalena snapte er in ieder geval alles van.

Nu begrijpt U ook in één keer waarom veel mannen hun vrouwen als eigendom beschouwen, waarom de groepsvrouwen dat eigenlijk helemaal niet erg vinden, emancipatie of niet, waarom vagebonden dat nooit doen, waarom oude groepsaapjes nooit afgezonderd mogen worden door hun groep opdat ze niet in de paniek en eenzaamheid schieten en waarom zoveel aapjes hun afval gewoon maar laten vallen.

En waarom sommige mensen nooit eenzaam zijn. Alleen maar alleen. Dat zijn de echt gelukkigen en daar hoor ik bij. En al die vrouwenkoren over de hele wereld maar in harmonie zingen: Wir setzen uns mit Tränen nieder.... jaja!

 

28-07-2021

 

ONKUNDE

 

Eigenlijk kan ik niet zo goed schrijven. Eigenlijk kan ik ook niet zo heel goed schilderen maar toch altijd nog een beetje beter dan mijn gepruts met letters en woorden, komma’s en punten. Toen ik mijn boek Misantropisch Gewas schreef, had ik voor mijn jaarlang-dagelijkse facebookstukjes een echte corrector. Die wees mij op veel voorkomende fouten en onlogische stappen. Zoals dat er tussen twee werkwoordsvormen altijd een komma moet. Dat had ik tot aan dat boek nog nooit gedaan. In ieder geval nooit op gelet. Nu zit het in mijn systeem zoals u in mijn derde zin hebt kunnen constateren. Als u er tenminste op gelet zou hebben. Wat u natuurlijk niet deed omdat het niet fout was.

Nee, dan mijn schilderen. Van het op mijn tiende tekenen van ruïnes met naargeestig cirkelende kraaien er omheen met houtskool en potlood tot realistisch proberen te schilderen. Tot mijn dertigste, ongeveer. Toen naar de Academie St. Joost waar ik, dank zij een schattige Limburgse violiste, de abstracte kunst ontdekte. De hele kleurenontwikkeling daarbinnen uitgediept tot de dag van vandaag waarop ik me zorgen begin te maken over het scheppen van het volmaakte schilderij. Waarvan ik weet dat het te doen moet zijn. Het ultieme meesterstuk.

Filosofisch weet ik al heel lang hoe het moet en waar het vandaan moet komen. Maar ik durf nog niet. Want daar heb je een enorme dosis lef voor nodig en precies het juiste tijdstip. En je weet nooit wanneer dat juiste tijdstip aangebroken is. En wanneer je genoeg lef verzameld hebt. Totdat je jezelf terug vindt voor dat doek met dat penseel voor die punt. En het dan gewoon doet.

Waar ik tegenwoordig al paradoxale schilderijen maak - kijk maar, er staat niet wat er staat, hoe witter hoe meer kleur, etc. etc. - heb ik een Belgische vriend al eens omschreven hoe dat schilderij er uit moet zien. Een enorm groot doek, groter dan ik normaal gesproken aankan, met één punt er op. Op precies de juiste plek. Ik ken kunstenaars die zo’n punt al bereikt hebben, die hun „Masterpiece“ al hebben geschapen. Want zoiets schep je, dat schilder je niet. Dan heeft het ook niets meer met verf te maken, maar enkel met de paradoxaal-enorme grootsheid van je eigen gedachten.

Nadenken, dat is toch eigenlijk het beste wat ik kan, gewoon denken. Filosoferen, de logica zoeken en kunnen hanteren, begrijpen waarom aapjes hun hersens zijn gaan gebruiken en daardoor zichzelf zijn kwijtgeraakt, of dat gunstig was of juist net niet en vooral welke rol die ene punt op dat grote doek nou eigenlijk speelt. Wie het weet mag het zeggen.

 

31-07-2021

 

IN DEN BEGINNE

 

In den beginne was u geboren. Uzelf, ja. En vanaf het moment dat uw ogen opengingen en de oortjes voor het eerst de buitenstemmen hoorden, begon u een ikje, een identiteit te ontwikkelen. Uw hele verdere leven is opgehangen aan dit eerste moment. Dat u er alleen maar was! En toen moest leren er bewust van te worden. Dat is tevens het moment dat u bent begonnen met doodgaan. En de een doet daar 10 minuten over, een andere misschien wel honderd jaar. Jawel, het is exact hetzelfde, inderdaad. Het enige wat u verder nog te doen stond, was in leven blijven om dat leven door te geven. Dat is de enige taak van ieder levend wezen op deze Aardbol. Gaat heen, blijf leven en vermenigvuldigt U... klopt, in essentie is dat waar.

Als onderdeel van heel dat mechaniek, al die miljoenen soorten die samen van onze wereld een levend organisme maken. En de meeste van die soorten blijven gewoon zoals ze geboren worden, groeien tot een vorm van volwassenheid om hun genen zo goed mogelijk door te geven. De sterken overleven, de zwakkeren planten zich niet voort. Alles in een keurige balans.

En die balans, daar gaat het om. Als u goed naar uw omgeving kijkt, zult u constateren dat alles steeds maar bezig is om in balans te komen.

Beetje te hoge luchtdruk links en te lage rechts? En zie, er komt wind. Totdat de balans hersteld is. Een voorbeeldje: teveel rupsen eten teveel waardplanten zodat het volgend jaar er minder waardplanten zullen zijn. Waardoor het jaar daarop het evenwicht rups/waardplant weer hersteld is. Totdat er een rups kwam die even nadacht en toen waardplanten ging kweken. Waardoor de balans verstoord werd, er teveel rupsen kwamen waaruit teveel vlinders werden geboren die op hun beurt weer meer waardplanten nodig hadden. Een noodlottige vicieuze cirkel was geboren. En ook die noodlots-cirkel was een onderdeel van dat Leven en dus ook op zoek naar balans. Wie die cirkel probeerde te stoppen, kon rekenen om enorme tegenwerking want zo’n vicieuze cirkel beschermt natuurlijk ook zichzelf.

U snapt vast al waar ik heen wil, zeker. Het belachelijk maken/ridiculiseren van groepen mensen die dit gevaar aan zien komen - u merkt, ik heb het nu over het mensdom - gecreëerd door de waardplantmakers (boeren, fabrikanten, machthebbers) kunnen we elke dag waarnemen. Altijd zullen dit soort mensen hun bedreiging proberen te elimineren. Nerds worden altijd gepest op school, niet omdat ze nerd zijn maar omdat ze eigenlijk altijd wijzer en slimmer zijn dan die totaal van inzicht gespeende „bully’s“. En omdat die zo dom zijn, geen andere methodes kunnen verzinnen dan die ze nu al hanteren. Van treiteren en deuren met trekkers inrijden tot aan echte eliminatie aan toe. Want ook zij weten intuïtief dat die balans zich altijd zal herstellen en dat zij dan de klos zullen zijn. Omdat zij teveel waardplanten zijn gaan maken voor teveel inferieure rupsen, die nu in leven bleven. Hetgeen niet de bedoeling was, natuurlijk. En ook weten zij, uiteraard, dat de hele mensenmaatschappij krakend en scheurend onder groot geweld en gepaard gaand met onnoemelijk veel leed in elkaar zal storten. 

Laten we maar hopen dat op de puinhopen van de klassieke reli-mensheid een wijzere godloze generatie geboren zal worden. Die de balans van Gaia zal eerbiedigen. De enige godin die wel bestaat.

Diep verscholen in elk wezentje dat net z’n oogjes opendoet.

 

01-08-2021

 

TIJDREIZEN

 

Eerder schreef ik al eens dat tijdreizen niet mogelijk was, domweg omdat tijd geen liniaal was maar een verplaatsing/verstrijken/oplossen van energie. Voor uitgebreide uitleg: een andere keer. Toch is er wel een vorm mogelijk die u in staat stelt in de tijd te gaan reizen. Stem op zondagmorgen af op het eerste Nederlandse net en u zit onmiddellijk in de Middeleeuwen waar infantiele homo-sapiens - die nog geloven dat de aarde nietbestaand-plat is - dankliederen kwelen vanuit hun kerkbankjes tegen hun niet-bestaande god. Geroepen door het gelui van een klok waarvan zij de klepel duidelijk niet weten te hangen. Als dat geen tijdreizen is! Het kan dus wel, maar alleen in ons hoofd, in onze fantasie. Waar die god óók woont, by the way. Onze hersens zijn tot veel in staat, dat blijkt maar weer eens.

Dat tijdreizen-onderwerp brengt mij op de verkeerde interpretatie van een uitspraak over de tijd door een onzer grootste geleerden. Einstein, jawel! Door hem weten we dat, als u op de top van een hoge berg gaat zitten met een atoomklok, er binnen 24 uur al een meetbaar verschil in opgemeten tijd is. Waaruit mensen dan concluderen dat de tijd daar dan sneller gaat. Fout! Mensen trekken wel vaker verkeerde conclusies uit tijdgerelateerde feiten. U hebt namelijk alleen maar, gemeten in daltijd een iets langere weg afgelegd als beneden. Inclusief die atoomklok! Het lijkt dus alleen maar zo. U kunt dit ook alleen maar constateren als u vanuit uw hoge positie weer afdaalt om het daarna te vergelijken met de nederige positie die een mens nu eenmaal toebehoort.

Dit misverstand heeft al vele verhitte discussies opgeleverd. Tijd is enkel het verval van energie, niet een liniaal waarlangs iets reist en dat gaat natuurlijk een stuk sneller als er harder aan u getrokken wordt door de zwaartekracht. In de ruimte wordt u echt niet opeens 300 of 3000 jaar, welnee, u blijft gewoon in uw eigen tijd oud worden. U neemt gewoon uw eigen energieverval met u mee. 100 is al mooi, 110 aardse jaren is wel zo’n beetje de grens. Misschien een beetje meer nog omdat u wat minder energie kwijt raakt om uzelf overeind te houden. Tenminste als u gewichtloos reist. Maar dan zijn er weer andere factoren die aan uw energie knabbelen. Snapt u het nog een beetje? Of snapt u het al een beetje. Hoe dan ook, tijdreizen gaat alleen maar in uw eigen beleving. Maar dat wist u eigenlijk al. Time flies when you’re having fun and crawls when something bad is happening. En ook gaat die tijd een stuk sneller als u ouder wordt, dat zal elke bejaarde bevestigen. Hoe dat werkte had ik al eerder uitgelegd. Leest u nog maar eens een keertje na.

 

03-08-2021

 

HOOGBEGAAFD

 

Al eerder en vaker (veel eerder en veel vaker) heb ik het met u gehad over het niet (kunnen) passen in/aanpassen aan deze maatschappij. Hetgeen volgens diezelfde samenleving een groot nadeel is. Dan kom je er niet, zeggen ze dan. Waar je heen zou moeten, waar je dan zou moeten komen, daar hebben ze zelf geen flauw idee van, maar alla... Geen moment staan ze stil bij het feit dat, als je je willoos aanpast aan de meerderheid, dat dan niet echt een bewijs van intelligentie is maar eerder een bewijs van onvermogen. Zij noemen dat slim, dan word je rijk, je krijgt misschien zelfs wat macht, het houdt niet op. Volgens hun.

Dat je een veel grotere intellectuele capaciteit nodig hebt om alleen te kunnen functioneren in plaats van in een heel grote groep vanwege de aapjesveiligheid, zelfs dat komt niet eens in die koppies op. Gelukkig hebben ze daar wat op gevonden. Iemand die niet in de groep past, daar plakken ze maar al te graag een etiketje op. Je bent al heel snel autistisch, beweren ze dan. Waarmee zij een ziektebeeld bedoelen. Dat de echte hoogbegaafden vrijwel allemaal dit soort trekjes vertonen, daar verbinden zij liever geen conclusies aan. En toch is het waar. Slechts de hoogbegaafden kunnen het zich permitteren ‘buiten de maatschappij’ te functioneren, ‘outside’ the box te denken. Aldus bewijzend dat je de maatschappij echt niet nodig hebt. En daar gruwen zij uiteraard van.

Hun hele leven waren zij bezig met aandacht vragen, hypes volgen, modebewust zijn, de grootste auto hebben totdat zij er achter kwamen dat het allemaal niet geholpen heeft. Met een heftige midlifecrisis meestal tot gevolg. In welke zij dan opeens dikke boeken van grote filosofen gaan lezen of, als je vrouw bent, driftig op zoek gaan naar zen. Helaas, te laat, ze zullen het nooit meer snappen. Een enkeling uitgezonderd. Die dat stadium wel bereikt ten koste van het egootje verliezen in een heftige crisis. Waarin de helft daarvan ook nog eens het loodje legt. Voor een trein springen, met je auto ergens heftig tegen aan knallen, van een dak aflopen, de mogelijkheden zijn legio. Maar de spoeling wordt wel dun, op zo’n manier.

Zo niet de hoogbegaafden. Al dag in, dag uit ge’bullied’ door hun klasgenootjes op jongere leeftijd heeft het merendeel al de beschikking over een voor haar/hem geschikte verdediging. De een wordt arrogant, de ander keert in zichzelf, een derde keert zich hooghartig af, maar allen gaan rustig (niet altijd ongefrustreerd) hun eigen superieure gang. Want je wordt alleen maar gepest door leeftijdgenoten die jou niet kunnen begrijpen en dat ook nooit zullen kunnen. Hun pesten is eigenlijk een groot compliment. En dat weten wij, zij niet!

 

09-08-02021

 

L.M.S.

 

Kent U het programma: Last Man Standing? Ik kende het niet tot iemand tegen me zei dat het toch wel leuk was. Eerlijk waar, zei die iemand! Nou vooruit dan maar, ik kijken. Het gaat over een ondernemer (Amerikaans) met knappe vrouw en drie dochters - van alle soorten een, een modetutje, een mannelijk pottig typetje en een tienermoeder met linkse (!) vriend - die in de serie allerlei maatschappelijke problemen op een komische manier bekijkt. De man, republikein, voorvechter van de masculiniteit, die zich constant, wel hilarisch, beklaagt over die vier vrouwen in zijn leven. En ondertussen een bedrijf in jachtattributen bestuurt. En even vond ik het leuk. Tot ik me realiseerde dat de hele kapitalistische wereld vol zit met dit soort rechtse Trump-stemmende onbenullige vadertypes. En dus niet alleen maar in een sitcom op TV. Die op een leuke manier „flikker op“ tegen een homo zeggen. Of grappige verwijzingen naar het N-woord poneren. Lachen, man... Niet, dus. De hele wereld is vergiftigd door dit vunzig-rechtse denken.

En ja, ook veel vrouwen trappen in die grappen. En willen maar al te graag met rijke, rechtse kerels trouwen. Kostje gekocht voor een kut-vergoeding. Genaaid voor en door een beetje welvaart. En als hij er ook nog een beetje goed uitziet, da’s dan mooi meegenomen.

Dus nee, niet alleen de mannen doen het verkeerd. Of, zoals een echt-geëmancipeerde vrouw ooit eens zei: nu niet zeuren, meisjes, we hebben ze zelf zo gemaakt. Hulde voor die dame. En, ik geef het toe, het is een immens probleem, wereldwijd. Kinderen met affectienood worden vanzelf amorele crimineeltjes. Kinderen van VVD, D’66 en GroenRechts, en uiteraard de populistische aanwas, zeg maar. Waar dat eindigt, daarvan zien we momenteel dagelijks de messendragende uitwassen op onze televisie.

Het failliet van de rechtse ratrace dient zich aan, helaas met achterlating van een enorme ravage. Op de puinhopen van de zogenaamde welvaartsstaat moet zich dan een nieuw besef ontwikkelen voor de nu al zo gemankeerde mens. Die nog steeds niet gelooft dat goden niet bestaan en ook niet dat eenieder zijn eigen wereld ziet. Wat een klus! Ik blij dat ik dát niet meer hoef mee te maken. Dus nee, dat programma hoef ik niet meer te zien, dat ken ik mijn hele leven al.

 

24-09-2021

 

DE AALSCHOLVER

 

De aalscholver is een foute vogel. Als reigers zich majestueus-statig door de lucht bewegen, gewoon omdat het zo’n mooi plaatje oplevert, visarenden zich, net als buizerds, door hogere luchtlagen wentelen, meeuwen altijd lawaaiig ravotten en al die kleine rotvogeltjes als kwikstaarten, vliegenvangers, mussen, vinken, mezen en talloze piepersoorten totaal ongecoördineerd van struik naar grasveld naar boom fladderen en sijsjes simpelweg onderweg naar Italië zijn om zich te laten lijmen, daar trekt de aalscholver eerst een lijn van A naar B. Jawel, gewoon van A rechtstreeks naar B. En dan in een straf tempo er rechtstreeks heenvliegen.

Je weet het onmiddellijk als je er eentje ziet. Je denkt gelijk: die moet ergens heen, die heeft haast, die is onderweg met zijn prehistorische uiterlijk. Die wanstaltige missing link tussen Archeopterix en Kolibrie. En tevens, volgens de Nederlandse Taal, is het - ondanks zijn hoge vliegtempo - een luie vogel. Lijntrekken is toch echt het woord wat in Nederland voor gemakzucht gebruikt wordt.

En dat klopt. Lijndenkers zijn luie mensen. Zij denken in vertrek en aankomst, in oorzaak en gevolg en weigeren onderweg te zijn. Want onderweg levert niets op. Denken ze. Dus moeten ze zo kort mogelijk onderweg zijn. Dus dure, snelle auto’s kopen, vliegtuigen uitvinden, gladde 10-banige snelwegen aanleggen, al die ellende om maar snel het doel te bereiken.

En, slecht nieuws, 95% van de mensen denkt zo, eerlijk waar. Dat zijn natuurlijk dezelfden die vroeger, toen ik nog op school zat (o, heerlijke tijd!) door mij beschouwd werden als de dompies. Leren was taboe, voetballen was veel beter, vozen met de meisjes nóg beter maar vooral, helemaal niets leren. Kennis is taboe.

Dat hetzelfde gebrek aan kennis natuurlijk een heerlijke voedingsbodem was voor geloof en bijgeloof, voor zover dat niet hetzelfde is, kwam niet eens bij ze op. En dus werd ik gepest, maar daar konden ze me al heel snel niet meer mee raken. Ik wist alles altijd beter, zeiden ze en weet je: dat was ook zo, deelde ik ze mede. En toen was ik opeens arrogant. En dat ben ik gebleven. Godzijdank. En al mijn hele leven weet ik daarom dat er geen doel bestaat, dat onderweg zijn juist het doel is. En daar heb ik nog niet zo heel lang geleden maar es een mooi sonnet over geschreven.

 

EEN VLEUGJE VROLIJKHEID

 

Klare motieven scheuren mijn onzekerheid

Doelen dwalen mij naargeestige ravijnen

Vreugd' & spontaan gelach zullen hier snel verkwijnen

Gebrek aan zonnestraal en klare helderheid

 

Schijnt grond voor zwartgetinte somberheid

Treurwilgen, vlietgezoomd, verschijnen

Traag door transparante mistgordijnen

Schuld voor verlangen naar schijnb're zekerheid

 

Er is geen weg te gaan, geen doel om na te streven

Geen richting, wat een ander ook maar zegt

Geen stelling of zij is al reeds weerlegd

 

Waarheid door geld en tijdsbesef verkracht

Maakt zienden blind, opake dag wordt nacht

Resteert een zeer droefgeestig zeker leven

 

 

Nu weet U waarom kunstenaars zoals ik, rechterhersenhelft-structuurdenkers zijnde, dat, ondanks dat we de schijn tegen hebben, toch gelijk hebben. Want wij zijn onderweg, wij hoeven nergens heen. Vivat!

 

31-10-2021

 

GREEN!

 

Het was al nooit een genoegen, die ellenlange reclameblokken op de TV, maar tegenwoordig is het echt ergeren wat de klok slaat. Vrijwel elke bedrijf is opeens milieu- en wereldvriendelijk geworden, je vraagt je af hoe wij ooit in zo’n vieze wereld terecht zijn gekomen. De oneigenlijke ge-greenwashte argumenten vliegen door de ether, dan wel door uw kabel de huiskamer in en je verwondert je toch hoe die wereld dan wel zo verrot is geworden. Als het niet door de multinationals is, ja, dan moet u het wel zelf gedaan hebben. Had u maar niet zoveel spullen moeten kopen. En dat klopt ook nog, had u ze niet gekocht, hadden zij ze niet verkocht. Een echt Cruyffiaanse wijsheid, ook de one-liners en tegeltjeswijsheden vliegen u hier om de oren. Sta pal als uw geld u weer in de zakken brandt, vraag u eerst eens af of u dat, wat u kopen wil, wel echt wil hebben. Of u, nog erger, er echt wel behoefte aan hebt. Tien tegen een van niet. U kunt best zonder. Onderdak, eten en een beetje aandacht van een paar medemensen, meer hebt u niet nodig. En dat daar de redding van deze Aarde ligt, dat moge duidelijk zijn. Minderen is het toverwerkwoord. Zowel qua middelen van bestaan alsook in het inwonertal van deze kleine planeet. We zijn vol. Overvol. Drs. P zong het heel lang geleden al, milieuclubs lopen het al veertig jaar lang te beweren en weet u, ze hadden gelijk. Sinds die tijd (1980) zijn er 3.3 miljard (!!!!!) mensen bijgekomen, bijna een verdubbeling, een explosie van de homo-debielius-erectus. Ze hadden niet geluisterd, dat is duidelijk. En het eind is nog lang niet in zicht.

Nu stapt u tenminste hoe ik aan de volgende gevleugelde uitspraak gekomen ben: stilstand is de enige en ware vooruitgang. Dus laat u niet verneuken door de greenwashers, alles wat zij willen is fout. Meer omzet, meer kapitalisme, meer Rutte’s, meer goed- en bijgelovige gelovigen, meer mensen om aan te kunnen verkopen, meer van u. Goedkope arbeiders hebben ze nodig. En mensen die oprecht geloven dat ze later naar een hemel gaan. Hetgeen de grofste leugen van al is. Doe het niet, koop niets dat u niet echt nodig hebt, maak geen nieuwe werkers (u bent toch geen mier?) en laat u steriliseren voor het te laat is. Gaia is u dankbaar.

Dan zal u trouwens - als bijkomend verschijnsel - tot een verbijsterende ontdekking komen als u dat als man hebt laten uitvoeren. Na een pijnlijke week - echt, het gaat wel over - komt u er achter dat geen vrouw meer geïnteresseerd is in u. Alsof ze het intuïtief aanvoelen dat het gras aan de andere kant van de heuvel opeens niet meer zo groen is als ze gedacht/gehoopt hadden. Maar vooral niet meer vruchtbaar. En voor vrouwen is dat toch, hoe u het ook wendt of keert, de hoofdreden van hun bestaan. Dat kunnen ze niet helpen en u dan ook niet meer. Plant een boom, ont-tegel uw tuin, eet minder vlees. Doe dat en ik ben trots op u. Alsof u dat ook maar iets interesseert. Wees maar gewoon trots op uzelf.

 

04-11-2021

 

DOM

 

Het mag bekend worden verondersteld dat ik niet zo’n mensen-mens ben. Ik mijd grote menigtes, samenkomsten van meer dan 3 personen vind ik al eng en eigenlijk verboden, feesten vier ik niet. In mijn eentje beleef ik de zonnewendes, het enig-echte kalendergebeuren. Ik heb gelukkig een paar vrienden die dit wel met mij kunnen delen. En in de buurt van een van hen voel ik mij best wel „senang“

Note: als je je senang voelt, dan zit je lekker in je vel. Je voelt je prettig of behaaglijk. Het woord ‘senang’ is afkomstig uit het Maleis, een taal die hoofdzakelijk gesproken wordt in Indonesië, Maleisië, Brunei, Singapore en Oost-Timor. Veel Maleise en Indonesische woorden zijn via het personeel van Balkenendes VOC, zeelieden en reizigers in het scheepsjargon terechtgekomen en via die weg in de Nederlandse taal beland. Er zijn ruim honderd Maleise of Indonesische woorden geleend in de Nederlandse taal. Tot zover ons schandalige koloniale verleden.

Toch is het niet zo dat ik een mensenhater ben. Eigenlijk heb ik medelijden met het merendeel van hen. Want ze zijn zo dom. Zo dom, dat ze niet eens door hebben hoe ze gemanipuleerd worden door een kleine elite. Die niets liever wil dan ze dom houden. En dat is jammer want potentieel is er genoeg. Dat zulke potentie-dragende dommerikskes gefrustreerd uit hun potentieloze opvoeding komen, is evident. En ik kan het weten, ik was er eentje van.

Dus nogmaals, ik ben niet echt een mensenhater. Ik haat vooral die feodale elite die er misbruik van maakt, ik haat het systeem dat de status quo handhaaft, maar ergeren doe ik me wel aan al die domheid. Waar je ook komt of gaat, overal wordt het onvermogen tentoongesteld. Mensen die 65 op de teller - dus eigenlijk 60 - blijven rijden op de ringweg waar je 70 mag en iedereen 77 - dus eigenlijk de toegestane 70 - rijdt en het dan nog niet door hebben dat al die andere domme mensen om hun autootje heen moeten, bijna-ongelukken of soms echte aanrijdingen veroorzakend, ik bedoel maar.

Maar helaas, er is niets aan te doen. De domheid zal altijd blijven bestaan, tot meerdere eer en glorie van iets slimmere dommerikskes. Die deze nader genoemde massa tot stemvee verklaren. De populisten, jawel. Een gevaarlijk beroep, populistenleider, want als die domme massa de macht zou krijgen, is een nieuwe Adolf niet ver meer. U is gewaarschuwd. Voor het hier aangetoonde grote nadeel van onze democratie.

Duidelijk is dus ook, waarom de religieuzen zich afkeren van kennis en wetenschap, zijnde een doodsteek voor hun macht over hun eigen, kerkgaande, domme massa. Die wel wil geloven dat hun lieve heer de hemelen en de aarde in 7 dagen geschapen heeft, maar het niet kan accepteren dat alleen al ons eigen melkwegstelsel pakweg zo’n 400 miljard zonnen herbergt. 500 miljard volgens de laatste tellingen, zelfs. En dat er volgens de laatste tellingen zo’n 300 miljard van die stelsels bestaan. 200.000.000.000.000 zonnen, dus! Als 1 procent van die zonnen een aarde heeft, dan zijn er 2 000 000 000 000 mogelijke levendragers. (2 biljoen) Hoeveel domme mensen dat zijn....

En dat is dan weer het gevolg van hun domheid want de niet zo slimme mens beschikt niet over de mogelijkheid tot abstraheren, zodat 500.000.000.000 een volkomen loos begrip voor ze is. Laat staan 2 biljoen! Dan maar liever 1 Héééééél Lieve Heer, die ook nog es het raadsel van leven en dood voor je oplost. Dat scheelt een slok op een borrel.

Waar ik na zo’n overpeinzing altijd veel behoefte aan heb. Gelukkig drink ik al twintig jaar niet meer, maar daarom dronk ik dus. Vroeger. Toen de Aarde nog plat was en niet zo vol met domme mensjes. Waarvan ik er ook eentje ben. En U ook, vergis U niet, U is gewaarschuwd!

 

7-11-2021

 

DIVINA PROPORTIA

 

In tegenstelling tot wat sommige, niet goed nadenkende geesten beweren, heeft alles regels. Tot aan „the Big Bang“ aan toe. Hoe de exponentiële groei van de tussen de sterrenstelsels liggende ruimte zich verhoudt tot de groei van de stelsels zelf tot aan de kleinst denkbare celdeling aan toe. Alles gaat volgens bepaalde, al dan niet rekenkundige, regels. Zo ook in de Kunst.

Willen wij een religieus, dan wel realistisch (niet perse hetzelfde zijnde) onderwerp uitbeelden dan is het centraalperspectief, waarbij alles wordt gezien door het oog van de toeschouwer, het ge-eigende middel. Ooghoogte op de - al dan niet zichtbare - horizon en 1 of 2 verdwijnpunten waarheen alle eventuele evenwijdige lijnen naar toe leiden. Filosofisch een zeer aanvaardbaar standpunt als het om afbeeldingen van realistische aard gaat. Landschappen, interieurs zijn zo een paar van die onderwerpen die zonder die perspectiefregel niet zijn uit te voeren.

En toch voldeed die regel niet voor de volle honderd procent, vooral niet meer nadat ene Kandinsky het eerste „abstracte“ schilderij had gemaakt. Gelukkig was er in de filosofische kringen al veel eerder een oplossing gevonden om zo’n soort mensenvisie, zoals een abstractie nu eenmaal is, te visualiseren.

Uit de veelgeplaagde Wikipedia geciteerd: „Wat is het getal van de gulden snede? De gulden snede wordt aangeduid met het getal phi en geeft een verhouding aan. Dit wordt ook wel de Divina Proportia genoemd en betekent goddelijke verhouding. Deze verhouding kan op de vreemdste plekken opduiken, in een bloem, in je lichaam, in piramides of in schilderijen.“

Voor wie goed kijkt, de Divina proportia is in vrijwel alles ter herleiden als grondverhouding. Nu is er voor die regel natuurlijk ook een mathematische benadering te formuleren en die luidt als volgt: elk volgend getal is de optelsom van de vorige twee getallen. Die vervolgens leidt tot merkwaardige conclusies.

Telt U maar mee: 1, de volgende is dus 0 + 1 dus nogmaals 1, twee (zijnde 1 + 1), drie (2+1), vijf (2 +3) enzovoort. Zonder uitleg: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89 enz. enz.

Deze stelling is filosofisch omdat er, zo blijkt nu dus, achter de één nog een één zit. U bent dus niet alleen is de geruststellende boodschap. Achter de waarheid die u denkt te kennen/zijn, zit er dus nog eentje in die 0 verscholen. Laten we de eerste het ego noemen, dan is de verborgen ik (hoera!) het zelf. Waar therapeuten e.d. het zo graag over hebben en waarvan zij overtuigd zijn dat elk mens dat bezit. Uw zelf, uw gevoel waarvan u zeker weet dat dat u nooit bedriegt, dat aangeeft wat lekker is, wat goed en slecht is en dat dus ook laat zien wat u mooi vindt. Dat religieuzen die 0 (die eigenlijk het zelf is van die religieuze mens) hun god noemen is evident. Ook hun god bedriegt nooit, weet immers precies wat goed en kwaad is, verantwoordelijk zijnde voor de appel in het paradijs. Die hen altijd ziet. En dus ook weet wat mooi en lelijk is. Het is niet anders.

En, basaal gesproken, de visie van die 0/van uzelf/van die god, is dus wat elk mens mooi vindt. Want uw hele omgeving is gebouwd volgens dezelfde regel volgens welke u ook bent gebouwd en dat voelt vertrouwd. En vertrouwd is uiteraard... mooi!

Na een hele lange redenatie - die ik hier niet ga voeren - kunt u dan tot de volgende conclusie komen: mooi en lelijk, goed en kwaad, god en duivel, hemel en hel, het zijn allemaal beschrijvingen van de zich nog steeds ontwikkelende dubbele mensengeest. Dat wat dieren dus missen, zeg maar, die kennen geen mooi en lelijk, geen goed en kwaad. Die kennen slechts de eisen van hun eigen zelf, de instandhouding van de soort. De basiseigenschap van al het leven. En dus ook van uw leven. Vaart u wel, is derhalve mijn wens voor u, want een guldensnede-schizofreen is immers nooit alleen!

Hij is dan bewust geworden van de god in ‘t diepst van zijn gedachten. Bedankt Kloos!

 

14-11-2021

 

FF GENERALISEREN

 

Het mooie van de vrouwelijke geest, en tegelijkertijd het meest vervelende, is hun oerinstinct. Waarin elk vrouwtje, van welke soort dan ook, plantaardig dan wel dierlijk, het vermogen herbergt om het nageslacht tegen welke prijs dan ook, te beschermen tegen predatoren. Vergis u niet, ook planten doen dat.

Waar mannetjes uitsluitend domme lulletjes zijn, geschikt voor maar 1 levenstaak - het bevruchten van het vrouwelijke eitje - met welke zij hun hele leven ‘beschäftigt’ zijn, moeten de vrouwtjes van deze Aarde volop in de slag met hun kroost (gegeneraliseerd). Plantaardig zijnde moeten zij zorgen voor levenskrachtige zaden, desnoods verpakt in voor iets of iemand overheerlijke vruchten, dierlijk zijnde moeten zij hun moeizaam in ei of baarmoeder gecreëerde borelingen beschermen, voeden en groot brengen teneinde het grote verhaal dat Gaia heet, te continueren (niet altijd, alweer zie de titel van dit stukje). In welke taak dan ook de bewustwording gelegen is een ’verlicht’ stadium te bereiken. Tenminste, als zij tot de soort homo erectus behoren. Want verlicht is niet zoveel anders dan „oer“ kunnende herkennen. Dat zij in de moderne tijden dat een beetje vergeten zijn, is gelegen in het feit dat de - door de nutteloze mannetjes gewrochte - maatschappij uitsluitend gericht is op de enige mannelijke oer-wens het zaad zo uitgebreid mogelijk te verspreiden. Als je de grootste, sterkste, wijste bent, krijg je de meeste vrouwtjes. En nee, meisjes, daar komt echt niet zoveel vrije wil bij kijken. U gaat echt voor de bijl als dat mechaniek zich aandient. Alleen is dat grootste, sterkste, wijste tegenwoordig door foute mannetjes veranderd in de meest corrupte, rijkste. Kijk om u heen en zie dat ik gelijk heb. Zie de vrouwen vallen!

Vanuit vrouwelijk Gaia-oogpunt natuurlijk vreselijk logisch, de rijkste kan zorgen voor de beste/veiligste opvoeding die noodzakelijk is voor het eerder beschreven vrouwelijke instinct. Het doel is immers de instandhouding/continuering van de soort. Dat de vrouwen zich dan ook aanpassen om het door die doelgroep gewenste ideaalbeeld te creëren, is dan opeens ook vreselijk logisch. In die kringen stikt het van de Barbie’s. En de damesbladen, tot de brave Libelle aan toe, doen hartstochtelijk mee in mode-artikelen en opmaak-tips om dat doel te bereiken. Want hoe je het ook wendt of keert, de basis is en blijft: de hom moet nu eenmaal bij de kuit. Op welke manier dan ook.

En kijkt u dan per ongeluk een keertje naar „First dates“, een vermakelijk programma over dit zonet beschreven fenomeen, dan zult u ze langs zien komen. Prachtig opgesmukte Barbie’s, onherkenbaar gemake-upt, die openlijk toegeven dat zij eigenlijk op zoek zijn naar foute „Ken’s“. Maar hij moet wel een klein beetje lief zijn. Die de lieve, trouwe sukkels afwijzen omdat ze geen ‘spark’ voelen. Nee, uiteraard niet.

Gelukkig komt er ook af en toe een ‘normaal’ meisjesdier langs, op zoek naar een creatieve of wijze geest. Het is echter beangstigend dat die meisjes toch wel een beetje uitzonderlijk, dan wel abnormaal gevonden worden. Het zijn rare tijden en het is twee voor twaalf. Wordt wakker, vrouwelijke geest, wake up! Want, zoals een verlichte vrouw ooit eens beweerde: niet zeuren meisjes, we hebben ze zelf zo gemaakt.

Amen

 

2-12-2021

 

MINDF*CK (12-12-2021)

 

Zaterdagavond (gisteravond!) was het programma Mindfuck op de tv te zien. Deze show van breinkenner Victor Mids is alleszins de moeite waard om te bekijken, niet in de laatste plaats omdat V. een enorm inzicht in het menselijk brein etaleert. Plat gezegd: hij verneukt je waar je bij staat, domweg omdat hij gebruik maakt van de eigenschappen van onze hersens.

Omdat ook sommige moderne kunst zich van dat soort mechanismen bedient, volg ik een en ander met grote belangstelling. Tot zover alles heel normaal en niet de moeite waard om voor u op te schrijven, met u te delen. Welke trucjes ik toepas in mijn werk om magie te creëren, gaat u helemaal niets aan. Maar de uitzending van gisteravond sloeg werkelijk alles. Ik ga het u vertellen, mocht u niet in de gelegenheid zijn het alsnog te gaan zien.

Om een aantal proefpersonen te testen had hij een mooi experiment bedacht. Twee mensen spelen een beroemd spel, Monopoly. Maar - als zogenaamd spelregelexperiment - met verschillende spelregels. Speler A kreeg gewoon de normale portie geld en ook de normale beloningen bij bijv. het passeren van Start. Speler B kreeg echter twee keer zoveel geld, dubbele beloningen, halve straffen én twee dobbelstenen. Met op het speeltafeltje een grote bak borrelnootjes.

En spelen maar! En binnen korte tijd veranderde het karakter van diegenen die bevoordeeld aan het spel waren begonnen.

Ze gingen lawaaieriger spelen, de gebaren werden breder, de pion werd met steeds meer nadruk verplaatst, ze gingen harder spreken, kortom: het gewone Alfa-man/vrouw gedrag. En ook werden ze steeds minder vriendelijk naar hun speelpartner toe. Die natuurlijk geen schijn van kans had.

Ondertussen werden door de bevoordeelde steeds grotere porties nootjes naar binnen gewerkt, steeds vaker het verdiende kapitaal geteld en was er van enige empathie voor zijn/haar arme medespeler bij de rijkaard vrijwel niets meer over. En dat alles in een zeer korte tijdspanne. En dat gebeurde bij elk koppeltje spelers aan de monopoly-tafel. Zonder uitzondering! Ook waren de „patsers“, zo kan je ze nu al wel noemen, er heilig van overtuigd dat het aan hun speelcapaciteiten lag dat het zo goed ging. Je had het moeten zien!

De geboorte van een VVD-er, anders kan ik het niet noemen. Walgelijke mensen werden het. Volledig overtuigd van hun gelijk, blind voor hun medemens, met enkel oog voor het eigen kapitaal, schranzend en zuipend naar het eindspel. Dus als je door afkomst en (zelfgemaakte) regels bevoordeeld wordt, gebeurt er dat met je. Ga het kijken, bid ik u. En zie met uw eigen ogen hoe aardige mensen veranderen in liegende individuen, bereid om toeslagen-slachtoffers, vluchtelingen en paupers, daklozen en mindervaliden domweg genadeloos af te maken.

En later kun je ze horen zeggen: ich habe es nicht gewusst. En dan hebben ze nog gelijk ook. Ze wisten het inderdaad niet. En daarom liegt Rutte alsof het gedrukt staat - hij heeft immers gelijk - en wordt hij zelfs kwaad als zijn ongelijk nadrukkelijk aangetoond wordt. Er hat es nicht gewusst. Ik lieg niet!

Ik hoop voor hem (én voor ons) dat hij gisteravond Mindfuck heeft gezien.

 

03-01-2022

 

DE GROTE TAAK

 

Maar weinig mensen zijn zich bewust van het feit dat je eigenlijk niet meer bent dan een lichaam en een brein. Dat lichaam is een dienaar van het leven, slechts voorbestemd om zich in stand te houden, zich voort te planten. Allemaal heel primair, allemaal heel functioneel. Tot zover de essentie van het leven "an sich". U kunt zelf vast een hoop voorbeelden aanhalen waar het lichaam zich, binnen deze context, functioneel maakt.

Ons brein echter heeft zich van het lichaam afgescheiden. Waar dat lijf zich uitsluitend openbaart in die primaire functies, zoals die voortplanting maar ook de gevechten om de mooiste vrouwtjes (die natuurlijk ook een onderdeel zijn van die voortplanting) (en als je dat niet winnen kan, rijkdom te vergaren om zodoende je genen door te kunnen geven), gaat het geëvolueerde brein een grote stap verder. Ontwikkeld als wapen om de natuurlijke vijanden te verslaan, is het wapen nu een zelfstandige eenheid geworden, in staat om abstract te denken, om begrippen als lichtjaren te bedenken, in staat om ontzagwekkende getallen te kunnen abstraheren, in staat om terug in de tijd te kunnen redeneren. En dat is ver uitstijgend boven die primaire functies. Het leven heeft eindelijk het voertuig gevonden om zichzelf te definiëren, namelijk uw en mijn brein.

Wat helaas nog wel vaak last heeft van dat primaire lijf. Welke hem behoorlijk dwars zit om te kunnen functioneren zoals het eigenlijk zou moeten. De constatering dat uw leven eigenlijk niet meer is dan wat uw brein u voorspiegelt, is dan ook een constatering aan genieën voorbehouden. Mensen die eigenlijk de hele tijd al in hun brein leven. De rest logeert nog te veel in dat lichaam, de een wat meer, de ander wat minder. Sommigen alleen maar in hun geslachtsorganen.

Het wezenlijke gevecht van de mensheid zal dan ook de strijd tussen lichaam en geest zijn, een heroïsche "battle" waarin de mens afstand zal nemen van de primaire driften waaronder zijn geest gebukt gaat. Pas dan zal een groter percentage van het brein wezenlijk gebruikt gaan worden.

Tot dan heb ik nog steeds last van het feit dat mijn buren in baldadigheid mijn autootje in de oudejaarsnacht vernield hebben. Want dan ben ik boos. En niet boos op mijn buren, dat heeft geen zin, die snappen het toch niet. Die zijn daar gewoon te stom voor. Maar boos op het feit dat zo'n kwajongensstreek mijn hersens van hun eigenlijke taak afhoudt, mij belemmert om bewust te zijn van het feit dat ik eigenlijk niet meer ben dan een lichaam en een brein. Welk lichaam mij verhindert om geheel en al mezelf te zijn. Zijnde een brein dat het leven heeft kunnen definiëren, de grootste taak die een mens kan uitvoeren.

 

23-01-2022

 

GOODMORNING!

 

Het getrippel over de laminaatvloer, aangelegd om het schoonmaken zo gemakkelijk en minimaal mogelijk te maken, had hem al verteld dat ze er al weer stond. Terwijl hij z'n schone ondergoed aandeed, onderbroek, T-shirt (dat deed hij elke dag, vastgeroeste gewoonte uit z'n jeugd) werd ze altijd al wakker. En actief! Want terriërs kennen maar twee standen, AAN of UIT.

Honden weten het precies, dacht hij, wanneer je wakker bent. Roedeldieren moeten dat natuurlijk ook weten, dat heet overleven. Stel je voor dat de anderen er vandoor gaan terwijl jij nog heerlijk ligt te slapen. Dat betekent een zekere dood in de wildernis.

Goejemorgen Jodebroodje, apeklootje, sneetje smörrebröd groette hij haar terwijl hij de slaapkamerdeur openzwaaide. Mensen kramen een hoop onzin uit, jawel, u ook!

Hard kwispelend, hoera, de baas is er weer, één pootje van pure vreugde omhoog, begroette de nieuwe dag hem in de gedaante van Pantoufle (dat was haar echte naam), zijn bastaard Jack Russel. Bastaard - want product van Russel en Friese stabij - om de terriër in haar wat te bedwingen. Wat nodig is want terriërs zijn niet de meest gemakkelijke hondjes. En wat redelijk goed gelukt was.

Pantoufle omdat het model hondje, veel te korte pootjes op een middelslag hond, daar domweg op leek. Zo had haar vorige - inmiddels al weer 7/8 jaar geleden gestorven - baasje haar genoemd en hij vond het toepasselijk en leuk genoeg om dat in ere te houden. En wat je ook maar tegen een hond zei, als het maar vriendelijk gezegd werd waren ze altijd blij en kwispelden de staarten enthousiast de baas en de nieuwe dag tegemoet.

Helaas waren mensen niet zo, bedacht hij. Die luisterden naar wat er gezegd werd en vulden dat dan vanuit hun eigen perspectief of standpunt in. Zodat je nooit kon weten hoe een en ander ontvangen werd. Maar gelukkig had hij daar niet zoveel last meer van. Inmiddels ruimschoots de pensioenleeftijd gepasseerd, een leuk pensioentje er bij van zijn overleden vrouw, kon hij het zich permitteren zo weinig mogelijk met zijn medemens om te gaan. Een paar vrienden, échte, daar had hij meer dan genoeg aan. Nog een paar digitale erbij, waar hij af en toe wat "likes" van kreeg voor zijn foto's of zijn korte proza, en zijn mensenwereld was wel vol.

Een bak koffie, lekkere Belgische wafel erbij (dat was zijn dagelijkse ontbijt), computer aan en fluks dit stukje geschreven. Hij zou wel weer zien wat de dag zou brengen.

 

08-04-2022

 

VOL

 

Het geval wil dat de gemiddelde levensverwachting voor een mens in Nederland in 1870 zevenendertig jaar was, en nu is dat achtenzeventig. Meer dan een verdubbeling in de laatste 150 jaar! De conclusie lijkt gerechtvaardigd dat dat een positief teken is, maar helaas. Het toont overduidelijk aan dat de hoogconjuncturele mens zich vrijwillig in een gevangenis heeft laten stoppen met alle catastrofale gevolgen van dien. Wat blijkt: onze doodsangst (onze grootste vijand én grootste inspirator) heeft ons in het ootje genomen, om de tuin der lusten geleid, ons met het beroemde kluitje in het religieuze riet gestuurd. Want onder het mom van grotere voorspoed en een kunstmatig verlengd leven, bespoedigen we alleen maar onze eigen ondergang.

Het individu mag dan wat langer leven, de mensheid kort haar bestaan fors in. Het is inmiddels een feit, dat deze Aardkloot overbevolkt dreigt te raken. Als zij dat niet al is, doordat te veel mensen te oud worden. Miljoenen, wat zeg ik, miljarden bejaarde aapmensjes - of mensaapjes - staan straks met de voeten in het al dan niet verscheidene meters gestegen oceaanwater. Hopend dat zo'n meteoor, die binnenkort ons even komt bezoeken op een afstand van vier keer de lengte tot de maan, ons de volgende keer echt treft, om zodoende deze schitterende planeet te zuiveren van de kanker die mensdom heet. Met de nadruk op dom. Ik kan niet wachten.

 

06-05-2022

 

BRAND!

 

De wereld brandt! Conflicten worden mondiaal omdat de wereld zo klein geworden is, onschuldige mensen sterven vreselijke doden veroorzaakt door krankzinnigheid, economische regels worden met de voeten getreden en de verrijking van de elite heeft ongekende vormen aangenomen. En dat alles veroorzaakt door het waanidee dat er goden zouden bestaan die ons leven zouden regelen. Gevoed door een toentertijd nog totaal ontbreken van kennis van de natuur op Aarde.

Goden, die middels het geloof in hen, ons valselijk zouden troosten met een leven na de dood, voorgespiegeld om de ellende, ons door de op dat moment heersende macht aangedaan, te kunnen dragen. Goden, die bij monde van hun woordvoerders hier op aarde af zouden rekenen met kunst en wetenschap, in de overtuiging dat die beide door hun existentie in de geesten van vrijdenkers, een eind zouden kunnen maken aan de machtspositie van die feodaal-valse heersers.

Gelukkig is het eerder genoemde branden van de wereld het teken aan de muur dat de religies op hun laatste benen lopen. We krijgen door hoe onze geest werkt, waarom wij die valse beelden geschapen hebben maar kunnen nog maar niet wennen aan een leven zonder bestiering van boven af. Terwijl er op deze hele aardbol niet één bewijs te vinden is voor het bestaan van die oppermachtige heersers, nota bene!

Beste lezer, wanhoop niet!

Als er al een macht is, dan heet die macht leven. Leven, waar u en ik, en alles wat groeit, bloeit en ons telkens weer boeit (dank! hr. Fop. I. Brouwer voor deze gevleugelde zin) deel van uit maakt. In dat besef is de mensheid in staat beter met die natuur om te gaan. In de wetenschap dat alles wat hij doodt een stuk van zichzelf is. Zoals primitieve volkeren, die nog weten wat ik bedoel, hun prooi eren en bedanken. En die daarna lekker oppeuzelen.

 

 

 

 

ONGEDATEERD

 

 

 

 

 

EEN PREEK

 

Gemeente,

op deze eerste zondag met zomertijd in 2023 voor u wat stof tot nadenken, gevat in één flinke volzin: als goden niet bestaan (en dat doen ze niet, slechts uitvindingen van uw ego zijnde om onverklaarbare en onnoembare dingen toch te kunnen verklaren en benoemen) en derhalve ene J.C. geen godeszoon kon zijn maar slechts een jong volwassene die zich afzette tegen vreemde onderdrukkers (de romeinen) en kapitalisten (de handelaars en geldwisselaars in de tempel), tevens gelijktijdig opkwam voor sociale gelijkheid en gerechtigheid (iedereen te eten, brood en vissen) en dat alles onderstreept door ludieke acties gepaard met stevige methoden, enthousiast gesteund door zijn aanbiddelijke vrouw uit de zelfkant van zijn samenleving, blijft er geen andere constatering over dan dat Jezus een linkse jongvolwassene - waarschijnlijk lid van een vroege XR - geweest moet zijn wat natuurlijk flink schrikken is voor CU, SGP, CDA, VVD en uiteraard de Rabobank.

AMEN

 

ONDERWIJS

 

Waar leren in je jeugd gewoon opnemen als een spons is, een leeg terrein vullen met al dan niet nuttige kennis, is het op latere leeftijd niet meer zo eenvoudig. Zelf ben ik van mening dat leren er op latere leeftijd niet meer in zit, het is meer een herijking. Een verplaatsen van nuttigheden naar onnuttigheden, verwerpen van stellingen of juist omarmen van wat u vroeger ooit eens had geleerd. Vandaar dat het een moeizaam proces is. Wat er in uw hoofd zat, woonde daar immers zo gerieflijk, u hoefde zich er geen zorgen meer over te maken, de doctrines deden hun werk (daar had u ze voor, toch?), u leefde uw leven en zag dat het goed was. Tot er iets ingrijpends gebeurt. Er gaat iemand dood, u wordt ontslagen, iemand die u dierbaar is, krijgt een ernstig ongeluk, er kan van alles gebeuren in dit leven. Shit happens! Opeens wankelt uw rijk, uw waarheden blijken leugens, kortom, er deugt niets meer van. Crisis! Bent u op dat moment nog jong, dan moet er normaal gesproken geestelijke veerkracht genoeg zijn om daarvan te herstellen. Maar bent u op zo’n pechmoment vijftig jaar of ouder, heeft u toevallig een drukke baan/functie, dan lukt dat niet zo gemakkelijk meer en wordt u overspannen. U noemt het dan lekker een burn-out (dan betaalt de baas het ziekteverzuim tenminste een tijdje), maar als dat toevallig net even niet kan, heet het gewoon een midlifecrisis. Die, heus niet toevallig, samenvalt met het tijdstip dat we eigenlijk (biologisch gezien) aan het einde van ons leven zijn gekomen. Het lijf is klaar, de genen zijn doorgegeven, het voortbestaan van het leven is verzekerd. Goed gedaan! Nice job, well done, taak volbracht. Maar wat dan? Da's makkelijk. Vakantie natuurlijk, zegt het biologische lijf! Willen we echter toch zonodig in onze laatste vakantie doorwerken, of moeten we dat zelfs omdat onze zelfgemaakte maatschappij nu eenmaal zo in elkaar zit, dan krijgen we, logischerwijs, die al genoemde burn-out. Wat eigenlijk niet een midlife- maar een end-of-life-crisis is. Want dat is precies wat we zijn, opgebrand. Dus geen burn-out maar een burned-out! Uw leven is nutteloos geworden, vanaf nu bent u alleen nog maar tot last. Welzeker, dat klopt. Duizenden bejaardenhuizen en verzorgingsflats bewijzen mijn gelijk. Vol mensen die te oud zijn geworden om nog te genieten van wat ze die eerste vijftig jaar hebben opgebouwd, als ze zich dat tenminste nog kunnen herinneren. Want als het lijf klaar is, duurt het niet lang meer of ook de geest geeft zichzelf.

 

TIJD

 

Ik zou u graag even willen vervelen met de zoveelste verhandeling over grote, heel grote en enorme zaken, geobsedeerd als ik ben door het fenomeen tijd. Maar ik zal dat niet doen. Ik zal het u besparen. Wel wil ik u vertellen hoe het een en ander in mijn jeugd is begonnen. Want deze obsessie over tijd heb ik mijn hele bewuste leven al met mij meegesleept. Als zevenjarige al sloopte ik oude wekkers om te zien hoe die tijd werkte, nog compleet onwetend.

Geen idee hoe ik toentertijd aan die wekkers ben gekomen, echt niet. Maar zo begon het. Je haalde als kind zo'n ding uit elkaar en probeerde hem ook weer in elkaar te zetten. Dat lukte af en toe, meestal niet. En eenmaal (ik was een jaar of elf, schat ik) sprong dat uurwerk door een te strak opgewonden veer met een knal uiteen. Ik zal dat nooit vergeten, zelfs de kleur van de wekker kan ik me nog herinneren. Koper met twee enorme bellen bovenop.

Want zoals Newton door een stom incident met een appel een glimp van inzicht kreeg in het nog niet beschreven fenomeen zwaartekracht, zo begreep ik opeens in een flits dat precies dat, waarnaar ik gezocht had, me zojuist was geopenbaard. Ik had het verschil tussen een klok en de tijd ontdekt. Nog zonder dat ik de termen daarvoor had geleerd. De rest van mijn jeugd heb ik doorgebracht in bibliotheken bij de encyclopedieën. De ency die we thuis hadden, aan de deur door colporteurs toentertijd enthousiast verkocht op afbetaling, was al snel door mij kapot gelezen. Oorzaak en consequentie, spanningsveld en ontspanning, energie en schepping, micro en macro. De rest was kinderspel. Zoals het ook was begonnen. Soms gaat dat zo.

Vanaf dat moment volg ik elke populaire tv-serie over het heelal, de kosmos, zwarte gaten en quasars. Tot de dag van vandaag. Zelfs een gegeven als "the folded universe' klinkt mij tegenwoordig soepeltjes in de oren. Laat staan termen als kwantumtheorie en constante van Planck. Jaja, ik scherm wat af met dure termen.

Zodoende kreeg ik, domweg door mijn nieuwsgierigheid te volgen, inzicht in de grootste raadsels van ons bestaan. Dank zij allerlei mensen die zich, net als ik, al dan niet professioneel geïnteresseerd hebben voor dit grote wonder. Maar nu kom ik zo langzamerhand voor keuzes te staan.

Ben ik een wetenschapper die schildert, een schilder die een dagboek en gedichten schrijft of een poëet met een meer dan normale belangstelling voor de tijd en het universum?

Wie het weet, mag het zeggen.

Wat ik inmiddels wel geleerd heb: het heelal is een immens grote koperkleurige wekker met twee enorme bellen waarvan de veer niet te strak is opgewonden. Hopelijk. Anders is de Big Bang die daarop volgt, niet te overzien.

 

 

INGEHAALD

 

Het voortdurend onthouden van informatie naar je achterban, en vooral niets vertellen aan andermans achterban (de grote hobby van de Farizeeërs van het CDA en de middeleeuwse debieltjes van de CU, om van het SGP maar te zwijgen) is door de zwijgzaamheid van het op feodale gronden gebaseerde kapitalisme van VVD en D66 razendsnel ingehaald door het door hen zelf ontwikkelde www.bedrog.nl. Jawel, het wereldwijde internet, bedoel ik.
Want nu zelfs tot in de diepste rimboe mensen kunnen ontdekken wat er over de gehele wereld eigenlijk plaatsvindt, vallen vele mensen de schellen van de ogen. Het enorme egoïsme van de gemankeerde mens, vroeger wrede baas door laster, intimidatie en geweld, wordt ineens helder en zichtbaar voor iedereen blootgegeven. De miljarden verdienende asocialen blijken opeens je buren te zijn en foute regeringen vallen wereldwijd door opstandige armen, die eindelijk doorkrijgen hoe ze al eeuwenlang domweg zijn verneukt.
Kerken en religies staan te wankelen op hun grondvesten nu overal gelovigen doorkrijgen dat goden niet bestaan, en de aan hen beloofde hemel slechts een vage belofte was, gegrondvest op biologisch heel gerechtvaardigde doodsangst. Die normaal gesproken er voor moet zorgen dat je in tijden van angst de juiste beslissingen om te overleven neemt.
Om kort te gaan, Rutte heeft zijn eigen Wilders en Baudet gecreëerd. En daarom verbergen de complottheorieën van idioten als Engels c.s. en de waanzinnige protesten van de anti-vaccers toch een waarheid. Niet hun theorieën, uiteraard, maar het feit dat we (de achterban) meer dan genoeg hebben van het gelieg en gedraai van rechtse machthebbers. Die zo langzamerhand geen weg meer weten met de achterliggende waarheden. En als iemand uit hun gelederen er “per ongeluk” achter komt hoe iets echt in elkaar steekt, is er altijd nog een "functie elders". Hè, Pieter!
Dus beklaag je niet over bedreigingen door infantiele figuren, maar begin eindelijk eens met het ècht vertellen wat er aan de hand is, met het ècht duidelijk maken van achterliggende redenen voor uw schandalig gedrag. Dat dat tot gevolg heeft dat de politieke wereld dan volledig op zijn grondvesten staat te schudden, dat moeten we dan maar voor lief nemen. De wereld heeft genoeg van de Rutte's, de Poetins, de Trumpen etc. etc. maar ook van de volkomen irreële-jachtenvarende en vakantie-vliegende vorstenhuizen die op de macht van het feodale zwaard zijn gegrondvest.

Karma betekent dat u altijd terugkrijgt wat u gezaaid hebt, vroeger of later. Of dat nu via dit stukje gaat of via wrede protesten door zwakzinnigen.
Omdat het gelijktijdig met uw al dan niet foute beslissing is geboren.
Dus wees gewaarschuwd, Gaia vergeet nooit iets.

 

MOOI

 

Jongens tekenen meisjes. Omdat zij die mooi vinden. En meisjes tekenen meisjes. Omdat zij graag net zo mooi willen worden. Bloedmooi! Maar wat is daar nou eigenlijk mooi aan. Dat is de grote vraag. Nog even afgezien hoeveel geld er verdiend wordt aan en met mooie meisjes. En nauwelijks aan mooie mannen. Mooie meisjes op het strand, mooie meisjes bevallig geleund tegen een bolide, mooie meisjes met lekkers in de hand, ja zelfs mooie meisjes met stofzuigers of andere huishoudelijke artikelen. Maar geen mannen.

Mannen zijn dan ook niet mooi. Behalve voor sommige andere mannen. En daar ligt de sleutel voor het raadsel. We vinden iets mooi omdat wij het hebben willen. Begeren, dat is daar een veel beter woord voor. Er is nu eenmaal ook een zeker percentage mannen die andere mannen mooi vinden. Lees alweer: begeren. Want onze seksuele maatstaven (daar heb ik het natuurlijk over) zijn verhuisd. Van het kruis naar het hoofd. En het hoofd heeft bedacht dat liefde in het hart zit, wat natuurlijk grote flauwekul is. Je hart is een bloedpomp. Niet bloedmooi.

Liefde zit echt alleen maar in je hormonen en genitaliën. Als die hormonaal geactiveerd worden, moet dat hart nu eenmaal wat harder pompen. Penissen moeten gevuld, schaamlippen gezwollen om hun taak te vervullen. En dat voel je, als mens. Dat kloppen van het hart. Popjongens - soms ook meiden - zingen daar wel es over. Daar ligt de kiem van het misverstand. Je kunt nu eenmaal mooiere gedichten schrijven over het hart dan over je geslachtsdelen. Welke liederen je dan weer massaal aan de man kunt brengen. Wat massaal veel geld oplevert. In tegenstelling tot verzen over genitaliën, die worden al gauw wat vunzig van aard. Welke trouwens ook veelvuldig worden verkocht, dat dan wel weer. Maar aan heel andere mensen.

Terug naar de hormonen; het activeren daarvan, dat is natuurlijk de grote truuk van ons aller grote baas: het Leven. Dat zichzelf moet reproduceren teneinde niet uit te sterven. Ene Darwin heeft daar veelvuldig over geschreven.

Hoe het leven zelf is ontstaan, ach, daar valt niet zoveel zinnigs over te zeggen. Dat er van al die quadriljarden (een getal met 27 nullen) celbotsingen er misschien eentje was die per ongeluk tot een celdeling heeft geleid, we kunnen het niet eens bevatten. Alleen maar veronderstellen met een grote kans op waarschijnlijkheid. En dat U na pakweg 3.5 miljard Aardse jaren dit geschreven stukje kunt lezen, dat is al een wondertje dat zijn weerga niet kent. Daar hebben de niet zo slimme mensen dan maar goden voor uitgevonden. Dan hoefde je er tenminste je eigen hoofd niet over te breken. De wel-slimmen werden wetenschapper of kunstenaar. Als ze tenminste niet voortijdig op het schavot of op de brandstapel eindigden, toegejuicht door de niet zo slimmen. Die er geen been in zagen iemand anders’ hoofd te breken in plaats van hun eigen. Want, dat kunnen we tot op de dag van vandaag nog zien, de “bully’s” zijn natuurlijk wel de “dompies” die boos zijn omdat die anderen zo slim zijn. En die “dompies” zijn niet zo dom dan dat ze dat heus wel door hebben. Er wordt wat afgetreiterd op middelbare scholen.

Naar mooi, opnieuw. Want daar ging het over.

Mooi is dus de maatstaf voor vermenigvuldiging. En dat zie je dan ook in de praktijk. Als veel mensen iets mooi vinden dan gaan sommigen daar natuurlijk veel van maken. En voor veel geld verkopen. Zo zijn middenstanders en VVD'ers ontstaan.

En dat is dus waarom diezelfde vele mensen er ook niets van snappen. Want mooi is begeerte, schoonheid is intellect. Welke laatste je nodig hebt om te kunnen sublimeren. Wat je dan weer nodig hebt om die schoonheid te creëren. En daarom is mooi dus eigenlijk lelijk, en schoonheid eeuwig. Nou ja, 3.500.000.000 jaren oud.

 

DE PENSIOENLEUGEN

 

U wist het misschien al wel, toch herhaal ik het nog maar es een keertje. Uw leven wordt niet gemeten in jaren, maar in hartslagen. U heeft er, net als vrijwel alle andere zoogdieren (uitzonderingen bevestigen nu eenmaal de regel) 1 miljard. Op = op! Als u hard werkt, zich veel zorgen maakt, slecht eet, gebruikt u meer hartslagen als iemand die goed eet, weinig werkt of voor zich laat werken, goed sport, kortom: iedereen boven 2 á 3 x modaal.

Dat wisten ze in de feodale tijd al - of ze hadden althans een donkerbruin vermoeden - en daarom hadden ze horigen. Slaven, zoals u wil. Voor mij werken of de kop eraf! Ja, dan wil je wel. En die horigen hadden hun hartslagen natuurlijk veel eerder op door het harde werk en de stress van hun bestaan. Terwijl hun rijke heren (sic!) wel twee keer zo lang konden leven in hun luxe bestaantje. Dat heeft eeuwen geduurd, tot wereldwijde revoluties en een beter inzicht in wetenschap en kennis daar een einde aan maakten. Het gevolg was natuurlijk wel dat het financieel zorgeloze bestaan van de gegoede klasse aan z’n eind dreigde te komen. Toen heeft een knappe kop het pensioenstelsel bedacht. Een ieder stort een paar centjes in een fonds en iedereen kon daar, na de pensioengerechtigde leeftijd, uit putten. Met uiteraard in het achterhoofd de al eerder beschreven kennis. Kennis, waar de arbeider totaal geen zicht op had, natuurlijk. U raadt het gevolg al; de arbeider ging vlak na het bereiken van die leeftijd vrij snel dood (dat hadden ze heus wel goed uitgerekend) en de langer levende kon lang profiteren van het systeem.

Toen na de Tweede Wereldoorlog er een heuse geboortegolf ontstond, de Babyboomers, ontstond er ook een nieuw probleem. Niet in het betalen van die kleine premies, vele kleintjes maken nog steeds een groot fonds, maar in het fenomeen dat na de laatste oorlog de mensen plots veel langer gingen leven. Enorme wetenschappelijke sprongen voorwaarts, commerciële ontwikkelingen en een veel beter leefklimaat zorgden ervoor dat nu, vandaag de dag, er veel te veel arbeiders veel te oud worden. En dus zwaar gaan leunen op het pensioenfonds.

Ho even, dat was niet de bedoeling! En dus haastten de VVD en het CDA, de oorspronkelijk feodale partijen (de adel en de herenboeren), zich om de pensioenleeftijd te verhogen. Hetgeen inmiddels is gebeurd in Nederland.

In dit licht bezien is het dus logisch dat de kapitalisten alle ondersteunende sociale voorzieningen zo veel mogelijk schrappen, de achterliggende bedoeling is uiteraard dat van de onderkant van de samenleving er niet zo veel mensen zo oud worden als nu het geval is. En dus wordt nu de AOW (dank Vadertje Drees) langzaam maar zeker uitgekleed en vervangen door particulier pensioen. Die alleen maar opgebracht en geconsumeerd kan worden door mensen die genoeg verdienen. Jawel, die zelfde 2 á 3 keer modaal verdienenden. En daarom wordt Nederland in rap tempo armer. En asocialer. Geheel zoals de bedoeling was.

Dank Rutte, hartelijk dank.

 

PARADOX

 

Al eerder heb ik u vermoeid met de uitspraak dat de enige waarheid die is dat die waarheid niet bestaat. Oftewel, de paradox is het enige existentiële onderdeel van onze belevingswereld. Bijvoorbeeld: schoonheid.
Schoonheid kan uitsluitend gezien worden, via de paradox-filosofie, als de waarnemer ook het gebrek aan schoonheid kent. Populistisch overdrachtelijk: slechts vanuit de hel ben je in staat de hemel te zien, en vice-versa. Let wel: we hebben het over schoonheid. Niet over religie die alleen maar uitgevonden is omdat men het paradoxale in ons bestaan/onze belevingswereld nog niet begreep, dan wel niet wou accepteren.
Met schoonheid wordt natuurlijk niet bedoeld of we iets al dan niet mooi vinden, dat is heel iets anders. Mooi is een eigenschap van dingen die we willen bezitten, om wat voor reden dan ook. Een rijpe, mooi rode appel is eetbaar, een schilderij dat Uw ogen streelt, doet uw geest plezier, enz. enz. Mooi is een bruikbaarheidsoordeel. In tegenstelling tot schoonheid.
Schoonheid is intrinsiek, is niet afhankelijk van uw oordeel. Over schoonheid kunt u niet zeggen: ik vind.... want dat is totaal irrelevant. En het creëren van diezelfde schoonheid is dan ook slechts voorbehouden aan hen die de al eerder genoemde hemel en hel kennen, nacht en dag, zwart en wit. Een goed schilderij is niet mooi of lelijk, een goed schilderij fascineert omdat de paradox zichtbaar is gemaakt. Het staat boven het waardeoordeel.
En daar, alleen maar daar, ligt de maatstaf of iets Kunst is of kunst. Uitsluitend de paradox is de sleutel tot existentie. Zoals gemeld.

 

15-08-2023

 

HET LAATSTE MANIFEST

 

 

Ik schuifel, ‘s morgens uit mijn bed komend, behoedzaam met mijn rollator de 13 meter naar mijn WC. Met dat bejaardenhulpje omdat mijn benen na drie, vier meter al beginnen te verzuren en ik anders, happend naar adem, het toilet niet eens meer haal. Zwaar hijgend doe ik daar wat een gewoon mens daar behoort te doen. Happend naar adem zit ik daarna voor u dit stukje te tikken, lijdend aan die ziekte die volgens zwakzinnigen als Baudet, Engel en van Haga niet bestaat. Waaraan inmiddels al tienduizenden zijn overleden, tienduizenden die (net als ik) lijden aan long-covid, meestal gekoppeld aan een al zwakke gezondheid. Terwijl de artsen niets kunnen uitrichten en met de handen in het haar zitten.

Mijn boodschappen laat ik bezorgen voorzover ik nog boodschappen nodig heb, de maag begint steeds harder te protesteren tegen alles waarvan mijn hersens zeggen dat ik dat nog wel moet blijven eten. Het sociale leven totaal ontwricht, noodzakelijke handelingen moetende uitstellen, zelfs douchen is al een strijd om te overleven. Nog even iets lekkers eten, een wandelingetje maken (zelfs mijn hondje Pantoufle, daar breekt mijn hart, heb ik via een heel vriendelijk dierenasiel in Drachten moeten laten verhuizen) al deze schone zaken zitten er niet meer in.

De Chinees, een pizza of andersoortig heerlijk Italiaans eten waar ik altijd gek op was, als ik er aan denk begint de maag al te protesteren. Ben inmiddels meer dan 10 kilo afgevallen, dat hoef ik in ieder geval niet meer met me mee te slepen. Rollatorend kan ik heel af en toe, als ik me superbest voel, nog een keertje naar de buren voor een bezoekje om daar te melden hoe slecht het eigenlijk met me gaat, dus dat doe ik ook niet meer.

Ben inmiddels op zoek naar een huishoudelijke hulp, duurt maanden voor je er eentje krijgt van gemeentewege, dus dan maar de eigen schatkist plunderen. Het is niet anders.

Mocht U binnenkort niets meer van mij vernemen, mist u mijn anarchistische stukjes op het internet, dan weet u, Thierry, Willem en Wybren hadden ongelijk. Zoals ieder weldenkend mens uiteraard allang weet. Gelukkig heb ik na een werkzaam anti-maatschappelijk en anti-religieus opstandig leven heel wat sporen nagelaten, te vinden op https://www.lama1948.nl, waar veel schilder- en geschreven werk te vinden is. Het geschreven werk (zelfs een gratis boek, Misantropisch Gewas genaamd) kunt u daar gratis downloaden, zelfs zonder u te registreren omdat ik niet geloof in het kapitalisme. Zie het maar als laatste provocatie.

Mijn hoop is dat mijn toch al zwakke hart er vroegtijdig een eind aan maakt, mocht dat niet zo zijn, heb ik inmiddels bindende afspraken met mijn huisarts kunnen maken. Gelukkig maar.

Het ga U goed. Mij inmiddels niet meer.